Η «Ομπρέλα» αποχώρησε. Περίμενε κανείς Τσακαλώτο, Βούτση, Βίτσα, Δρίτσα και συντρόφους να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ; Αποχώρησαν από τον… Κασσελάκη.

Κι όπως έχουμε εμπεδώσει, ο τέως ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλος από αυτόν που ευαγγελίζεται ο αρχηγός Στέφανος, ο οποίος, αν μείνει αρχηγός το επόμενο εξάμηνο, ίσως να μην τον λένε και ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ ο Στέφανος κατάφερε να παριστάνει τον αρχηγό και πώς δεν «θα εμπνευστεί» -από την αμερικανική πολιτική- νέο τίτλο;

Το δύσκολο για τους εναπομείναντες είναι να λένε ότι ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε ποιον, ακριβώς, ΣΥΡΙΖΑ; Σ’ εκείνον της τριετίας 2011-2014 που έκανε ακτιβισμό στις πλατείες ανά την Ελλάδα κι έστηνε, το 2013, σκηνές στην πλατεία Συντάγματος, με ομιλητές τους νυν αποχωρήσαντες, σε ώσμωση και προετοιμασία σύμπλευσης, με τον Καμμένο; Ή το 2014, που ο άχαστος έστησε την πρώτη του καλή πολιτική σκευωρία για δήθεν δωροδοκία του κωμικού Παύλου Χαϊκάλη -με τις γνωστές δημιουργικές φαντασιώσεις του-, που όμως έστειλε την Ελλάδα στις κάλπες προς δόξα Λαζόπουλου;

Ή σ’ εκείνον της τετραετίας 2015-2019, ώστε οι εναπομείναντες να αναφέρονται στην κυβερνητική περίοδο κατά την οποία ένας εσμός από ανεπάγγελτους, μηδέποτε εργασθέντες, κομματικά ψωμιζόμενους και θεωρητικούς -όπως έλεγε ο Μπαλτάς, «εμείς δεν είμαστε για να αποφασίζουμε, αλλά ια να διαβουλευόμαστε»- κατέλαβε του Μαξίμου; Οπότε, δικαίως πέσαμε στα βράχια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στην επιτροπεία της τρόικας.

Ωστόσο, πάντα θα υπάρχει ο ισχυρός δεσμός απομεινάντων και αποχωρησάντων, με τη συνομολόγηση της υπερηφάνειας τους για την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας στον αδελφό Ζάεφ. Στην κασσελάκειο περίοδο πρέπει να συμπεριληφθεί κι εκείνη της kolotoumba, χάριν της οποίας σημειώθηκαν οι πρώτες αποχωρήσεις των Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη και Βαλαβάνη και ανέλαβε η τρόικα, την οποία κατήγγειλε ο αρχηγός Στέφανος επειδή δεν απέλυσε πολύ περισσότερους!

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο Κασσελάκης, ως τώρα, δεν έχει ήδη ζητήσει συνάντηση με τον Πάνο Καμμένο. Πολύ πιο κοντά βρίσκεται ο Καμμένος ιδεολογικά στον ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκη απ’ ό,τι το χειμώνα 2014, όταν πήγαινε κι ερχόταν στο σπίτι του ο τότε κουμανταδόρος Παππάς, της δρακογενιάς εκπρόσωπος, και απολάμβαναν μακαρονάδες. Να ’χαμε να λέγαμε.

Ετσι, φτάσαμε στην κασσελάκειο περίοδο «πάρε ό,τι θέλεις, παλιατζή, από έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν ζει». Κατ’ αυτήν, ο αρχηγός Στέφανος έχει να επιδείξει ένα τεράστιο επίτευγμα στον μικρότερο δυνατό χρόνο: έφυγε ο ΣΥΡΙΖΑ που έφτιαξε τον ΣΥΡΙΖΑ κι έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ των παλαιοπασόκων και τσοχατζοπουλικών που δήλωναν αριστεροί, περιμένοντας να δουν άσπρη μέρα στου Μαξίμου. Αυτήν ακριβώς την ημέρα τούς υποσχέθηκε ο αρχηγός Στέφανος, διαλύοντας, ουσιαστικά, τον ΣΥΡΙΖΑ «της νίκης»… κατά της ευημερίας, της διεθνούς αξιοπιστίας, της χρεοκοπίας και της παρ’ ολίγον απομάκρυνσης από την Ε.Ε.!

Αλλά, από πίτα που δεν τρώμε, τι μας μέλει κι αν καεί ένας κάποιος Κασσελάκης…