ΣΕ κάθε χώρα τον πρώτο λόγο έχουν οι πολίτες που ψηφίζουν. Δεν έχει σημασία τι θέλει η Δύση, η Ρωσία, η Κίνα και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

ΤΟ αν θα είναι καλύτερα τα πράγματα στις σχέσεις Αθήνας – Αγκυρας με τον Ερντογάν στο τιμόνι της Τουρκίας από ό,τι αν εκλεγόταν ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Γιατί, αν και ο ηγέτης της τουρκικής αντιπολίτευσης φαινόταν σύμφωνα με τις δηλώσεις του πιο μετριοπαθής απέναντι στη Δύση, κανείς δεν μπορεί να πει ότι ισχύει το ίδιο και για τη στάση του στα Ελληνοτουρκικά, για τα οποία είχε πληθώρα εμπρηστικών παρεμβάσεων στο παρελθόν.

ΠΕΡΑ από τον Ερντογάν και τον Κιλιτσντάρογλου, το ζήτημα είναι πως η Τουρκία έχει υιοθετήσει ως χώρα τη διαρκή τακτική προκλήσεων κατά της χώρας μας με κύριο άξονα το αφήγημα της «γαλάζιας πατρίδας».

ΑΥΤΟ είναι απίθανο να αλλάξει στα επόμενα χρόνια. Προφανώς θα υπάρχουν περίοδοι εξάρσεων και ηρεμίας, αλλά πολύ δύσκολα θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε κάποιες παλαιότερες εποχές, που παρά τις διαφορές, υπήρχαν, τουλάχιστον, θεωρητικά καλές σχέσεις γειτονίας.

ΙΣΩΣ τα μοναδικά «πλεονεκτήματα» της επόμενης ημέρας να είναι η δύσκολη κατάσταση της τουρκικής οικονομίας και η πιθανή προσφυγή στο ΔΝΤ. Κάτι που μπορεί να σημαίνει ότι η Αγκυρα θα έχει ανάγκη την καλυτέρευση των σχέσεών της με τις ΗΠΑ και συνολικά με τις χώρες της Δύσης.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθεί συζήτηση για άλλα ζητήματα πέραν της οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών, ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Αυτό το έχει κάνει ξεκάθαρο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά με αυτή τη θέση συντάσσεται και σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης.

ΑΥΤΟ που έχει ανάγκη η χώρα μας είναι η πολιτική σταθερότητα. Να υπάρξει μια ισχυρή κυβέρνηση. Αυτό μπορεί να το εγγυηθεί η παράταξη της Ν.Δ., η οποία την τελευταία τετραετία ενίσχυσε τόσο τη διπλωματική θέση της Ελλάδας όσο και την αποτρεπτική ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων.