Μπορεί να γίνεται πλάκα του τύπου «είναι η πρώτη που αντί να κλέψει τα λεφτά του κόσμου φέρνει λεφτά στη χώρα της» ή από πλευράς Νίκου Ανδρουλάκη να γίνει μικροπολιτικό σχόλιο ότι η Εύα Καϊλή ήταν Δούρειος Ιππος της Ν.Δ., αλλά η ζημιά ήταν εθνική και ανυπολόγιστη. Αφού όσο ενδιαφέρει τον Ελληνα όταν γίνεται κάποιο σκάνδαλο στην Ευρώπη αν ο πολιτικός που το έκανε ανήκει στην αριστερή πλευρά των Πρασίνων ή στη δεξιά των Χριστιανοδημοκρατών τόσο ενδιαφέρει τον Ευρωπαίο αν η Καϊλή ανήκε στη δεξιά ή την αριστερή πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ.

Το γιατί η Εύα Καϊλή, μια πολιτικός με αναγνώριση στο Ευρωκοινοβούλιο, χωρίς να έχει ανάγκη χρημάτων, μπλέχτηκε σε μια τόσο θλιβερή ιστορία μπορεί να το εξηγήσει μόνο η ίδια. Η καλύτερη εξήγηση που άκουσα ήταν η εξής: «Οταν κάνεις παρέα με ανθρώπους με λεφτά, πιστεύεις ότι πρέπει να έχεις και εσύ ανάλογα». Και οι φίλοι της Καϊλή δεν ήταν ακριβώς φτωχαδάκια.

Τη μεγαλύτερη ζημιά από τη διοργάνωση του Μουντιάλ στο Κατάρ έχει πάθει η FIFA. Από την αρχή ήταν φανερό ότι ο μόνος λόγος να δοθεί διοργάνωση στο Κατάρ ήταν το χρήμα. Και στο παρελθόν η διοργάνωση είχε δοθεί σε χώρες χωρίς παράδοση στο άθλημα. Υπήρχαν όμως άλλοι λόγοι.

Το 1994, όταν η FIFA είχε δώσει τη διοργάνωση στην Αμερική, καθώς γινόταν μια ακόμα προσπάθεια το ποδόσφαιρο να ανταγωνιστεί τα τρία δημοφιλή αμερικανικά σπορ, το μπέιζμπολ, το μπάσκετ και το αμερικανικό ποδόσφαιρο. Το 2010 που δόθηκε στη Νότια Αφρική, ο λόγος ήταν να έχει μια θετική εικόνα η χώρα στη μετά το απαρτχάιντ εποχή. Στην Κορέα και την Ιαπωνία που είχαν τη διοργάνωση του 2002 το ποδόσφαιρο ήταν ήδη δημοφιλές ενώ Κορεάτες και Ιάπωνες ποδοσφαιριστές αγωνιζόντουσαν χρόνια στην Ευρώπη.

Στο Κατάρ όμως δόθηκε μόνο για τα λεφτά. Μια χώρα χωρίς παράδοση και προοπτικές πήρε τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση όπως θα την έπαιρνε ο Ελον Μασκ ή ο Τζεφ Μπέζος για να τη δουν αυτοί και οι φίλοι τους, φτάνει να έδιναν κάτι παραπάνω. Η απληστία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Και στην περίπτωση της FIFA, παραφράζοντας το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, αποδείχθηκε ότι αυτός που ζει για το χρήμα θα πεθάνει για το χρήμα.

Πάντα μια ΜΚΟ υπάρχει από πίσω

Η πληροφορία ότι τα χρήματα για τις δωροδοκίες του Κατάρ διακινήθηκαν μέσω του Fight for Impunity του πρώην Ιταλού ευρωβουλευτή Αντόνιο Παντσέρι φέρνει στην επικαιρότητα το θέμα των ΜΚΟ. Οργανώσεων που κάτω από τον μανδύα του δικαιωματισμού ή της φιλανθρωπίας ασκούν πολιτική, διακινούν χρήμα και μπορεί να πιέσουν κυβερνήσεις. Οπως φάνηκε και με την περίπτωση της «μικρής Μαρίας», στόχος ήταν να πιεστεί η κυβέρνηση και να επιβάλει στην Ελλάδα την είσοδο 38 μεταναστών που είχε αναλάβει η ΜΚΟ Human Rights 360.

Το «μη κυβερνητικές οργανώσεις» δεν σημαίνει ότι κάποιοι ευαίσθητοι φιλάνθρωποι αποφασίζουν να χρηματοδοτήσουν οργανώσεις για το καλό και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των συνανθρώπων. Σημαίνει ότι δεν ελέγχονται από το κράτος. Επίσης σημαίνει ότι μπορεί να χρηματοδοτούνται από τις συνδρομές των μελών τους, από δωρεές ιδιωτών, εταιριών, κρατικά χρήματα ή ακόμα και χρήματα άλλου κράτους από αυτό που ενεργοποιούνται, αφού, όπως είχε πει ο Βεσπασιανός, τα χρήματα δεν έχουν οσμή. Επίσης, ο φιλανθρωπικός χαρακτήρας τους κάνει δύσκολη την κριτική και τους ελέγχους. Και δεν είναι συμπτωματικό ότι πολιτικοί ή συγγενείς πολιτικών εμφανίζονται στα συμβούλια ΜΚΟ, που μοιάζει να αντικαθιστούν τις off shore του χθες.

Ποδόσφαιρο, μια βιομηχανία… ονείρων

Το χαρακτηριστικό που έκανε το ποδόσφαιρο τόσο δημοφιλές είναι ότι μπορεί να παιχτεί απ’ όλους τους σωματότυπους. Στο μπάσκετ οι παίκτες οι κάτω από το 1,80 είναι πιο σπάνιοι από αυτούς που είναι 2,10. Η άρση βαρών ή η πυγμαχία υπάρχουν μόνο στο αθλητικό επίπεδο. Ποδόσφαιρο όμως έχουν παίξει από τον Πίτερ Κράους του 2,01 μ. μέχρι τον Σάμι Λι του 1,57 μ., από το πιο υψηλό επίπεδο μέχρι στο σχόλασμα από το γραφείο στο 5Χ5. Και όλοι μέσα τους πιστεύουν ότι θα είχαν παίξει στο Μπερναμπέου αν η μαμά τούς άφηνε να κλοτσάνε όση ώρα θέλανε όταν ήταν 12 ετών και έπαιζαν μπάλα στην αυλή δημοτικού.

Σε ένα από τα βιβλία του ο Τζορτζ Πλίμπτον (George Plimpton) είχε γράψει ότι στη δεκαετία του ‘50 κάθε Αμερικανός για να κοιμηθεί σκεφτόταν ότι είναι pitcher και «καίει» με strikes κατά σειράν τους Yankees. Κάτι ανάλογο πρέπει να συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν χιλιάδες Ελληνες που πριν κοιμηθούν σκέφτονται ότι σκοράρουν στον τελικό του Μουντιάλ. Και για όσους τα χάνουν υπάρχει εξήγηση. Είμαστε εμείς οι υπόλοιποι που πριν κοιμηθούμε βλέπουμε ότι παίζουμε τέρμα και τα πιάνουμε όλα. Στη μεγαλύτερη βιομηχανία ονείρων που λέγεται ποδόσφαιρο.