Η απάντηση είναι ότι τους αφορά όσο αφορά τους Ιταλούς, τους Βέλγους ή τους Γάλλους. Καθόλου και την ίδια στιγμή πολύ, όπως δηλαδή συμβαίνει με κάθε μεγάλο γεγονός που αλλάζει τις ισορροπίες του κόσμου. Διότι μην έχετε αμφιβολία, ο θάνατος της βασίλισσας Ελισάβετ μετά από 70 χρόνια στο θρόνο είναι ένα ιστορικό γεγονός που σφραγίζει τελεσίδικα μια εποχή.

Η αλήθεια είναι πως οι ρωγμές στο ατσαλάκωτο πρόσωπο της βρετανικής μοναρχίας και οι ανατροπές στο βαρύ και ασήκωτο πρωτόκολλο έγιναν κυρίως με την εμφάνιση της Νταϊάνα Σπένσερ. Ο θάνατός της όχι απλά επίσπευσε τις αλλαγές, αλλά λειτούργησε ως χιονοστιβάδα, προετοιμάζοντας τον βρετανικό λαό αλλά κυρίως την ίδια τη βασιλική οικογένεια για τη νέα εποχή. Η έλευση της Μέγκαν Μαρκλ ήταν η νίκη επί της λευκής αγγλοσαξονικής βασιλικής ταυτότητας και η αποχώρησή της κάνει το δρόμο πιο εύκολο για τις επόμενες γενιές. Αν νομίζετε πως αυτές οι μη βίαιες μικρές επαναστάσεις που γίνονται αναίμακτα, σταδιακά και φέρουν το μανδύα του βασιλικού κουτσομπολιού αφορούν μόνο τον Οίκο του Γουίνσδορ, κάνετε λάθος.

Ο νέος βασιλιάς δεν απολαμβάνει τη δημοφιλία της μητέρας του και, όπως λένε πολλοί αναλυτές, ούτε τη θέλει και οπωσδήποτε δεν θα την άντεχε. Η επιθυμία του να ζήσει μια πιο «κανονική» ζωή, προσαρμοσμένη ίσως στα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών βασιλικών οικογενειών που ζουν περισσότερο ως βαθύπλουτοι μπον βιβέρ και λιγότερο ως εστεμμένοι, είναι δεδομένη. Οπως δεδομένη είναι και η επιθυμία κρατών όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και ο Καναδάς να αποκόψουν τους τελευταίους τυπικούς και συμβολικούς δεσμούς που τους συνδέουν με την πάλαι ποτέ αποικιοκρατική ιστορία των Αγγλων. Αλλωστε η Βρετανία δεν είναι πια αυτοκρατορία. Είναι μια χώρα που μόλις βγήκε και από την Ευρωπαϊκή Ενωση και ισορροπεί ανάμεσα σε αυτά που γνώριζε ως δεδομένα και σε αυτά που έρχονται.