Κι αν ο δικός μας νεφελοβατούσε, η Μελόνι διακρίνεται από ωμό ρεαλισμό, στα όρια του κυνισμού. Στη λογική «καπιταλισμό έχουμε, τι να κάνουμε;», η Ιταλίδα πρωθυπουργός συμπλήρωσε πως «πρέπει να θυμόμαστε ότι τον πλούτο δεν τον δημιουργεί το κράτος, ούτε οι θέσεις εργασίας προκύπτουν με διατάγματα».

Προφανώς οι λέξεις «Ρούσβελτ», «New Deal» και «Κέυνς» δεν της λένε τίποτα. Ή κι αν της λένε, τις θεωρεί ντεμοντέ. Το πρόβλημά της όμως δεν είναι ιστορικό, ούτε θεωρητικό, αλλά καθαρά πρακτικό. Οσονούπω θα γίνει και πολιτικό, ρισκάρουμε την πρόβλεψη.

Το γεγονός ότι η αρχηγός ενός «λαϊκού» και «πατριωτικού», υποτίθεται, κόμματος δεν βρήκε τίποτε καλύτερο να πει ως απάντηση στην ανακοίνωση της ιταλικής στατιστικής υπηρεσίας (Istat) ότι αυτή τη στιγμή περίπου 1 στους 10 Ιταλούς ζει σε απόλυτη φτώχεια (για την ακρίβεια 5,7 εκατομμύρια πολίτες, μέλη 2,2 εκατομμυρίων οικογενειών) δεν είναι καλός οιωνός για τους «Αδελφούς της Ιταλίας».

Σε αντίθεση με τη δική μας αφασική-βαριετέ Κεντροαριστερά των Ανδρουλάκη-Κασσελάκη, το Δημοκρατικό Κόμμα και τα «Πέντε Αστέρια» έχουν ξαναπιάσει το κοινωνικό νήμα, κι αυτό αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Η Ελι Σλάιν δεν περιορίζεται στον «αβλαβή» δικαιωματισμό (αμφιφυλόφιλη, άλλωστε, η ίδια), αλλά επιμένει στα θέματα οικονομικής ισότητας και εργασίας, όπως ο δυνητικός σύμμαχός της σε μια εναλλακτική κυβέρνηση, αρχηγός των «Πέντε Αστέρων» και πρώην πρωθυπουργός, Τζουζέπε Κόντε.

«Να αυξήσεις τη φτώχεια με νόμο καταργώντας το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και καθηλώνοντας τον κατώτατο μισθό το ήξερες πολύ καλά», υπενθύμισαν στην πρωθυπουργό στελέχη των δύο κομμάτων, χρεώνοντάς της το μεταπολεμικό ρεκόρ φτώχειας στην Ιταλία. Που -κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό- δεν πλήττει μόνο ανέργους, αλλά κυρίως οικογένειες με εργαζόμενα πλην τραγικά υποαμειβόμενα μέλη.