Πρώτον, ο καινούργιος προπονητής θα διαχειριστεί τις επιλογές του προηγούμενου. Δεύτερον, θα ξεκινήσει την καριέρα του με μια αποτυχία καταναλώνοντας πόντους ανοχής από τους οπαδούς. Της ομάδας ή του κόμματος, αφού το αξίωμα ισχύει στην πολιτική όπως και στο ποδόσφαιρο. Το μόνο πρόβλημα στη στρατηγική του πικρού ποτηριού είναι ότι μέχρι να γίνει η αλλαγή προπονητή η μουρμούρα θα πηγαίνει σύννεφο. Κάτι που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συντριβή της 21^ης Μαΐου.

Ακόμα και μετά την αποτυχία στις εκλογές του 2019 ο Αλέξης Τσίπρας είχε κατορθώσει να κρατήσει τα στεγανά στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Η ήττα όμως των τελευταίων εκλογών παραήταν μεγάλη για να κρατηθεί η κομματική πειθαρχία. Η οποία δεν μπορεί να κρατηθεί από δηλώσεις πίστης στον αρχηγό όπως η Ελενα Ακρίτα όταν μιλάει με το «εμείς» μετά από σκάρτο ένα μήνα στο κόμμα. Το «εμείς» στα εσωτερικά ενός κόμματος μετράει όταν το λένε οι παλιές καραβάνες, που με τα χρόνια δημιούργησαν κέντρα εξουσίας που εκδηλώνονται όταν πάει να αλλάξει η ηγεσία. Το πρώτο «εμείς» που μέτραγε ήταν του Δημήτρη Παπαδημούλη.

Αν την περασμένη Τρίτη αντί για τον Παπαδημούλη κάποιος άλλος έλεγε ότι με τον Τσίπρα επικεφαλής πρέπει να βγουν μπροστά νέα στελέχη, που διακρίθηκαν στις κάλπες αυτές, όπως η Εφη Αχτσιόγλου, ο Αλέξης Χαρίτσης και ο Νάσος Ηλιόπουλος, που πρώτευσαν με πολύ μεγάλο αριθμό σταυρών στις περιφέρειές τους, οι δηλώσεις δεν θα είχαν τόσο μεγάλη σημασία. Μόνο που ο Παπαδημούλης δεν λέει τίποτα τυχαία. Ούτε τυχαίες ήταν οι αντιδράσεις. Καταρχάς από τη Ρένα Δούρου που είδε την πλάτη της Αχτσιόγλου στην αναμέτρηση της Δυτικής Αθήνας, που χαρακτήρισε τις δηλώσεις του Παπαδημούλη «αηδιαστικές», αφήνοντας περιθώρια για κρυφή πολιτική ατζέντα. Και από τον Νίκο Παππά, που είπε ότι ο κόσμος που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ περιμένει σοβαρότητα και όχι ανοησίες. Δίνοντας ραντεβού με τον Παπαδημούλη όχι στα Γουναράδικα, για να θυμηθούμε τη Ραχήλ Μακρή.

Το ερώτημα μετά τις εκλογές της Κυριακής είναι αν ένας ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλέξη Τσίπρα αρχηγό μπορεί να έχει μέλλον. Εκτός αν πάρει πίσω 10% και βάλε στην αναμέτρηση του Ιουνίου, τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση με τον ίδιο αρχηγό δεν θα έχουν νόημα. Οι κολακείες «είσαι μεγάλος», οι οδυρμοί τύπου Χέλμη «Ντορή, μη φύγεις, θα φαρμακωθώ» είναι κολακευτικοί. Η πραγματικότητα όμως στην πολιτική είναι μια νταλίκα που ακόμα και να θέλεις να αγνοήσεις θα περάσει από πάνω σου.

Τα «παράσημα» του Κυριάκου

Η φράση του Λέοντος Τολστόι «Ολες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες αλλά οι δυστυχισμένες με μοναδικό τρόπο» στην αρχή της Αννας Καρένινα, εκτός από τη λογοτεχνία, ισχύει και για την πολιτική. Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και τα αποτελέσματά της επισκίασαν τη νίκη της Ν.Δ. και τους λόγους που την προκάλεσαν.

Στα τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση η Ν.Δ. αντιμετώπισε τρεις κρίσεις, την πανδημία, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία με την κρίση στο ενεργειακό και το ελληνοτουρκικό με την προσπάθεια να χρησιμοποιηθούν κάποιες χιλιάδες μεταναστών σαν πολιορκητικός κριός στα σύνορα. Ταυτόχρονα, αναβάθμισε την εικόνα της παγκοσμίως, με μεγαλύτερη στιγμή την ιστορική ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο. Επέσπευσε την απόδοση των συντάξεων, κατάργησε στο μεγαλύτερο μέρος της τη γραφειοκρατία αντικαθιστώντας τη από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.

Πολιτικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατόρθωσε να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στη δικαιωματιστική και τη δεξιά πλευρά της Ν.Δ. Στελέχωσε την κυβέρνηση δίνοντας βασικά υπουργεία σε εξωκοινοβουλευτικά στελέχη και κράτησε την κομματική πειθαρχία απομακρύνοντας ακόμα και στενούς συνεργάτες του. Το σημαντικότερο όμως ήταν η ιεράρχηση. Στα τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έβαλε το κόμμα πάνω από τη χώρα. Η αναγνώριση για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το έργο του στην τετραετία ήρθε όταν άνοιξαν οι κάλπες.

ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ ΚΑΙ… ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κάτι που δεν επιτρέπεται να περάσει απαρατήρητο ήταν ότι οι δημοσκόποι έβλεπαν ότι η διαφορά είναι μεγάλη αλλά για να μην προκαλέσουν την οργή του ΣΥΡΙΖΑ ψαλίδιζαν τα νούμερα. Με αποτέλεσμα να χαθεί ένα μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας τους.

Η πίεση δεν υπήρξε αποκλειστικά με την απειλή της σωματικής βίας. Απειλές τύπου «θα στείλουμε τον εισαγγελέα» ή «θα σου κάνουμε αγωγή» σε μια χώρα που για ένα κόμμα και τα δύο είναι εύκολα δεν είναι δυνατόν παρά να επηρεάσουν. Το χειρότερο, όμως, όλων είναι η σωματική βία. Κανένας βέβαια δεν θα πει «θα σας στείλουμε τον Ρουβίκωνα» αλλά όλοι ξέρουν τους στόχους που ο Ρουβίκωνας δεν χρειάζεται καμία πρόσκληση. Εδώ φτάνουμε στην ουσία του πράγματος.

Στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση ένα αριστερό λαϊκό δικαστήριο αποφάσιζε ποιοι είναι οι καλοί δημοσιογράφοι και ποιοι όχι. Ποιοι πολιτικοί μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα και ποιοι πρέπει να φοβούνται να βγουν ακόμα και με τις οικογένειές του. Και το τραγικότερο όλων να πιέζονται ακόμα και δικαστές. Κατά τον Αντλάι Στίβενσον, «δημοκρατία είναι το πολίτευμα που ο πολίτης μπορεί να αισθάνεται ασφαλής όσο αντιδημοφιλής και να είναι». Οταν κάποιος πρέπει να σκέφτεται ότι αυτό που θα πει θα το κρίνουν οι Ρουβίκωνες, η δημοκρατία είναι κουτσή.