ΤΟ στοίχημα δεν είναι εύκολο. Πρέπει να γκρεμιστούν παθογένειες, να αλλάξουν «βολικές» νοοτροπίες που φρενάρουν την πρόοδο. Με δυο λόγια, πρέπει να γίνουν ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις.

ΑΥΤΕΣ οι μεταρρυθμίσεις, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, συναντούν αντιστάσεις. Αντιστάσεις από μικροσυντεχνίες και μεγαλοσυμφέροντα. Αντιστάσεις που δεν πρέπει, όμως, να οδηγήσουν σε πισωγυρίσματα.

ΤΑ παραδείγματα είναι άπειρα και η δουλειά που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση είναι πολλή και ζόρικη.

ΑΣ δούμε το φορολογικό νομοσχέδιο για τους επαγγελματίες. Προφανώς και δεν μπορεί να υπάρχει ιδανικό μοντέλο σε μια χώρα όπου κυριαρχεί η φοροδιαφυγή. Ας μην κοροϊδεύουμε άλλο τους εαυτούς μας. Ολοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Το βιώνουμε στην καθημερινότητα.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ αντιδράσεις από τους κλάδους επαγγελματιών. Δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Είναι λογικό 3 στους 4 επαγγελματίες να δηλώνουν καθαρό εισόδημα 700 ευρώ το μήνα; Πώς ζουν;

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δείχνει πιο «προχωρημένη» και από την κυβέρνηση. Το 60% συμφωνεί με το νέο μοντέλο. Ακόμα και οι επαγγελματίες είναι «διχασμένοι», οι μισοί συμφωνούν και οι μισοί διαφωνούν.

ΚΑΙ δεν είναι μόνο η φορολόγηση. Ερχεται το νομοσχέδιο για την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ. Είναι δυνατόν να κοντεύουμε στο 2030 και ακόμα να το… συζητάμε; Είναι δυνατόν να έχει μείνει μόνο η Ελλάδα, «παρέα» με τη Βόρεια Κορέα του Κιμ, χωρίς ιδιωτικά ΑΕΙ;

ΠΑΜΕ και στη Θεσσαλία. Δημιουργείται ένας ενιαίος οργανισμός διαχείρισης υδάτων, ο οποίος θα αντικαταστήσει τους 50 Τοπικούς Οργανισμούς Εγγείων Βελτιώσεων. Θα πει, βέβαια, σωστά κάποιος: «Επρεπε να πνιγεί η Θεσσαλία από τον “Ντάνιελ” και να θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές για να υλοποιηθεί αυτή η μεταρρύθμιση;». Προφανώς και έπρεπε να έχει συσταθεί νωρίτερα ο ένας και μοναδικός οργανισμός, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν υπήρχε η πολιτική βούληση, ίσως και τα τοπικά συμφέροντα να μην τον άφηναν να δημιουργηθεί.

ΣΤΗΝ Ελλάδα, μόλις ανοίγει η συζήτηση για μεταρρυθμίσεις, ανοίγει και η συζήτηση για το πολιτικό κόστος. Ε, λοιπόν, αυτός είναι ένας μύθος. Γιατί αυτοί που αντιδρούν -οι μικροσυντεχνίες και τα μεγαλοσυμφέροντα- αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία. Οι κυβερνήσεις συνήθως υποχωρούν και απογοητεύουν τις μεγάλες πλειοψηφίες. Και στο τέλος αυτό είναι το πολιτικό κόστος που πληρώνουν.

«ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ» πολιτικά το ότι δεν τόλμησαν να κάνουν αυτά που έπρεπε. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, πλέον, απαιτεί να προχωρήσουν όσα δεν έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Και μάλιστα απαιτεί να γίνουν εδώ και τώρα. Η κυβέρνηση έχει το σχέδιο και οφείλει να το υλοποιήσει χωρίς εκπτώσεις. Κερδισμένοι θα βγουν οι πολίτες, η Ελλάδα του 2030 και, βέβαια, η ίδια η κυβέρνηση.