Τα πράγματα έχουν παραχοντρύνει για να στεκόμαστε μόνο στην ακρίβεια, τα Τέμπη και τα ιδιωτικά ΑΕΙ – όντως ζωτικής σημασίας για την ελληνική κοινωνία. Το να μπλέξουμε, όμως, σε πόλεμο με ένα κράτος που δεν μας έκανε τίποτα είναι θέμα ζωής και θανάτου.

Η ραγδαία κλιμάκωση της ευρωπαϊκής επιθετικότητας κατά της Ρωσίας, αρχής γενομένης από τον Μακρόν, και με τους Μισέλ, Φον ντερ Λάιεν και Μπορέλ να συμπεριφέρονται σαν ατζέντηδες της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας, οδηγεί στο σημείο μη επιστροφής.

Το χτύπημα στη Μόσχα έγινε λίγες ώρες αφότου ο Πούτιν αναβάθμισε τη «στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία σε «κανονικό πόλεμο». Η γερμανική κυβέρνηση θέλει να ενεργοποιήσει τα αντιαεροπορικά καταφύγια και να στείλει στρατιωτικούς για διαφώτιση στα σχολεία.

Η Ελλάδα αποσυναρμολογεί την άμυνά της και αφήνει την Κύπρο στο έλεος του Ερντογάν για χάρη του τυχάρπαστου Ζελένσκι. Το 1940, ο δικτάτορας Μεταξάς διάλεξε πράγματι τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Φαίνεται, όμως, ότι 84 χρόνια μετά ο Θεός της Ελλάδας δεν φωτίζει αρκετά τους δημοκρατικούς επιγόνους του.

Σε μια άκρως πολεμοχαρή Ευρώπη, ακόμη και το σουηδικό φιλειρηνικό κίνημα έχει καταντήσει περιθωριακό και ο Πάπας μοιάζει σαν τη μύγα μες το γάλα όταν καλεί τον Ζελένσκι να υψώσει λευκή σημαία και να διαπραγματευτεί με τον Πούτιν (μέχρι και στη Γάζα οι αντίπαλοι κάνουν διαβουλεύσεις με Αίγυπτο, Κατάρ, διάβολε!).

Οι λαοί μοιάζουν υπνωτισμένοι, όπως τη δεκαετία του 1930, σύμφωνα με τον Ιταλό δημοσκοπικό αναλυτή Ρομπέρτο Βέμπερ, του ινστιτούτου Ixe. Μαζί με τον συνάδελφό του Αντόνιο Νότο επισημαίνουν ότι ενώ αρχικά το 55%-65% των Ιταλών ήταν υπέρ του εξοπλισμού της Ουκρανίας, τώρα το ποσοστό έχει αντιστραφεί. «Οχι επειδή έγιναν ξαφνικά ρωσόφιλοι, αλλά επειδή φοβούνται για τη ζωή τους». Αν, όμως, δεν το φωνάξουν σε δρόμους και πλατείες, δουλειά δεν γίνεται…