Ο Τσόρτσιλ, τότε, έκανε κάτι «πονηρό». Πάνω σε μια χαρτοπετσέτα -που εξελίχθηκε σε κορυφαίο ιστορικό ντοκουμέντο- έγραψε με ποσοστά τις σφαίρες επιρροής στα Βαλκάνια. 90% βρετανική επιρροή στην Ελλάδα -τα συμφέροντα της Μεγ. Βρετανίας στη Μεσόγειο ήταν αδιαπραγμάτευτα-, 90% σοβιετική επιρροή στη Ρουμανία και 75% στη Βουλγαρία, ενώ για τη Γιουγκοσλαβία και την Ουγγαρία προέβλεπε 50/50.

Ο Ρούσβελτ είχε προσπαθήσει να πείσει τις δύο πλευρές, το είχε ζητήσει επίμονα μάλιστα να συμμετάσχει στη συνάντηση ο Αμερικανός πρεσβευτής Χάριμαν υπό την ιδιότητα του παρατηρητή. Ο Τσόρτσιλ αρνήθηκε με την αιτιολογία ότι οι αποφάσεις θα ήταν προκαταρκτικές και ότι τον πρώτο λόγο στην περιοχή των Βαλκανίων είχαν η Μεγ. Βρετανία και η Σοβ. Eνωση. Και έτσι οι ΗΠΑ αποκλείστηκαν από εκείνη την μπακαλίστικη μοιρασιά των Βαλκανίων, που αποδείχτηκε τόσο ανθεκτική. Διατηρήθηκε μέχρι την έναρξη της ιστορικής φάσης στην Ανατολική Ευρώπη που ακολούθησε τη διάλυση της Σοβ. Ενωσης.

Σήμερα, στον ρόλο των ΗΠΑ στη νέα χάραξη του κόσμου βρίσκεται η Ευρώπη. Αποκλεισμένη από ένα νέο μοίρασμα του κόσμου, όχι βέβαια τέτοιας εμβέλειας, αλλά αρκετό για να επιβεβαιώσει ότι η Ιστορία βρίθει από πρωταγωνιστές με θετικό ή αρνητικό πρόσημο, αλλά και από καρικατούρες, μόνο με αρνητικό. Στη θέση των πρωταγωνιστών τώρα βρίσκονται οι «σερίφηδες», όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, διά του πρώην πεζοναύτη Βανς, που παρέδωσε μαθήματα δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου στην Ευρώπη. Τα πρώτα τους μελήματα μόλις ανέλαβαν την εξουσία: Να αθωώσουν τον όχλο που προσπάθησε να βιάσει τη Δημοκρατία στο Καπιτώλιο, να σκορπίσουν απειλές προς το σύνολο, σχεδόν, του πλανήτη για την εδαφική και την οικονομική του αυτοτέλεια και να δικαιώσουν τον Πούτιν, μετατρέποντάς τον από εγκληματία πολέμου και αρχηγό της παγκόσμιας μετακομμουνιστικής απολυταρχίας σε παράδειγμα για μίμηση.

Αλλά ας μη γελιόμαστε, η Ευρώπη είναι πολύ ισχυρή για να κινδυνεύσει από τους παράφρονες που εξέλεξε ο αμερικανικός λαός. Με ένα δομικό μειονέκτημα, την ανυπαρξία ηγετών. Και αυτό θα έχει μεγάλες συνέπειες…