Και δεν τις κρύβει καθόλου. Αντιθέτως, περιγράφει σχεδόν κυνικά τον «αμέριμνο» Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δεν είχε πάρει χαμπάρι τι ακριβώς γινόταν και βρέθηκε, αντί με το πιστόλι του ΔΝΤ στο τραπέζι, «ναυαγός» στο Καστελλόριζο. Με συνοπτικές διαδικασίες και λίγα λόγια βγάζει «αποτυχημένο» τον Α. Σαμαρά, ίσως γιατί της αρνήθηκε τη δέσμευση της ελληνικής περιουσίας για 99 χρόνια στο Υπερταμείο, κάτι που πήρε στη συνέχεια μελοδραματικά, αλλά εύκολα από τον Α. Τσίπρα. Και γι’ αυτό τράβηξε απότομα το χαλί κάτω από τα πόδια του Α. Σαμαρά, την ώρα που η Ελλάδα απείχε από την έξοδο από τα Μνημόνια μόνο ένα «e-mail Χαρδούβελη», δηλαδή μέτρα μόλις ενός δισ.

Η κατά 20 χρόνια μεγαλύτερη του Α. Τσίπρα τέως καγκελάριος της Γερμανίας δεν κρύβει ότι γοητεύτηκε από τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Θαύμασε το «φιλικό, αφοπλιστικό χαμόγελό του». Εντυπωσιάστηκε από την «αυτοπεποίθηση και τη διαλλακτικότητά» του», αλλά και από το πόσο «πέρα για πέρα ανοιχτός στη συνεργασία ήταν». Μέχρι και τα… αγγλικά του εξύμνησε: «Ηξερα από τις πρώτες μας συναντήσεις ότι μιλούσε καλά αγγλικά»!

Το ζουμί, όμως, βρίσκεται σε μια ομολογία της, η οποία δεν είναι απολύτως σαφές αν είναι «κάρφωμα» ή θαυμασμός για τον τακτικισμό του Α. Τσίπρα. Μιλώντας για εκείνο το δραματικό βράδυ της 26ης Ιουνίου, όταν ο Α. Τσίπρας ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ με το Μνημόνιο που του παρέδωσε άλλα διαπραγματευτικά περιθώρια (Take it or leave it), αλλά δεν πήρε τον λόγο να μιλήσει, ώστε -όπως παραδέχεται η Α. Μέρκελ- «να μην καταγραφεί στα πρακτικά του Συμβουλίου η συμφωνία του». Ολο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ήξερε ότι ο Α. Τσίπρας είχε συμφωνήσει με το τρίτο και πιο οδυνηρό Μνημόνιο. Αλλά αυτό δεν κατεγράφη στα πρακτικά και η Α. Μέρκελ, μαζί με τον Ολάντ, έμεινε έκπληκτη, κατά τα γραφόμενά της «με το στόμα ανοιχτό», για το τι θα έκανε ο Α. Τσίπρας. Την απορία τους την έλυσε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός με τον έρπητα στα χείλη, λέγοντάς τους ότι φεύγει αμέσως για την Ελλάδα, προκειμένου να συσκεφθεί με το Υπουργικό Συμβούλιό του. Ενώ, απαντώντας στις επίμονες ερωτήσεις Μέρκελ και Ολάντ «τι περιμένεις από τις διαβουλεύσεις;», είπε -κατά τα απομνημονεύματα-«δεν ξέρω». «Πότε θα ξέρεις;», επέμεινε, εναγωνίως, η Α. Μέρκελ, «αυτό θα σου το πω σήμερα, νωρίς το βράδυ», απάντησε ο Α. Τσίπρας. Και κανονίστηκε μια τριμερής τηλεφωνική επικοινωνία Μέρκελ-Ολάντ-Τσίπρα.

Ξημερώματα έφυγε για την Αθήνα ο Α. Τσίπρας κι όταν πράγματι συνδέθηκαν οι τρεις τηλεφωνικές γραμμές, ο πρώην πρωθυπουργός τους ενημέρωσε πως το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Διευκρινίζοντας, μάλιστα, στους συνομιλητές του, κατόπιν σχετικού ερωτήματος, ότι θα ταχθεί υπέρ του «όχι, φυσικά». Η Α. Μέρκελ κάνει λόγο για τεράστια έκπληξη και της ίδιας και του Ολάντ. «Μείναμε άφωνοι», γράφει χαρακτηριστικά.

Το ότι ο Α. Τσίπρας είχε πάει στο Συμβούλιο αποφασισμένος να συμφωνήσει προκύπτει και από την πρόσθετη ομολογία της Α. Μέρκελ ότι, για πρώτη φορά από τότε που είχαν αρχίσει οι διαπραγματεύσεις, «ο Τσίπρας είχε στην αντιπροσωπεία του εκλεκτούς τραπεζικούς εμπειρογνώμονες», οι οποίοι συνέβαλαν στην επίτευξη συμφωνίας και η Ε.Ε., ανταποδίδοντας και… «χάριν ευχέρειας», χορήγησε στην Ελλάδα ένα «δάνειο-γέφυρα». Η ίδια η Α. Μέρκελ -τα γραφόμενά της οποίας ασφαλώς επιδέχονται επιμέρους αμφισβήτηση-ουσιαστικά θαυμάζει τον αιφνιδιαστικό αλλά προμελετημένο ελιγμό του Α. Τσίπρα με το κάλπικο δημοψήφισμα. Και προς επίρρωσην του θεάτρου του δημοψηφίσματος η Α. Μέρκελ αναφέρεται σε ένα δείπνο που είχε αργότερα σε «ένα εστιατόριο θαλασσινών στον Πειραιά». Εκεί, λοιπόν, της είπε ότι «ήταν σημαντικό να δείξει στους πολίτες με έναν πειστικό τρόπο ότι η νέα κυβέρνηση είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο προκειμένου να απαλλαγεί από τη μισητή τρόικα».

Πόσο πιο καθαρά να το πει η κ. Μέρκελ; Και πόσο εύκολο είναι να εξηγήσει κανείς τον θαυμασμό και τη συμπάθειά της για τον πιο «πρόθυμο πρωθυπουργό» των Μνημονίων; Περισσότερο δεν γίνεται. Ο όρος «kolotoumba», που έκανε διεθνή καριέρα, εξηγείται πεντακάθαρα και από τα πιο έγκυρα χείλη. Ο «θα σκίσω τα Μνημόνια με έναν νόμο κι ένα άρθρο» Α. Τσίπρας και η ΠΦΑ, μαζί με τον αντιμνημονιακό Π. Καμμένο, υπέγραψαν την πιο μεγάλη και συνειδητή πολιτική εξαπάτηση του ελληνικού λαού από συστάσεως του ελληνικού κράτους.

ΥΓ. 1. Ο γράφων, όπως και πολλοί πολίτες, δεν είχαμε ποτέ την παραμικρή αμφιβολία για την πολιτική απάτη που έγινε το καλοκαίρι του 2015. Ο Α. Τσίπρας προσευχόταν εκείνο το βράδυ να βγει το «ναι». Αλλά ήταν η πρώτη «στραβή που έσκασε στη βάρδια του». Βγήκε το «όχι» και μάλιστα με το θριαμβευτικό 61,31%. Καμία αμφιβολία για το τι έγινε στο θεατρικό σανίδι στις 5 Ιουλίου 2015. Αλλά έχει άλλη χάρη να το ακούς από το στόμα της Α. Μέρκελ.

ΥΓ. 2. Μέσα στις 700 σελίδες των απομνημονευμάτων της Α. Μέρκελ δεν χώρεσαν δύο λέξεις, οι λέξεις «συγγνώμη, Ελληνες».

«ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»

Με αυτόν τον όρο οι οικονομολόγοι περιγράφουν τη φαινομενικά παράδοξη κατάσταση: Ολοι οι οικονομικοί δείκτες να βελτιώνονται, αλλά συνεχώς διευρυνόμενα κοινωνικά στρώματα να δυσφορούν. Το επεσήμανε προχθές και ο Κ. Μητσοτάκης στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Την αναντιστοιχία των αντικειμενικών οικονομικών επιτευγμάτων της κυβέρνησης με την «αίσθηση που έχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας», καταλήγοντας ότι είναι «μονόδρομος» η ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών.

Κυρίως λόγω αυτής της «κατάθλιψης» έχασε χαλαρά η Χάρις από τον Τραμπ. Με τη συνεπικουρία του Μεταναστευτικού και της woke ατζέντας. Τις συνέπειες αυτής της «κατάθλιψης» υπέστησαν και υφίστανται αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Κεντροδεξιές και σοσιαλδημοκρατικές. Οι Εργατικοί στη Μ. Βρετανία, που κέρδισαν με μεγάλη άνεση τις εκλογές πριν από λίγους μήνες, τώρα βρίσκονται ξανά μπροστά στο ενδεχόμενο νέων εκλογών. «Οικονομική κατάθλιψη» έχουν πάθει όλοι.

Η έκρηξη του πληθωρισμού την τελευταία τριετία έχει συμπιέσει και εξανεμίσει μέρος της αγοραστικής δύναμης των πολιτών. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που προκάλεσε και την ενεργειακή κρίση, αποδεικνύεται βασική αιτία της «οικονομικής κατάθλιψης» που επικρατεί σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, στην Ελλάδα φαίνεται πως τη βιώνουμε πιο βαριά. Η Eurostat δημοσίευσε τους δείκτες της «αντικειμενικής φτώχειας» και της «υποκειμενικής φτώχειας». Η Ελλάδα είναι μακράν πρώτη στην «υποκειμενική φτώχεια». Το 67% αισθάνεται τον εαυτό του φτωχό. Ενώ ο δείκτης της «αντικειμενικής φτώχειας» δείχνει άλλη εικόνα. Ο μέσος όρος της «πραγματικής φτώχειας» στην ευρωζώνη είναι 22,5% και της «υποκειμενικής φτώχειας» 24,8%. Η απόκλιση δεν είναι μεγάλη. Αντιθέτως, η Ελλάδα, ενώ στον δείκτη «αντικειμενικής φτώχειας» βρίσκεται όγδοη στην Ε.Ε. με 18,9%, στην «υποκειμενική φτώχεια» εκτινάσσεται στο 67,1%!

Η Ελλάδα έχει περάσει τη δεκαετία των Μνημονίων. Την περίοδο που στην Ευρώπη έβρεχε λεφτά, στην Ελλάδα κόβονταν οι μισθοί και οι συντάξεις, και αυξάνονταν οι φόροι. Αντί να συγκλίνει με την Ε.Ε., απέκλινε, και μάλιστα πολύ. Με αποτέλεσμα το συσσωρευμένα αυξημένο κόστος ζωής, μαζί με την πολυετή μνημονιακή κόπωση, να τροφοδοτεί το αίσθημα της «υποκειμενικής φτώχειας, σε συνθήκες πληθωρισμού και ακρίβειας.

Αντικειμενικά, η οικονομία υπεραποδίδει. Αλλά αυτή η υπεραπόδοση δεν φτάνει αυτομάτως στην καθημερινότητα και την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών. Οπερ σημαίνει ότι κανένας τεχνοκρατικός πανηγυρισμός δεν πατάει στην πραγματικότητα και δεν είναι ανεκτός. Αντιθέτως, η συναίσθηση της πραγματικότητας και η ταπεινότητα επιβάλλονται. Οπως επιβάλλεται και η άοκνη προσπάθεια για συγκράτηση του πληθωρισμού και κυρίως της αισχροκέρδειας, η περεταίρω μείωση της φορολογίας και η αύξηση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μέχρις εξαντλήσεως των περιθωρίων του Προϋπολογισμού.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Πόσα «φιλικά αποτυπώματα» μπορεί να έχει μια σακούλα που βρέθηκε τυχαία στη γιάφκα των Αμπελοκήπων και είχε μέσα της πιστόλι;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Αφού ο Π. Κωνσταντινέας παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ, τι έχει να φοβηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ έστω και μισός;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Ολα τα καταλαβαίνω για την Α. Μέρκελ. Εκείνο το «Go back, madam Merkel», όμως, πώς το «ξεπέρασε»;