Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και μεσολάβησαν κοσμογονικές εξελίξεις. Και στους τρεις θεσμούς κυριαρχούν φαινόμενα διαφθοράς, ανικανότητας και απαξίωσης. Σήμερα αδυνατούν πασιφανώς να επιτελέσουν τον πολιτικοκοινωνικό τους ρόλο και έχουν απολέσει σε μεγάλο βαθμό τη λαϊκή τους νομιμοποίηση. Ποια είναι όμως η λύση; Να τα καταργήσουμε (το ένα ή και τα τρία) αναθέτοντας όλη την εξουσία στις αγορές ή να προσπαθήσουμε να τα εξυγιάνουμε; Οχι με νόμους και διατάγματα, αλλά με το να τους επαναπροσδώσουμε ουσιαστικό περιεχόμενο ως ρυθμιστικά κοινωνικά μεγέθη, αντί να εθιζόμαστε πανευρωπαϊκά σε ένα τεχνοοικονομικό καθεστώς μετα-δημοκρατίας, που θέτει ως προτεραιότητα οικονομικούς αντί για κοινωνικούς δείκτες ανάπτυξης.

Οπως επισημαίνει -σωστά κατά τη γνώμη μας- ο αρθρογράφος του «Guardian», Μάρτιν Κετλ, αιτία των απεργιών που σαρώνουν αυτόν το μήνα το Ηνωμένο Βασίλειο, γυρίζοντας το ρολόι της Ιστορίας 40, 50 ή και 100 χρόνια πίσω (έως την τελευταία μεγάλη Γενική Απεργία του 1926), δεν είναι μόνο η διαμαρτυρία για τους απαράδεκτα χαμηλούς μισθούς, αλλά το βαθιά χαλασμένο οικονομικό και πολιτικό σύστημα της χώρας. Το επιχείρημα ότι ευθύνεται το Brexit για τη μετατροπή της Ντάουνινγκ Στριτ σε τσίρκο ηγετών μίας χρήσης δεν ευσταθεί από τη στιγμή που η εξαπλούμενη πολιτική αστάθεια έγινε δομική σε όλη την Ευρώπη, απειλώντας να επισκεφθεί σύντομα και την Ελλάδα.

Μία από τις βασικές αιτίες είναι η διάλυση του δημόσιου τομέα και δη της δημόσιας υγείας, που υφίσταται πρωτοφανή κατάρρευση όχι μόνο στη Βρετανία, αλλά και σε Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία. Οι απεργίες δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά προσπάθεια επαν-εξισορρόπησης μιας κοινωνικής πλάστιγγας που γέρνει τραγικά υπέρ των λίγων. Ο Κετλ λέει πως τα συνδικάτα, παραδοσιακά και μη (δηλαδή οι εργαζόμενοι που εκπροσωπούν), πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουν λόγο στο πώς κυβερνάται η (οποιαδήποτε) χώρα. Είναι όρος της επιβίωσής της.