ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την πιο εμβληματική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ν.Δ. Και, επειδή, το φθινόπωρο υπήρχε «γκρίνια», πως η κυβέρνηση δεν τρέχει τις μεταρρυθμίσεις, το ντεμαράζ των τελευταίων εβδομάδων αποδεικνύει ότι υπάρχει η πολιτική βούληση για να υλοποιηθούν ρηξικέλευθες πολιτικές.

ΤΑ τελευταία 24ωρα, δυστυχώς, ασχολούμαστε με τη -σωστή- τροπολογία για τις άδειες διαμονής εργαζόμενων μεταναστών και με τη -λάθος- απόσυρση του εικαστικού έργου της «ροζ σημαίας» για την ενδοοικογενειακή βία.

Η κυβέρνηση οφείλει να δίνει μεγαλύτερη προσοχή στον τρόπο που κινείται και αποφασίζει θέματα χαμηλής πολιτικής, γιατί δεν πρέπει αυτοί οι χειρισμοί να δημιουργούν… αχρείαστες αντιδράσεις.

ΓΙΑΤΙ, την ίδια ώρα, η μεταρρύθμιση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποτελεί ό,τι πιο εντυπωσιακό έχει συμβεί στη χώρα εδώ και πολλά χρόνια. Ναι, δεν είναι υπερβολή. Οι αυξήσεις μισθών, οι μειώσεις φόρων, το ρεκόρ επενδύσεων, όλα είναι πολύ σημαντικά για την τσέπη του κράτους και των πολιτών.

ΑΛΛΑ, τα μη κρατικά ΑΕΙ είναι μια υπόθεση, που «ταλαιπωρεί» τη χώρα, το πολιτικό σύστημα και τους πολίτες για πάρα πολλά χρόνια. Η συζήτηση έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’80. Εντάθηκε το 1990. Εγιναν προσπάθειες στις δεκαετίες του 2000 και του 2010. Ποτέ, όμως, δεν προχωρούσε κάτι. Γι’ αυτό, βέβαια, φταίει η οπισθοδρομική ιδεοληπτική αντίληψη του ΠΑΣΟΚ -παλαιότερα- και του ΣΥΡΙΖΑ πιο πρόσφατα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τόλμησε. Ελαβε μια ιστορική απόφαση. Να υλοποιήσει αυτό που δεν είχε κάνει κανείς στο παρελθόν. Σε δύο χρόνια θα λειτουργούν μη κρατικά πανεπιστήμια στη χώρα μας. Μπορεί να είμαστε και η τελευταία χώρα στον κόσμο, όπου δεν υπήρχαν ιδιωτικά ΑΕΙ. Για τέτοιο «σοβιετικό» παραλογισμό… μιλάμε.

ΤΟ κέρδος θα είναι διπλό. Κατ’ αρχάς αντί να φεύγουν χιλιάδες Ελληνόπουλα κάθε χρόνο, για να σπουδάσουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια στο εξωτερικό, θα μπορούν να σπουδάζουν εδώ. Το δεύτερο είναι πως η Ελλάδα μπορεί να γίνει μαγνήτης για δεκάδες χιλιάδες ξένους φοιτητές. Κάτι που θα βοηθήσει τόσο την οικονομία με έσοδα όσο και ότι μπορεί να καλύψει μελλοντικά το έλλειμμα θέσεων στην αγορά εργασίας.

ΚΑΙ, τώρα, αφού υλοποιείται αυτή η εμβληματική μεταρρύθμιση, είναι καιρός η κυβέρνηση να βάλει μπροστά την -πιο ζόρικη- επόμενη, που ίσως και να είναι η κορυφαία των τελευταίων 50 ετών: την επανίδρυση από το μηδέν του εκπαιδευτικού συστήματος. Από το νηπιαγωγείο έως τη Γ’ Λυκείου. Δεν γίνονται βελτιώσεις με… μερεμέτια. Πρέπει να υπάρξει ένα ολιστικό σχέδιο μεταρρύθμισης, ένα ολοκαίνουργιο μοντέλο, να μπει τέλος στην υπερφροντιστηριοποίηση και να γίνουν, πάλι, τα σχολεία ο κύριος πυλώνας του συστήματος.