Ο τίτλος «καλύτερος» δεν ήταν ακριβής. Εκτός του π. Αντωνίου είχαν τιμηθεί και άλλοι 50 Ευρωπαίοι πολίτες και οργανώσεις. Η τιμή όμως ήταν σημαντική, όπως και το εύρος της αποδοχής αφού ο π. Αντώνιος ήταν παράδειγμα και για τους φιλελέ, αφού έδειχνε ότι δεν χρειάζεται κράτος για να γίνει κάτι. Αλλά και για την Αριστερά, αφού στήριζε ευάλωτες ομάδες προσφύγων και η υποψηφιότητά του στην Ε.Ε. είχε τη στήριξη του Δημήτρη Παπαδημούλη. Το 2018 κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι τέσσερα χρόνια αργότερα οι καταγγελίες εναντίον του πατέρα Αντωνίου θα εκτόπιζαν από την ειδησεογραφία σαν πρώτο θέμα ειδήσεων από την Πισπιρίγγου μέχρι τις υποκλοπές.

Ενας από τους λόγους ήταν ψυχολογικός. Πριν από 2,5 χιλ. χρόνια ένας Αθηναίος πολίτης ψήφιζε τον εξοστρακισμό του Αριστείδη επειδή δεν άντεχε να ακούει για μια ακόμη φορά να τον αποκαλούν δίκαιο. Οσο παρηγορητικό είναι αρχικά κάποιος να παρουσιάζεται σαν τέλειος άνθρωπος τόσο ανακουφιστικό είναι να αποδειχθεί ότι «ίδιοι -είμαστε- είναι».

Αλλος ότι ο π. Αντώνιος «είχε απλώσει τα πόδια του περισσότερο από όσο έφτανε το πάπλωμα». Μία ΜΚΟ των 200+ ακινήτων που έχει καταθέσεις άνω των 12,5 εκατ. ευρώ δεν μπορεί να λειτουργεί σαν φιλόπτωχο ταμείο εκκλησίας. Ούτε με το που άρχισε η έρευνα η σύζυγος του ιερέα να αδειάζει τη θυρίδα τραπέζης της ΜΚΟ λέγοντας ότι ήθελε να μετρήσει τα λεφτά για να τα καταθέσει. Ειδικά όταν στην αρπακολλατζίδικη διαχείριση προστίθεται η έλλειψη από πλάτες.

Η εκθρόνιση του πατέρα Αντωνίου ήταν αστραπιαία. Με τον Χρήστο Σταϊκούρα να ανακαλεί τη χρηματοδότηση του υπουργείου Οικονομικών, τη Δόμνα Μιχαηλίδου να διορίζει αστραπιαία νέο Δ.Σ. στην «Κιβωτό», τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στην ουσία να ξυρίζει τον πατέρα Αντώνιο και την Οικονομική Αστυνομία να πλακώνει τις διαρροές για τα ακίνητα, τις καταθέσεις και τα 347 χιλιάρικα που έβγαλε από τη θυρίδα η παπαδιά. Με κάθε ανώνυμη καταγγελία να γίνεται τεκμήριο ενοχής, ο για δεκαετίες καθαγιασθείς π. Αντώνιος για το μόνο που δεν είχε κατηγορηθεί είναι ότι παρακολουθούσε τηλέφωνα με το predator.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ο π. Αντώνιος διαχειριζόταν μία δομή εκατομμυρίων με την οργάνωση μαγαζιού ψιλικών, ότι όσο αρέσει στον κόσμο να έχει ήρωες τόσο του αρέσει να γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Και ότι στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ακόμα και για το κράτος, Πρωτοδικείο, Εφετείο και Αρειος Πάγος ονομάζονται Tic Toc, Twitter και Facebook.

Δημοσκοπήσεις…

ΕΝΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ έμοιαζε να υφίσταται την προβλεπόμενη σε μια τετραετία φθορά και ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ να πλησιάζουν τη Ν.Δ., με τη σφυγμομέτρηση της Metron Analysis οι όροι αντιστράφηκαν. Η διαφορά ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ ξαναγινόταν διψήφια και πήγαινε στο 10,2%.

ΑΚΟΜΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ στον πίνακα που αφορούσε τον αρχηγό που θα μπορούσε να εγγυηθεί την καλή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε 29 μονάδες, ο Αλέξης Τσίπρας 18 και ο Νίκος Ανδρουλάκης μόλις 8. Μήνες στους οποίους η Κουμουνδούρου και η Χαριλάου Τρικούπη προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη σαν κίνδυνο για τους δημοκρατικούς θεσμούς είχαν πάει στράφι. Και το «ζήτησέ μου ό,τι θέλεις εκτός από χρόνο» που είχε πει ο Ναπολέων σε στρατηγό του, εκτός από τον πόλεμο ισχύει και στην πολιτική.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΑΘΟΣ του ΣΥΡΙΖΑ ήταν οι αποκαλύψεις με την πληθώρα των τηλεφώνων. Αντί να δείχνουν μια κυβέρνηση που έδινε εντολή να παρακολουθούν αντιπάλους της -άντε και κάποιους δικούς της– έδειχνε ο κατάλογος μιας εταιρίας που έπαιρνε παραγγελίες για παρακολουθήσεις.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ήταν ότι υπαγόρευε ευαισθησίες. Οτι αντί ο κόσμος να ασχολείται με το ενεργειακό, τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ακρίβεια, θα έπρεπε να ασχοληθεί με τις παρακολουθήσεις. Καθρέφτης των πολιτικών επιλογών είναι οι σφυγμομετρήσεις.

…και Μουντιάλ

ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ να πει στον Ρόμπερτ ντε Νίρο ότι έγινε καρικατούρα του εαυτού του; Στον Μπον Τζόβι ότι δεν μπορεί πια να τραγουδάει το It’ s my Life; Ποιος μπορεί να πει σε ένα ιερό τέρας ότι ο χρόνος είναι ανίκητος; Οτι η εποχή που ο Εντισον Καβάνι ήταν ο σταρ στην επίθεση της Παρί σεν Ζερμέν και ο Λουίς Σουάρεζ στην Μπαρτσελόνα ανήκει στο παρελθόν; Αν υπάρχει ένας λόγος να λατρεύει κανένας την Ουρουγουάη, είναι και αυτός. Είναι η χώρα που μπροστά στα πρόσωπα και την ιστορία θυσιάζει ακόμα και μια διοργάνωση όπως το Μουντιάλ.

ΜΙΑ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ που εκτός των άλλων έδειξε και τους περιορισμούς του VAR στην απόδοση της δικαιοσύνης. Το VAR μπορεί να είναι χρήσιμο στον έλεγχο του οφσάιντ αλλά σε καμία περίπτωση στις φάσεις των πέναλτι. Οποιοδήποτε κόρνερ παιχτεί σε replay κάποιος θα έχει τραβήξει λίγο μια φανέλα, κάποιος θα μοιάζει να εμποδίζει έναν άλλον. Το μόνο που λείπει είναι ένας πρόθυμος διαιτητής να δώσει το πέναλτι.

ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ του Κατάρ η μπάλα γκελάρει πολύ. Οπως στην εποχή των σκληρών. Και οι Βραζιλιάνοι που έχουν συνηθίσει να παίζουν στην άμμο έχουν πλεονέκτημα στα περίεργα γκελ της μπάλας.