Oσοι ασχολούνται με την επικοινωνία γνωρίζουν πως το βασικό μίγμα του μάρκετινγκ εμπεριέχει τέσσερα στοιχεία: προϊόν, τιμή, διανομή, προώθηση. Το ιδανικό μάρκετινγκ επιτυγχάνεται όταν τοποθετήσεις το σωστό προϊόν στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή. Ομως, ακόμα και αν οι τρεις από τις τέσσερις μεταβλητές δεν πάνε και τόσο καλά, υπάρχει πιθανότητα επιτυχίας αν η υπηρεσία ή το προϊόν είναι εξαιρετικά.

Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο. Αν τα τρία από τα τέσσερα στοιχεία λειτουργήσουν τέλεια, αλλά το προϊόν δεν είναι καλό, τότε η επιχείρηση πάει για φούντο. Το τελευταίο έχει συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσπαθεί να «πουλήσει» ένα πρόγραμμα που είναι προβληματικό.

Η τακτική του Αλέξη Τσίπρα να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνεί το πολιτικό του πρόγραμμα στον κόσμο πέφτει στο κενό, διότι δεν αρκεί να αλλάξεις τα στελέχη (βλ. Εκλογική Επιτροπή) που βγάζεις μπροστά, πρέπει να έχουν και κάτι διαφορετικό να πουν στους πολίτες. Κάτι συγκεκριμένο, μετρήσιμο, εφαρμόσιμο, ρεαλιστικό, με διάρκεια και κυρίως με προοπτική. Τα ευχολόγια, οι ανέξοδες υποσχετικές και τα σκισίματα των Μνημονίων, που έγιναν τώρα σκίσιμο του Μεσοπρόθεσμου, δεν βρίσκουν πια «αγοραστές». Διότι στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνία κατάλαβε πως όταν έρχεται η ώρα της εφαρμογής, το λογαριασμό τον πληρώνουν οι πολίτες.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η περίοδος της αντιπολίτευσης θα έδινε άλλα τέσσερα χρόνια ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει την αυτοκριτική του, να μάθει από τα λάθη του, να ωριμάσει. Δεν έκανε τίποτα από αυτά.

Αντιθέτως, επιμένει να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, λες και οι πολίτες ζουν σε άλλη χώρα. Ενα απλό παράδειγμα: Πριν μερικές ημέρες βρέθηκε ο κ. Τσίπρας στο Κερατσίνι και με αφορμή μια πράγματι καταδικαστέα δήλωση του Γρ. Ψαριανού είπε το εξής: «Γι’ αυτό δεν προσλαμβάνουν καθηγητές τόσα χρόνια στα δημόσια σχολεία, γιατί τους θεωρούν “καθάρματα” και “αρχιμαφιόζους”». Λεπτομέρεια που διέφυγε (;) του κ. Τσίπρα είναι ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε 28.500 μόνιμες προσλήψεις καθηγητών μετά από 12 χρόνια που δεν είχε γίνει ούτε μία! Ειλικρινά, λοιπόν, πιστεύει ότι αυτό είναι κάτι που δεν το κατάλαβαν χιλιάδες οικογένειες που στέλνουν τα παιδιά τους στο δημόσιο σχολείο; Ή ότι δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί;

Αν επιστρέφαμε και πάλι σε όρους μάρκετινγκ, θα λέγαμε πως ο κ. Τσίπρας λέει πολλά που δεν ισχύουν και διαφημίζει περισσότερα από αυτά που μπορεί να κάνει. Ομως, η πολιτική δεν είναι βιτρίνα.