Εννέα μήνες μετά, προχθές, βγήκε η δεύτερη μελέτη του κ. Λύτρα, χωρίς να υπογράφεται και από τον κ. Τσιόδρα αυτή τη φορά, η οποία επιβεβαιώνει τα ευρήματα της πρώτης, αλλά με πιο δραματικούς τόνους (το 98% όσων διασωληνώθηκαν εκτός ΜΕΘ πέθανε). Τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη έρευνα του κ. Λύτρα έχει προκαλέσει πολλές επιστημονικές ενστάσεις και αντίλογο. Και ως προς τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν και ως προς τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε (ιστορικό των θανόντων, ύπαρξη σοβαρών υποκείμενων νοσημάτων, ηλικία, εμβολιασμός κ.λπ.). Μια συζήτηση η οποία δεν έχει ολοκληρωθεί κι επομένως θα ήταν επιπόλαιο και ανεύθυνο ένας δημοσιογράφος να κάνει τον ειδικό και να έχει «άποψη». Ομως, συνέβη το εξής πολύ παράξενο. Οσοι εκ του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρισαν τότε για την αποπομπή του Π. Κουρουμπλή, χθες υιοθέτησαν ουσιαστικά απολύτως τα λεγόμενά του, τα οποία τον οδήγησαν -πρόσκαιρα- εκτός της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ!

Ο ίδιος ο Α. Τσίπρα έκανε την εξής ανάρτηση στο λογαριασμό του στο twitter: «(…) Τώρα που οι μελέτες αποδεικνύουν ότι εκτός ΜΕΘ δεν σώθηκε σχεδόν κανείς, θα ζητήσει (σ.σ.: προφανώς εννοεί τον Κ. Μητσοτάκη) έστω μια συγγνώμη; Οχι από εμάς, αλλά από τους χιλιάδες που χάθηκαν άδικα». Το «χάθηκαν» από το «δολοφονήθηκαν» ασφαλώς λεκτικά δεν έχει το ίδιο βάρος. Η ουσία, όμως, είναι ακριβώς η ίδια. Και προφανώς, για να μην υπάρξουν… παρερμηνείες, έσπευσε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Ηλιόπουλος, να κάνει λόγο για «υγειονομικό έγκλημα με υπογραφή Μητσοτάκη». Αποτέλεσμα ενός εγκλήματος συνήθως είναι η δολοφονία. Αρα, ο κ. Ηλιόπουλος πήγε και ταυτίστηκε απολύτως με τον τότε «διαγραφέντα» και σήμερα «δικαιωμένο» Π. Κουρουμπλή, αποφεύγοντας τη φραστική ακροβασία που επέλεξε ο πρόεδρος του κόμματός του.

Γεννώνται, επομένως, δύο ερωτήματα: 1. Γιατί αποπέμφθηκε τότε ο Π. Κουρουμπλής; Και το ερώτημα ισχύει όσο κι αν η αποπομπή του αποδείχθηκε εικονική. Και στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε κανονικά και στην Κ.Ο. «επανήλθε». 2. Πότε λέει την «αλήθεια του» ο ΣΥΡΙΖΑ; Τότε που «τιμώρησε» τα περί «δολοφονιών» που είχε εκστομίσει ο Π. Κουρουμπλής ή τώρα που υιοθετεί ουσιαστικά τα λεγόμενά του και τα επαναλαμβάνει; Μέρος της απάντησης ίσως να είναι η ευκαιρία που βρήκε ο «αντιεμβολιαστής» Π. Πολάκης, ο οποίος χρησιμοποίησε την έρευνα του κ. Λύτρα για να επιτεθεί και πάλι κατά της αποτελεσματικότητας των εμβολίων…

ΑΙΧΜΗ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ -ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ- ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ…

Ενα κορίτσι ή ένα αγόρι που μόχθησε πάρα πολύ για να μπορέσει να μπει στο ΕΜΠ, που είναι ένα από τα πιο δύσκολα πανεπιστήμια, μπήκε. Η χαρά του, όπως και της οικογένειάς του και των φίλων, μεγάλη έως απερίγραπτη: Ο πρώτος «μεγάλος στόχος ζωής» επιτεύχθηκε. Το αγόρι ή το κορίτσι όμως είναι από την επαρχία. Και μάλιστα προέρχεται από μια οικογένεια η οποία δεν αντέχει οικονομικά ώστε να νοικιάσει ένα σπίτι. Με το ζόρι και με στερήσεις μπορεί να της/του καλύψει τα έξοδα διατροφής και μετακίνησης. Αντε και μιας στοιχειώδους διασκέδασης. Ενοίκιο όμως με τίποτα.

Η επιλογή που έχει η νέα φοιτήτρια ή ο νέος φοιτητής είναι ΜΙΑ: Φοιτητική Εστία. Μονόδρομος. Και μάλιστα όχι χωρίς εμπόδια, γιατί δυστυχώς η ζήτηση δωματίων στις εστίες είναι μεγαλύτερη από την προσφορά. Η τύχη ή τα εισοδηματικά και άλλα κριτήρια που απαιτούνται του δίνουν μια δεύτερη μικρότερη, αλλά πιθανώς πολύ πιο ανακουφιστική χαρά: Βρήκε δωμάτιο στη Φοιτητική Εστία στου Ζωγράφου. Κοντά στη σχολή της/του. Εδώ, αν υπήρχε η δυνατότητα, είναι από τις στιγμές που ανοίγουν σαμπάνιες. Αλλά η δυνατότητα δεν υπάρχει και η σαμπάνια δίνει τη θέση της σε κάτι πιο «εύκολο». Ολα πάνε πρίμα. Οι κόποι χρόνων ανταμείβονται και οι συνθήκες για την ολοκλήρωση του δεύτερου «μεγάλου στόχου ζωής», που είναι η απόκτηση του πτυχίου, δείχνουν ιδανικές.

Μέχρι που η νέα ή ο νέος που κατάφερε και μπήκε στο ΕΜΠ πάει στο δωμάτιό του/της στην εστία. Εκεί βρίσκεται μπροστά ή δίπλα σε εγκληματίες. Οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες που πουλάνε ναρκωτικά ή κάνουν ληστείες. Κάποια απ’ αυτές τις ληστείες μπορεί να γίνουν και στον ίδιο ή στην ίδια. Ο «Εσκο» και οι άλλες συμμορίες, μεταξύ άλλων, «άρπαζαν» δωμάτια φοιτητών, τους οποίους και έκλεβαν. Μπροστά σε αυτό το ΑΙΣΧΟΣ που αποκαλύφθηκε στην Πολυτεχνειούπολη, κάποια κόμματα και κάποιοι πολιτικοί το μόνο που βρήκαν να πουν είναι γιατί η υπαστυνόμος δεν άφησε τον σεσημασμένο κακοποιό να την τρυπήσει με το κατσαβίδι και τον πυροβόλησε. Η νέα ή ο νέος έχουν καταλάβει πολύ περισσότερα απ’ όσα καταλάβαμε όσοι δεν έχουμε ζήσει αυτές τις συνθήκες.

Συνεχίζεται…

«Αλλού με τρίβεις, ηγούμενε, κι αλλού…» -1

Στις Βρυξέλλες βρέθηκε χθες ο Α. Τσίπρας για να συμμετάσχει στην εκδήλωση προς τιμήν του μακαρίτη, «πρώτου παρτιζάνου της Ευρώπης», Μ. Γλέζου. (Δεν έχει σημασία να θυμηθούμε τι είχε πει ο μακαρίτης ο Μανώλης για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ). Η παρουσία ενός πολιτικού αρχηγού στις Βρυξέλλες είναι πάντα και μια σημαντική ευκαιρία για συναντήσεις και επαφές με υψηλόβαθμους Ευρωπαίους αξιωματούχος. Συνήθως για την προώθηση εθνικών θεμάτων.

Ο Ν. Ανδρουλάκης π.χ., ο οποίος επίσης πήγε χθες στις Βρυξέλλες για την ίδιο λόγο, βρήκε την ευκαιρία, συμμετέχοντας στη συνεδρίαση της Ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών, να ασκήσει κριτική στον «ισαποστακισμό» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας του παρευρισκόμενου γ.γ. του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ: «Μας προκαλεί εντύπωση που δεν βλέπετε τον ελέφαντα στο δωμάτιο! Πολλές φορές οι δηλώσεις ηχούν στα αφτιά του ελληνικού λαού ως δηλώσεις του Πόντιου Πιλάτου». Σαφέστατος ο πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ…

«Αλλού με τρίβεις, ηγούμενε, κι αλλού…» -2

…Αντιθέτως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κι ενώ ο τουρκικός αναθεωρητισμός μεταλλάσσεται σε ευθεία απειλή εναντίον της χώρας, επέλεξε να συναντηθεί με αρμόδια επίτροπο, την κ. Γιούροβα, η οποία σήμερα έρχεται στην Ελλάδα, προκειμένου να ελέγξει τη βασιμότητα των καταγγελιών για έλλειψη ελευθερίας του Τύπου. Κατά τη συνομιλία μάλιστα που είχαν -αφού την… ενημέρωσε- υπέπεσε και στο μέγιστο πολιτικό ατόπημα, να μιλήσει για «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στη χώρα! Δηλαδή, όχι μόνο δεν αναζήτησε ευκαιρία να αναδείξει τον απογειωμένο αναθεωρητισμό των γειτόνων, αλλά δυσφήμησε και τη χώρα ως έχουσα την ανάγκη «αποκατάστασης της δημοκρατίας». Προφανώς, το 1974 δεν έγινε τίποτα. Οπως, προφανώς, ο κ. Τσίπρας παραπέμπει στην παροιμία «αλλού με τρίβεις, ηγούμενε, κι αλλού έχω εγώ τον πόνο».

Ο «πόνος» του είναι η «χούντα Μητσοτάκη»…