Στην πράξη, αυτό σημαίνει να εγκαταλείψουν την κυριλλική γραφή, που τους ενώνει πολιτισμικά με τη Σοβιετική Ενωση και τη Ρωσική Αυτοκρατορία, και να στοιχηθούν γύρω από ένα καινούργιο αφήγημα με φυσικό ηγέτη -ποιον άλλον; – την Τουρκία!

Η Ρωσία ήδη θορυβήθηκε, το 2017, όταν το Καζακστάν ανακοίνωσε ότι θα υιοθετήσει το λατινικό αλφάβητο έως το 2025 (το οποίο ο Κεμάλ έφερε ως εκσυγχρονιστής στη χώρα του το 1934).

Φαίνεται ότι ο Πούτιν δεν μπορεί να κάνει και πολλά για να ανακόψει τον απογαλακτισμό των τουρκόφωνων δημοκρατιών της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, που έχουν αναπτύξει καλές σχέσεις με ΗΠΑ και Κίνα.

Οταν, το 2009, η Τουρκία, το Καζακστάν, η Κιργιζία και το Αζερμπαϊτζάν ίδρυσαν τον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών, δεν φαντάζονταν ότι θα μετατρεπόταν σε έναν ακόμη πόλο έλξης του «μη δυτικού κόσμου», με 158 εκατομμύρια πληθυσμό.

Το 2019 έγινε πλήρες μέλος του ΟΤΚ το Ουζμπεκιστάν, ενώ στη συνέχεια απέκτησαν καθεστώς παρατηρητή το Τουρκμενιστάν, η Ουγγαρία (!) και το ψευδοκράτος της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου.

Εκκρεμούν ακόμη οι αιτήσεις χωρών με τουρκο-μουσουλμανικές μειονότητες όπως η Μολδαβία (Γκαγκαούζοι) και η… Ουκρανία (Τάταροι της Κριμαίας). Κανονικά, ο Ορμπαν δεν έχει δουλειά εκεί, αφού οι Ούγγροι είναι χριστιανοί, κατάγονται από τα Ουράλια και όχι τα Αλτάια και η γλώσσα τους είναι συγγενέστερη με τα φινο-εσθονικά. Ομως το εμπόριο και η ενέργεια βάζουν στην άκρη αυτές τις εθνοπολιτισμικές «λεπτομέρειες».

Στη φετινή Σύνοδο του ΟΤΚ κυριάρχησε το σλόγκαν «Turktime».

Ενα αρκτικόλεξο από τις αγγλικές λέξεις «traditions» (παραδόσεις), «unification» (ενοποίηση), «reforms» (μεταρρυθμίσεις), «knowledge» (γνώση), «trust» (εμπιστοσύνη), «investments» (επενδύσεις), «mediation» (μεσολάβηση), «energy» (ενέργεια). Η «τουρκική» Ευρασία απο-ρωσοποιείται, σε μια αντίστροφη πορεία από εκείνη των τσάρων τον 17ο-18ο αιώνα.