Αφήνουν λοιπόν τα πράγματα όπως είναι και συντηρούν οριακά αυτό το μόρφωμα, που παρασιτεί σε βάρος του ίδιου του εαυτού του. Για την ακρίβεια, είναι οι ελίτ των συνιστωσών εθνοτήτων του Λιβάνου που νέμονται τη χώρα σαν «μπακλαβαδοποιημένο» τιμάριο, αφήνοντας τους απλούς πολίτες να παλεύουν όπως όπως για την επιβίωση. Συμμετέχουν, πλέον, σε αυτό οι ευημερούντες Μαρωνίτες, που έδιναν ευρωπαϊκό αέρα σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου.

Αποτέλεσμα της λεηλασίας είναι η διαρκής χρεοκοπία του Λιβάνου και το παρατεταμένο τραπεζικό λοκντάουν, που ισοδυναμεί με άτυπα capital controls από το 2019. Στη χώρα που οι εγκλωβισμένοι καταθέτες καίνε και ληστεύουν τράπεζες για να σηκώνουν ένα μικρό κομμάτι από το συνάλλαγμά τους, ο στρατός και η αστυνομία πληρώνονται με βοήθεια από… τις ΗΠΑ και το Κατάρ. Φυσικά μιλάμε για στρατό-φάντασμα, αφού η πραγματική ισχύς βρίσκεται στις πολιτοφυλακές της σιιτικής Χεζμπολάχ, των Φαλαγγιτών (φιλοϊσραηλινοί χριστιανοί Μαρωνίτες), των σουνιτών που ελέγχονται από το Ριάντ και των άλλων ένοπλων ομάδων.

Tο ΔΝΤ εκλιπαρεί τα μέλη του «συνεταιρισμού» να διορίσουν επιτέλους πρόεδρο για να εκταμιεύσει ένα «ρημαδο-δάνειο» 3 δισ. δολαρίων. Ομως οι Μαρωνίτες -που κατέχουν βάσει Συντάγματος το αξίωμα- αρνούνται να συζητήσουν με τους σουνίτες, προτιμώντας να αφήνουν τη θέση κενή και τη χώρα ξεκρέμαστη. Σοβαρό μέρος του προβλήματος είναι ο «ισόβιος» κεντρικός τραπεζίτης του Λιβάνου, Ριάντ Σαλαμέχ, τον οποίο όλοι κατηγορούν για διαφθορά και υπεξαιρέσεις εκατομμυρίων, αλλά κανείς δεν τολμά να αγγίξει. Η απόλυτη δυστοπία, σε έναν κόσμο που αρχίζει να της μοιάζει επικίνδυνα.