Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ του Καρόλου Ντίκενς στο τέλος καταλαβαίνει τη ματαιότητα της φιλαργυρίας του και ανοίγει την καρδιά του -και το πουγκί του- στους αναξιοπαθούντες της βιομηχανικής Αγγλίας.

Κάποιες φορές στον πραγματικό κόσμο η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» επαναλαμβάνεται. Τις περισσότερες όχι. Οι σκληρόκαρδοι πλούσιοι μένουν ως το τέλος κουμπωμένοι, εξωραΐζοντας την εικόνα τους -ίσως και να ξεγελώντας τον εαυτό τους- με τη χρυσόσκονη της «φιλανθρωπίας».

Ο ασφαλιστικός κολοσσός Allianz έκανε μία έρευνα στις ΗΠΑ για τη σχέση του ανθρώπου με το χρήμα, με εντυπωσιακά αποτελέσματα: Οσο περνούν τα χρόνια οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο μήπως ξεμείνουν από λεφτά παρά τον… ίδιο το θάνατο. Αυτό ακριβώς απάντησε το 61% των ερωτηθέντων, που ήταν ηλικίας 25 ετών και άνω – δηλαδή εντός παραγωγικής διαδικασίας. Οι αναλυτές της Allianz δεν έπεσαν ακριβώς από τα σύννεφα. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, αλλά το να ξεμείνεις από λεφτά δεν είναι. Οταν είσαι νεκρός δεν μπορείς να κάνεις πια τίποτα. Το να είσαι, όμως, γέρος και άφραγκος είναι από μια άποψη πολύ χειρότερο.

Η Allianz επέλεξε το δείγμα από τη μεγάλη δεξαμενή της μεσαίας τάξης, που αγωνιά για το μέλλον της σε όλο τον δυτικό κόσμο. Κατά πλειοψηφία, οι Αμερικανοί ερωτηθέντες έβαλαν πολύ ψηλά το θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης, για τον οποίο έχουν την πολυτέλεια να αδιαφορούν μόνο οι πολύ πλούσιοι.

Εχοντας συνειδητοποιήσει σε τι κόσμο ζουν, το 56% των ερωτηθέντων με 50-80 χιλιάδες δολάρια ετήσιο εισόδημα και καταθέσεις της τάξης των 150-300 χιλιάδων δολαρίων δηλώνει συμβιβασμένο με την ιδέα ότι οι χρηματοοικονομικές κρίσεις θα εκτροχιάζουν τον συνταξιοδοτικό του προγραμματισμό. Πιο ευάλωτη όλων αισθάνεται η Generation X (45-59 ετών), που έγινε… σάντουιτς ανάμεσα στους προνομιούχους Baby Boomers (60-78 ετών) και στους καταδικασμένους σε ισόβια εργασιακή ανασφάλεια Millennials.

Οι οποίοι, όμως, το έχουν πάρει απόφαση ότι θα περάσουν ζόρικα και θα αγωνιστούν να αλλάξουν τα πράγματα με όπλο τα νιάτα τους.