Επιπλέον, οι ΗΠΑ δεν εξαρτώνται από την Ανατολική Ασία μόνο για τα καταναλωτικά και τεχνολογικά προϊόντα, αλλά και για τη χρηματοδότηση του χρέους τους. Αυτό σημαίνει ότι τα θεμέλια του δολαρίου είναι πολύ πιο αδύνατα από ό,τι στη δεκαετία του 1970.       Οπως γράφει ο Κινέζος οικονομολόγος Αντι Σιέ στη «South China Morning Post», η Fed τύπωσε 4 τρισ. δολάρια στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 κι άλλα τόσα τον καιρό της πανδημίας. Δεν προχώρησε όμως ούτε ένα βήμα παραπέρα στη ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με αποτέλεσμα να σκάνε κάθε τόσο κρίσεις όπως αυτή της Silicon Valley Bank. Στο τέλος, ο «ηθικός κίνδυνος» μετακυλίεται στις πλάτες των εργαζομένων, των καταθετών της μεσαίας τάξης και των φορολογουμένων.

«Οι πλούσιοι μπορούν να επωφεληθούν από τους ηθικούς κινδύνους παίρνοντας υπερβολικά ρίσκα, κι αν όλα καταρρεύσουν, περνάνε το λογαριασμό στους αποκάτω. Ως συνέπεια της χρηματοοικονομικής απορρύθμισης του 1990 ξεφύτρωσαν δισεκατομμυριούχοι αριστερά και δεξιά, ενώ οι κανονικοί άνθρωποι έγιναν φτωχότεροι. Τους πέρασαν το λογαριασμό μέσα από εσωτερικές υποτιμήσεις ή αυξήσεις φόρων». Αυτά τονίζει ο Αντι Σιέ, προβλέποντας ότι θα ακολουθήσουν περισσότερα τραπεζικά «κανόνια» στις ΗΠΑ. Τουλάχιστον όσο λειτουργεί απρόσκοπτα η «δολαριομηχανή».

Το γεγονός ότι το δολάριο παρέμεινε κυρίαρχο, παρά την υποχώρηση των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή, οφείλεται κυρίως στην απροθυμία της Κίνας να ανοίξει το χρηματοπιστωτικό της σύστημα. Η Κίνα δεν αποτελεί διεθνές αποταμιευτικό καταφύγιο και η σύνδεση του νομίσματός της με το δολάριο ενισχύει τη θέση του τελευταίου. Το πρόβλημα για τους Αμερικανούς θα προκύψει όταν το δολάριο πάψει να είναι κυρίαρχο νόμισμα στις διεθνείς συναλλαγές με το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα αρρύθμιστο, όπως τώρα. Αλλά τότε, κατά τον Αντι Σιέ, θα είναι πολύ αργά.