Οι πολιτικοί σχηματισμοί που μοιράζονται τα οφέλη της ακροδεξιάς ατζέντας έχουν κατανοήσει ότι ο μοναδικός δρόμος είναι να εναγκαλιστούν την ακραία λαϊκιστική λογική, από τον ριζοσπαστισμό μέχρι και τον εξτρεμισμό, όπως συμβαίνει και στην Ευρώπη. Πάνω κάτω αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα, με τις γνωστές, βεβαίως, ιδιαιτερότητες που αγγίζουν ή και ξεπερνούν τα όρια της επιθεώρησης και της κωμικότητας, όπως φαίνεται από τους επικοινωνιακούς τσακωμούς Βελόπουλου – Λατινοπούλου.

Η σοβαρή διάσταση, όμως, έχει σχέση με τις γενικότερες ιδεολογικές αφετηρίες. Η βασική συνταγή της ανόδου της Ακροδεξιάς, όπως παρατηρείται, είναι η ακόλουθη: Το σύμπλεγμα ακροαριστερού και ακροδεξιού λαϊκισμού μαζί με τον εθνικισμό και τον πόλεμο των ταυτοτήτων και όλα μαζί κάτω από την ομπρέλα του αντισυστημισμού. Αντιμεταναστευτική ρητορική, ζητήματα δημόσιας τάξης και ασφάλειας, αύξηση της καταστολής, ακραία εκμετάλλευση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης, της ανασφάλειας για το μέλλον, αντιδυτικισμός με πολιορκητικό κριό τις υπαρκτές ασθένειες της Ε.Ε.

Κόμματα που ασπάζονται τον εξτρεμισμό αναμένεται να τα πάνε καλύτερα από ό,τι στο παρελθόν. Οι επιλογές των νέων ψηφοφόρων της Ευρώπης δεν θα αποτελέσουν εξαίρεση, αντιθέτως. Οι ψηφοφόροι της γενιάς Z έχουν μεγαλώσει μέσα σε μια αλληλουχία μεγάλων κρίσεων – της οικονομικής, της μεταναστευτικής, της  κρίσης της πανδημίας, της κλιματικής, των δύο πολέμων που είναι ακόμα σε εξέλιξη. Ο αυταρχισμός γοητεύει ανθρώπους που δεν ανέχονται τις πολυπλοκότητες. Δεν είναι ούτε αριστερό ούτε δεξιό σύμπτωμα. Κάπως έτσι εμφανίζονται τα συμπτώματα. Στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Ιταλία. Συμβαίνει αυτό που έχει συμβεί πολλές φορές στην Ιστορία: Τα πράγματα παίρνουν τέτοια τροπή που δεν τη φαντάζεται κανείς. Η αρχή γίνεται με την «κανονικοποίηση». Τις τελευταίες ημέρες, στις προεκλογικές ΗΠΑ, ένα από τα κορυφαία θέματα της ατζέντας είναι αν ο Τραμπ είναι θαυμαστής του Χίτλερ ή όχι…