Διοργανώνουν όλες τους εκλογές μέσα στο 2024. Ας προσθέσουμε τυπικά και τη Ρωσία του Πούτιν, αν και το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα παραπέμπει μάλλον σε φάρσα. (Οχι ότι στις άλλες χώρες τα πράγματα είναι ρόδινα. Στις ΗΠΑ, π.χ., οι δύο επικρατέστεροι μονομάχοι απειλούνται με δίκες, ενώ στην Ινδία η εθνικιστική πλειοψηφία του Μόντι καθαίρεσε προχθές με το «έτσι θέλω» 141 αντιπολιτευόμενους βουλευτές. Αλά Ερντογάν ένα πράγμα…).

Περίπου 70 χώρες με περισσότερους από 3,7 δισεκατομμύρια κατοίκους, δηλαδή σχεδόν τον μισό πληθυσμό της Γης, πρόκειται να στήσουν βουλευτικές ή προεδρικές κάλπες τη χρονιά που έρχεται. Η λαϊκή ετυμηγορία θα έχει σοβαρές συνέπειες για τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων εν μέσω τσουνάμι κρίσεων και πολέμων. Η μεγάλη αγωνία, βέβαια, αφορά στις ΗΠΑ, όπου η επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο θα φέρει τα πάνω κάτω. Τα κράτη-παίκτες βάζουν ήδη κάτω σενάρια (Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, Ιταλία, Ιράν, Τουρκία κ.λπ.), ενώ τα κράτη- παθητικοί θεατές (μεταξύ των οποίων η Ελλάδα) αρκούνται να κάνουν το σταυρό τους.

Εκλογές «άλλου τύπου» από αυτόν που ξέρουμε στην (αείποτε) φιλελεύθερη Δύση θα γίνουν επίσης στο πολιτικά ασταθές πυρηνικό Πακιστάν, στο εσωτερικά ρευστό Ιράν, στην πάντοτε ενδιαφέρουσα Βενεζουέλα, ίσως ακόμη και στην Ουκρανία. Αν και μοιάζει απίθανο να στήσει κάλπες ο Ζελένσκι με τη λήξη της θητείας του, τον Μάρτιο του 2024, για τους λόγους που όλοι φανταζόμαστε.
Κατά κοινή διαπίστωση, το κρας τεστ του 2024 λαμβάνει χώρα σε συνθήκες άτακτης υποχώρησης της Δημοκρατίας. Οχι μόνο στην Αφρική των στρατιωτικών πραξικοπημάτων, αλλά και στην Ευρω-Αμερική του τεχνο-οικονομισμού, όπου η λαϊκή κυριαρχία κοντεύει να καταντήσει αδειανό πουκάμισο.