Οταν λοιπόν ο επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις, Τζέιμς Κλέβερλι, αναγνωρίζει ότι υπάρχει «διεθνής κόπωση» με το ζήτημα της Ουκρανίας και ότι «πολλές χώρες πιέζονται», σημαίνει ότι πλησιάζουμε το σημείο καμπής. Ισως σε μια «βρόμικη λύση» -όπως τη χαρακτηρίζουν διεθνείς αναλυτές- που θα περιλαμβάνει παραχώρηση ουκρανικών εδαφών στη Ρωσία έναντι προσχώρησης Κιέβου στο ΝΑΤΟ; Θα το δούμε.

Προς το παρόν αυτό που βλέπουμε είναι μια απίστευτη γκρίνια και εξάντληση (υπομονής και πόρων) από την κορυφή ως τη βάση της νατοϊκής πυραμίδας. Οι ΗΠΑ έχουν δώσει ως τώρα 110 δισ. δολάρια στον Ζελένσκι σε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, αλλά προχθές το Κογκρέσο μπλόκαρε ένα πρόσθετο πακέτο 6 δισ., επικαλούμενο εσωτερικές προτεραιότητες, όπως η ασφάλεια των αμερικανικών συνόρων.

Την ίδια στιγμή, οι εκ δυσμών φίλοι και σύμμαχοι της Ουκρανίας κοντεύουν να μεταβληθούν σε εχθρούς: «Ο κόσμος στη Σλοβακία έχει μεγαλύτερα προβλήματα από την Ουκρανία», δήλωσε ο νικητής των κυριακάτικων εκλογών, Ρόμπερτ Φίτσο, που επιθυμεί για ενεργειακούς λόγους καλές σχέσεις με τη Ρωσία, όπως ο Βίκτορ Ορμπαν.

Στην Πολωνία, που αρνείται να στείλει περισσότερα όπλα στο Κίεβο, ο πρόεδρος Αντρέι Ντούντα παρομοίασε την Ουκρανία με έναν πνιγμένο, που τραβάει στο βυθό τους διασώστες του. Ηδη η Βαρσοβία απαγόρευσε τις εισαγωγές ουκρανικών σιτηρών για να στηρίξει τους αγρότες της.

Οσο κι αν πασχίζει ο Γιόζεπ Μπορέλ να πείσει τους Ευρωπαίους ότι ο αγώνας της Ουκρανίας έχει και γι’ αυτούς υπαρξιακό χαρακτήρα, απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων. Οι Ιταλοί κι οι Γερμανοί έχουν το μεταναστευτικό, οι Σουηδοί την εγκληματικότητα κι εμείς τα… τρία κακά της μοίρας μας.

Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ δεν δίνει πια τόσο σημασία στις φλογερές ομιλίες του Ζελένσκι όσο στην κλιματική αλλαγή, στην ανάδυση του παγκόσμιου Νότου, ακόμη και στους μεγαλοϊδεατισμούς του Ερντογάν. Ο κόσμος δεν μπορεί να «νταντεύει» άλλο την Ουκρανία. Ας κάνει το κουμάντο της.