ΤΟ ερώτημα που προκύπτει είναι τι κάνουν τόσα χρόνια οι αρμόδιες υπηρεσίες των υπουργείων, οι περιφέρειες και οι δήμοι. Δεν έπρεπε να είχαν προχωρήσει σε παρεμβάσεις, ώστε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για την αντιμετώπιση του φαινομένου της λειψυδρίας; Τώρα θα σημάνει συναγερμός. Θα ενεργοποιηθούν όλοι. Θα ανοίξει η συζήτηση για ένα βιώσιμο μοντέλο αγροτικών καλλιεργειών που απαιτεί πολύ λιγότερο νερό, καθώς το 70% της ετήσιας κατανάλωσης γίνεται από τον πρωτογενή τομέα. Θα ανοίξει η συζήτηση για μονάδες αφαλάτωσης σε νησιά και παράκτιες περιοχές. Θα ανοίξει η συζήτηση για τα παλαιά δίκτυα στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπου χάνονται εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού κάθε χρόνο λόγω διαρροών.

ΑΥΤΕΣ οι συζητήσεις δεν θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια; Δεν είχαν ακούσει οι αρμόδιοι τίποτα για το πρόβλημα της διαχείρισης υδάτων, που μπορεί μελλοντικά να προκαλέσει μέχρι και παγκόσμιο πόλεμο; Εδώ και, τουλάχιστον, δύο δεκαετίες το λένε και το ξαναλένε διακεκριμένοι επιστήμονες. Δεν είχαν ακούσει ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν σοβαρά προβλήματα λειψυδρίας σε χώρες της Μεσογείου; Πως έχουν μπει περιορισμοί στην κατανάλωση σε περιοχές της Ισπανίας; Δεν είδαν τον Πάδο, στην Ιταλία, να γίνεται ξεροπόταμος πέρσι το καλοκαίρι; Πίστευαν πως η Ελλάδα δεν θα επηρεαστεί από την κλιματική κρίση;

ΚΑΙ έρχεται ένα ακόμη ερώτημα. Αν ξαφνικά αλλάξουν τα πράγματα και για ένα δυο χρόνια ρίξει πολλές βροχές και ξεφύγουμε από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα ξεχαστεί το πρόβλημα; Θα σταματήσουν να ασχολούνται οι αρμόδιοι, που τρέχουν τώρα πανικόβλητοι; Θα μπουν στο συρτάρι τα έργα και οι παρεμβάσεις που πρέπει να γίνουν;

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή πρέπει να αλλάξει νοοτροπία ο κρατικός μηχανισμός. Να ρίχνει το βάρος στην πρόληψη και όχι να «ξυπνάει» μόλις βλέπει οποιοδήποτε πρόβλημα να γιγαντώνεται. Σε όλα τα ζητήματα. Γιατί οι σωστές λύσεις βρίσκονται και υλοποιούνται υπό κανονικές συνθήκες και όχι υπό πίεση δραματικών εξελίξεων. Ανεξάρτητα, λοιπόν, αν θα βρέξει ή όχι τα επόμενα χρόνια, το κράτος οφείλει να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διαχείρισης υδάτων. Να καθίσουν κάτω οι αρμόδιοι μαζί με εξειδικευμένους επιστήμονες και να δουν τι πρέπει να γίνει. Να βρεθούν τα απαραίτητα κονδύλια για τα έργα που απαιτούνται. Να προχωρήσει η υλοποίηση των παρεμβάσεων χωρίς χρονοκαθυστερήσεις. Και να σταλεί το μήνυμα, σε αγρότες, βιομηχανίες και πολίτες, πως το νερό δεν είναι κάτι που μπορούμε να σπαταλάμε, αλλά κάτι που καταναλώνουμε με μέτρο.