Η «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη άπλωσε ένα τεράστιο δίχτυ προστασίας των πιο ευάλωτων -και όχι μόνο-, διασφαλίζοντας προστασία και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Το οποίο κάτω από άλλες συνθήκες θα το είχαν καταπιεί η ανεργία, η ανέχεια, η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση. Ο φτωχός δεν ένιωσε μόνος. Ο ευάλωτος ένιωσε την προστασία του κράτους. Πάρα πολλοί που ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο με την απεχθή ανεργία και τις συνέπειές της αισθάνθηκαν να σώζονται την τελευταία στιγμή και μάλιστα σε μια εποχή που η Ε.Ε. εμφανιζόταν διστακτική και άβουλη.

Την ίδια προστασία ένιωσαν αργότερα τα ίδια ευπαθή -και όχι μόνο- κοινωνικά στρώματα, όταν ενέσκηψε η ενεργειακή λαίλαπα, λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, και εκτινάχθηκαν οι λογαριασμοί του ρεύματος, ο πληθωρισμός και η ακρίβεια. Και τότε το κοινωνικό κράτος της «νεοφιλελεύθερης» κυβέρνησης έσωσε την αξιοπρέπεια εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών και τα κράτησε με το κεφάλι έξω από το νερό. Βέβαια η ίδια «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση κατάφερε όχι μόνο να κρατήσει όρθια την οικονομία, αλλά να επιταχύνει και την ανάπτυξή της, μειώνοντας την ανεργία. Αλλά αυτά είναι «κόλπα» άγνωστα για τους ημιμαθείς λαϊκιστές, που έχουν μάθει να τρώνε από το δημόσιο χρήμα κι όταν αυτό τελειώνει να ανεβαίνουν στα λεφτόδεντρα.

Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μέσα σε τόσο αντίξοες και εύθραυστες συνθήκες, κατάφερε να αναπτύξει ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Το οποίο η κοινωνία το αισθάνθηκε σαν ζώνη ασφαλείας σε μια τρελή κούρσα. Το αισθάνθηκε και το εκτίμησε. Γι’ αυτό π.χ. όλες οι φτωχογειτονιές της Δ’ Αττικής και της Β’ Πειραιά βάφτηκαν μπλε. Κανένας δεν τους εξαπάτησε, όπως πίστευε και διαλαλούσε η φτηνή προπαγάνδα. Οι ίδιοι ήξεραν αδιαμεσολάβητα και από πρώτο χέρι τι έγινε. Γι αυτό έπεσαν «άπαρτα» μέχρι πρότινος «κάστρα», όπως η Κρήτη και η Αχαΐα.

Οσο οι ανεύθυνοι φώναζαν για «ακρίβεια Μητσοτάκη» και «έπαιρναν την ευθύνη» για διαδηλώσεις υπέρ του Κουφοντίνα εν μέσω πανδημίας, οι πολίτες ήξεραν, έβλεπαν και άκουγαν. Είχαν δική τους άποψη για τη ζωή τους. Η οποία στις 21 Μαΐου μεταφράστηκε σε ψήφο. Στις κάλπες των προηγούμενων εκλογών αθροίστηκαν πολλά: η ψηφιοποίηση του κράτους, η ενίσχυση της αμυντικής και διπλωματικής δύναμης της χώρας, η επιτυχής αντιμετώπιση του τουρκικού αναθεωρητισμού, η προσέλκυση επενδύσεων, η ενίσχυση των δικαιωμάτων των γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τα προγράμματα «Στέγαση και Εργασία», όπως και για την αντιμετώπιση της έμφυλης ή της ενδοοικογενειακής βίας και η προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση κ.ά. Σπουδαίες και σημαντικές μεταρρυθμίσεις που έφεραν την Ελλάδα πιο κοντά στον πυρήνα της Ευρώπης.

Η κρίσιμη διαφορά, όμως, ήταν το ισχυρό κοινωνικό κράτος. Το οποίο βάφτηκε μπλε σε πείσμα των Σειρήνων του απαρχαιωμένου λαϊκισμού. Ο οποίος αμήχανος και τοξικός παρακολουθούσε τον Κ. Μητσοτάκη να του παίρνει μέσα από τα χέρια το «ιστορικό λάβαρο-τρόπαιο» που κρατούσε επί δεκαετίες: το κοινωνικό κράτος. Η ευαισθησία για τον αδύναμο, το νοιάξιμο για τον ευπαθή, η κοινωνική ευαισθησία και η κοινωνική δικαιοσύνη έπαψαν να είναι ιδεολογικό προνόμιο και «αποκλειστικότητα» της Αριστεράς. Κι έπαψαν όχι με συνθήματα και παχιά λόγια κενά περιεχομένου, αλλά με πράξεις και μετρήσιμο αποτέλεσμα.

ΑΙΧΜΗ

ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΧΛΗΣΕ Η «ΕΘΝΙΚΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ»

Οι αποκαλύψεις για τη δράση του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και οι στενές σχέσεις που είχε κι έχει με βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν με το χτύπημα που φέρνει το νοκ ντάουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον καταιγισμό των αποκαλύψεων (SMS «ο Tούρκος ψηφίζει Tούρκο», «Χουριέτ», δημόσιες καταγγελίες στελεχών του για «5η φάλαγγα» και «νίκη του προξενείου και όχι του κόμματος», η εξομολόγηση του πρώην διπλωματικού συμβούλου του Α. Τσίπρα Γ. Αϋφαντή). Δεν μπόρεσε καν να υποχρεώσει τους δύο βουλευτές του Οζγκιούρ Φερχάτ και Σουλεϊμάν Ζεϊμπέκ να κάνουν την απλή και προφανή δήλωση ότι εκπροσωπούν τη μουσουλμανική μειονότητα και δεν εκπροσωπούν κάποια ανύπαρκτη «τουρκική μειονότητα». Το αποτέλεσμα ήταν καταλυτικό, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας είδε πιο ξεκάθαρα κι ένα άλλο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν κρυμμένο στο μισοσκόταδο. Εκείνο το πρόσωπο που δεν ψήφιζε τις αμυντικές δαπάνες του Προϋπολογισμού και τον αμυντικό εξοπλισμό της χώρας. Εκείνο το πρόσωπο που καταψήφιζε τις συμφωνίες με τν Γαλλία και τις ΗΠΑ, αλλά και τις συμφωνίες με την Ιταλία και τη Αίγυπτο για την οριοθέτηση ΑΟΖ.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, που έδειξε τη στενή σχέση που υπήρχε και με την τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα και με το προξενείο. Θυμήθηκαν όλοι την προσπάθεια να παραδοθούν στον Ερντογάν οι 8 Τούρκοι αξιωματικοί που ζήτησαν άσυλο με το ψευδοπραξικόπημα των «Γκιουλενιστών».

Θυμήθηκαν το άγαρμπο κόψιμο της Σαμπιχά Σουλεϊμάν (μιας Ρομά ακτιβίστριας με έργο στην περιοχή) το 2014 από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμήθηκαν επίσης τον Δ. Χριστόπουλο, συνυποψήφιο της Σαμπιχά για την Ευρωβουλή, να πανηγυρίζει για το «κόψιμό» της και τον κομπασμό του για τη συμβολή του. Θυμήθηκαν πρωτοσέλιδο άρθρο της «Αυγής» στις 24/3/2014 με τίτλο «Εκεί ψηλά στη Θράκη», που έγραφε ότι «τα κόλπα με την κατευθυνόμενη “τριχοτόμηση” της μειονότητας, όπως συμβαίνει με τους Ρομά και τους Πομάκους (…), λειτουργούν ως “κριοί” για την “αποτουρκοποίηση” της μειονότητας».

Θυμήθηκαν τα περί «ενιαίου συμπαγούς πράγματος» που είναι η μειονότητα, όπως θυμήθηκαν και τις αιρετικές απόψεις για την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. και τη «συνεκμετάλλευση του Αιγαίου». Προσδίδοντας έτσι διαφορετικό περιεχόμενο στην«νέα» ιδέα για «Συμφωνία του Αιγαίου», που παραπέμπει ευθέως στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Εχει κάθε δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ να ενοχλείται από το χαρακτηρισμό «εθνική εξαίρεση», παρότι έχει αυτοεξαιρεθεί από την ενιαία και πάγια εθνική γραμμή. Δεν είναι ανάγκη κάποιος που είναι «εθνική εξαίρεση» να του λένε κιόλας…

Μπουρλότο το ντιμπέιτ;

Λογικά και με βάση την εμπεδωμένη δημοσκοπική εικόνα που υπάρχει, το αυριανό ντιμπέιτ μάλλον σε ρουτίνα θα έπρεπε να παραπέμπει. Ωστόσο πληροφορίες λένε ότι τουλάχιστον δύο πολιτικοί αρχηγοί -για τους δικούς του λόγους ο καθένας- είναι διατεθειμένοι να το «ζωηρέψουν». Ή μάλλον, για το ακριβέστερο του πράγματος, να επιχειρήσουν να βάλουν μπουρλότο.

Ο ένας «παίζει τα ρέστα» του εν όψει της επόμενης μέρας. Κι ο άλλος βλέπει αρκετά πιθανόν να μείνει εκτός Βουλής. Οπότε το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» μοιάζει να εκφράζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου στις δεδομένες συνθήκες. Το περίεργο θα είναι, αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες, να συμπέσουν και στο «θέμα» με το οποίο θα επιχειρηθεί το Κούγκι. Καθώς το «θέμα» όπως λέγεται έχει απ’ όλα. Και «νύχτα» και «μαφίες» και «μυστικές υπηρεσίες» και μπόλικη τροφή για ευφάνταστους ιντριγκαδόρους. Θα γίνει η προσπάθεια ή θα πρυτανεύσει η λογική; Κοντός ψαλμός αλληλούια…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Δεν είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα ένας μουσουλμάνος υποψήφιος βουλευτής να κάνει προεκλογικές συγκεντρώσεις στην Ελλάδα συνοδεία τουρκικών καναλιών;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Τελικά τι είναι η ΕΥΠ; «Αναξιόπιστη», «κομματικό μαγαζί» ή «εγκληματική οργάνωση»; Ή μήπως κατά περίπτωση «χρήσιμη» όταν λειτουργούν οι παραφυάδες της;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Πόσα ραμμένα υπουργικά κοστούμια και ταγιέρ θα μείνουν στην ντουλάπα;