Στην «πλάνη» βοηθούσε ίσως και η διατύπωση του πυρήνα του άρθρου: «Ενα αντιδημοκρατικό αραχνοειδές σχήμα προπαγάνδας, προσβολής και δολοφονίας χαρακτήρων πλανάται πάνω από τη χώρα». Ενώ η φωτογραφία που συνόδευε το άρθρο ήταν η είσοδος του Μ. Μαξίμου. Ομως μία πρόταση του άρθρου ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να διαλύσει οποιαδήποτε παρεξήγηση: «Οποιος υποτυπωδώς πιέζει τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει ύβρεις, συκοφαντίες και σε κάθε περίπτωση κακεντρεχή σχόλια σε οργανωμένη βάση». Στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη συμβαίνουν λοιπόν όλα αυτά. Γι’ αυτό και ο εκδότης του «Ντοκουμέντο», αφού υιοθέτησε το άρθρο, ζήτησε και τα ρέστα από τον συγγραφέα, γιατί ενόσω οργίαζε το «αραχνοειδές σύστημα» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν στήριζε την «ερευνητική δημοσιογραφία» αλά «Ντοκουμέντο».

Το θέμα που θίγει ο Α. Καρακούσης είναι ένα από τα σοβαρά και διαχρονικά προβλήματα που διέπουν τις σχέσεις της εκάστοτε εξουσίας με τα ΜΜΕ και την προπαγάνδα. Και ενώ, ορθώς, ο αρθρογράφος αναφέρεται στην πρώτη οργανωμένη μορφή διασποράς fake news και δολοφονιών χαρακτήρων, δηλαδή στον «Αυριανισμό», παραδόξως υπερπηδά την περίοδο 2012-2019. Στην οποία άκμασε η πιο εξελιγμένη (λόγω social media) και η πιο αδίστακτη (λόγω ανθρώπων) μορφή του «Αυριανισμού».

Αυτό το άλμα καθαυτό έχει αυτοτελή αξία. Ωστόσο, πιο ενδιαφέρον είναι η «ασυλία» που παρέχεται στον λυσσασμένο στρατό των «τρολ της υπόγας» της Κουμουνδούρου. Η «παραγραφή» των ευθυνών των ηθικών αυτουργών αυτής της πρωτοφανούς ανθρωποφαγίας, της τοξικότητας και του διχασμού. Η υποτίμηση του γεγονότος ότι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και δημοσιογράφοι που αντιστάθηκαν στα ψέματα και τον λαϊκισμό αυτού του κυβερνητικού μορφώματος βρέθηκαν στο στόχαστρο των «πιστολιών», που είχαν αναλάβει τις δολοφονίες χαρακτήρων. Οι «πιστολάδες» της εποχής της «πρώτης φοράς Αριστεράς» δεν ορρώδησαν προ ουδενός. «Σημάδεψαν» συζύγους, οικογένειες, παιδιά και πάτησαν επανειλημμένως τη «σκανδάλη». Ασχετο αν τα πυρά τους ήταν άσφαιρα και τζούφια, με αποτέλεσμα σήμερα τα θύματα της μαζικής επίθεσης της Κουμουνδούρου και των μηντιακών οργάνων της να είναι πεντακάθαρα και αξιοπρεπή. Σε αντίθεση με τον τότε «στρατό», ο οποίος σήμερα μοιάζει με διαλυμένο ασκέρι που αλληλοσπαράσσεται μέσα στον βούρκο της ανυποληψίας και τον εφιάλτη ακόμα τυχόν ποινικών ευθυνών. Η πιο μαζική και στυγνή προσπάθεια δολοφονίας χαρακτήρων, με αποκορύφωμα τη σκευωρία Novartis, έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όμως, αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας ουσιαστικά έμεινε απέξω στο άρθρο του «Βήματος». Τότε «έπεφταν κορμιά» σχεδόν καθημερινά και τα fake news έγιναν τρόπος διακυβέρνησης και πολιτικής επιβίωσης. Κι όμως. Το «αραχνοειδές σύστημα» που περιγράφει για σήμερα το άρθρο ποτέ δεν ήταν πιο ισχυρό απ’ ό,τι ήταν τότε. Βέβαια από τότε άλλαξαν πολλά. Αλλαξαν οι ιδιοκτησίες ΜΜΕ. Αλλαξαν οι προτεραιότητες και οι «αντίπαλοι» επιχειρηματιών. Σημαντικοί οικονομικοί παράγοντες του τόπου άλλους είχαν φίλους και εχθρούς τότε και σήμερα.

Και καλά, οι χθεσινοί «πιστολάδες» είναι λογικό να προσπαθούν από κάπου να πιαστούν, κάπου να προσκολληθούν. Αλλωστε της προσκολλήσεως ήταν πάντα και μόνο η διάσωσή τους τους απασχολεί πλέον. Αλλά είναι αυτός λόγος ώστε ό,τι έχει απομείνει από την αξιοπιστία της δημοσιογραφίας να γίνεται βορά στο power game μεταξύ πολιτικής εξουσίας και επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία είναι και σαν την ανεμοδούρα;

ΑΠΟΤΟΜΟ ΦΟΥΣΚΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Το να ανέβει ένα κόμμα στις δημοσκοπήσεις, όπως και το να πέσει, είναι φυσιολογικό, αλλά και άμεσα συνδεδεμένο με υπαρκτά γεγονότα. Αν δεν υπάρχουν τα γεγονότα, τα ανεβασμένα ποσοστά μένουν μετέωρα.

Η επανεκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ασφαλώς είναι ένα υπαρκτό γεγονός. Ομως πρόκειται περί επανεκλογής. Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν και σε τρεις εθνικές κάλπες που δοκιμάστηκε, πέρασε κάτω από τον πήχη, που ο ίδιος τοποθέτησε. Οταν εξελέγη για πρώτη φορά ο Ν. Ανδρουλάκης ήταν απολύτως φυσιολογικό να ανέβουν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ. Η ελπίδα παραμένει μια ισχυρή παράμετρος στην πολιτική ζωή. Το περίεργο είναι ότι τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ μετά την επανεκλογή του είναι μεγαλύτερα και από τα αυξημένα ποσοστά που συνόδευσαν την εκλογή του.

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις έκαναν την έκπληξη. Κάποια έδειξε το ΠΑΣΟΚ στο 20%. Κάποια άλλη βρήκε τον Ν. Ανδρουλάκη από εκεί που ήταν αρκετά χαμηλά στη δημοφιλία πρώτο και με διαφορά. Ενώ διάφοροι μετακινούμενοι αναλυτές ανακαλύπτουν χαρίσματα τα οποία δεν είδε το εκλογικό σώμα ούτε στις σχετικά πρόσφατες ευρωεκλογές, όπου καταγράφηκε φθορά και δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση και φάνηκε η αρχή του τέλους του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκτός από μια θετική ενωτική διάθεση που έδειξε ο Ν. Ανδρουλάκης συγκροτώντας τα νέα όργανα του κόμματός του, προς το παρόν δεν έχει κάνει κάτι άλλο. Ούτε θα μπορούσε άλλωστε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Κι όμως, δημοσκοπικά εκτοξεύτηκε. Και ενώ φαινομενικά αυτή η εκτόξευση του κάνει καλό, ουσιαστικά ίσως του κάνει κακό. Γιατί το ΠΑΣΟΚ, κυρίως λόγω της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται δεύτερο κόμμα και σύντομα αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά μέχρι να γίνει ο δεύτερος πόλος εξουσίας έχει πολύ και ανηφορικό δρόμο μπροστά του.

«Το 4ο βαγόνι»… χάθηκε

Πόσος ντόρος έγινε, πόσες θεωρίες αναπτύχθηκαν, πόσα επίσημα διαβήματα έγιναν όταν έπεσε στην «πιάτσα» από κάποιον «ειδικό» ότι το περίφημο «4ο βαγόνι» της εμπορικής αμαξοστοιχίας των Τεμπών δεν παραμορφώθηκε από έκρηξη κάποιου μυστηριώδους αερίου, αλλά από τη σφοδρότητα της σύγκρουσης; Μεγάλος ντόρος, πολλά πρωτοσέλιδα και πρώτες ειδήσεις. Χθες είδε το φως της δημοσιότητας μέρος της μελέτης αρμοδίως διορισμένου μεταλλειολόγου καθηγητή του ΕΜΠ, η οποία καταλήγει ότι το βαγόνι παραμορφώθηκε από την πρόσκρουση και όχι από έκρηξη. Τα αίτια της πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε στο βαγόνι δεν έχουν γίνει γνωστά. Αλλά «έκρηξη» δεν έγινε. Η είδηση πέρασε στα ψιλά. Σχεδόν χάθηκε. Αν η μελέτη κατέληγε στο αντίθετο συμπέρασμα, θα ήταν πρώτη είδηση και πιθανώς αντικείμενο νέων ερωτήσεων στη Βουλή και την Ευρωβουλή…

Στη λογική των «παζαριών» και το νέο ΠΑΣΟΚ

Μόλις 10 μέρες απέμειναν για την πολυσυζητημένη συνάντηση των ΥΠΕΞ Ελλάδας και Τουρκίας, Γ. Γεραπετρίτη και Χ. Φιντάν. Ολα δείχνουν ότι μετά απ’ αυτήν τη συνάντηση θα καταρρεύσουν διάφορα σενάρια συνωμοσίας και επικείμενης «μειοδοσίας». Κι όμως, ο Κ. Βελόπουλος και η Α. Λατινοπούλου συνεχίζουν ακάθεκτοι στον κόσμο των Νεφελίμ. Το περίεργο είναι ότι ο Ν. Ανδρουλάκης, που ως τώρα ήταν προσεκτικός, με τη δήλωσή του την 28η Οκτωβρίου μπήκε στη χωρία των ανησυχούντων κι εκείνων που «βλέπουν» «παζάρια» με τα εθνικά θέματα. Ο ευλύγιστος στα εθνικά θέματα ΣΥΡΙΖΑ ή τέλος πάντων ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτόν εύκολα έγινε από «διεθνιστής» και υπέρ του διαλόγου, κάτι σαν «υπερπατριώτης». Το ΠΑΣΟΚ όμως, που έχει υπευθυνότητα στα εθνικά θέματα, γιατί να διολισθήσει στην επικίνδυνη θολούρα του «κάτι παίζεται» και μάλιστα λίγο πριν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη;

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Δεν είναι προφανής αποτυχία της κυβέρνησης ότι μέσα σε λίγα χρόνια επέστεψαν στην Ελλάδα σχεδόν οι μισοί από όσους έφυγαν στην κρίση με το brain drain;

ΑΠΟΡΙΑ-2

Δεν ήταν από τα πιο επικά που έχουν λεχθεί από αριστερό υποστηρικτή του Κασσελάκη η παρομοίωση της πορείας του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την «πορεία στη Ρώμη» των Μελανοχιτώνων του Μουσολίνι;