Και όταν το λέω αυτό, θυμάμαι, πάντα, τη θητεία του Βαγγέλη Βενιζέλου ως κυβερνητικού εκπροσώπου, με τον πρωθυπουργό, Ανδρέα Παπανδρέου, στο ΩΝΑΣΕΙΟ κι όταν όλοι γνωρίζαμε ότι δεν υπήρχε βελτίωση αλλά σταθερά πήγαινε προς «την έξοδο».

Φυσικά, κανείς πολιτικός συντάκτης εκείνης της εποχής -να το σημειώσω και αυτό- δεν άφησε ούτε υπαινιγμό, ούτε και είπε ποτέ ότι ο Ανδρέας είχε πάρει το δρόμο χωρίς επιστροφή. Και δεν ήταν τα «προσωπικά δεδομένα» στα οποία τότε δεν αναφερόταν κανένας, δεν ήταν μόνον ο σεβασμός σε έναν πολιτικό που είχε λατρέψει ο κόσμος, αλλά επειδή μια τέτοια «αποκάλυψη», εκτός της αντίδρασης που θα προκαλούσε, έμοιαζε εξαιρετικά απάνθρωπη.

Να γυρίσω στον κυβερνητικό εκπρόσωπο Βαγγέλη Βενιζέλο, τον οποίο θαυμάζαμε οι πολιτικοί συντάκτες, ακόμη και αυτοί που δούλευαν σε εφημερίδες ακραίως αντιπολιτευόμενες το ΠΑΣΟΚ. Γιατί τον θαυμάζαμε;

Γιατί, ενώ ξέραμε ότι η κυβέρνηση παραπατούσε, ότι δεν υπήρχε κανένας συντονισμός, ότι με δυσκολία γινόταν η διεκπεραίωση θεμάτων που έρχονταν στην επικαιρότητα, ότι κάθε υπουργός διοικούσε και το υπουργείο του ως βιλαέτι, ο Βενιζέλος, καθημερινά στις επάλξεις, στις συνέντευξη Τύπου στους πολιτικούς συντάκτες, αποδείκνυε ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, πως όλα «δούλευαν» ρολόι και πως υπήρχε κυβέρνηση με άριστο συντονισμό που εργαζόταν συστηματικά για την ολοκλήρωση των δεσμεύσεων που είχαν αναληφθεί προεκλογικά από το πρόγραμμα. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ήταν ένας εξαιρετικός μαέστρος που κατάφερνε μια ορχήστρα σε διάλυση να την κάνει να φαίνεται ότι έπαιζε άριστα.

Θυμήθηκα τα προηγούμενα καθώς άκουσα την κυρία Κεχαγιά, προσεκτική συνάδελφο, μέχρι τη στιγμή που ανέλαβε ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Αντε να δικαιολογεί τις καθημερινές κασσελάκειες παπάντζες και άντε να εξηγεί τι εννοεί ο αρχηγός όταν μιλάει, αλλά δεν είναι έτσι όπως ακούγονται και έχουν μιαν άλλη ερμηνεία που όμως παρερμηνεύτηκε!

Δηλαδή, τι άλλη ερμηνεία μπορεί να έχει το κασσελάκειο συμπέρασμα ότι «υπάρχουν υπουργοί που σκοτώνουν παιδιά»! Πόσο πιο σαφής μπορούσε να γίνει με τα ελληνικά τα οποία ομιλεί και μάλιστα μετά τα εντατικά μαθήματα τα οποία παρακολούθησε, ώστε να κατανοεί τις λέξεις και να χειρίζεται ανεκτά το συντακτικό της ελληνικής γλώσσας. Ωστόσο, το ζήτημα είναι πώς μετά από τόσους μήνες αυτά που λέει είναι χειρότερα από εκείνα που έλεγε, όταν ομολογούσε ότι δυσκολεύεται στη γλώσσα. Αλλά δεν πρόκειται για γλωσσική αδυναμία κατανόησης, αλλά για την απουσία της λογικής.

Η κ. Κεχαγιά χαρακτήρισε, σε τηλεοπτική εκπομπή, ως «παρερμηνεία» την αθλιότητα του αμετροεπούς Κασσελάκη, στην Ηγουμενίτσα. Δηλαδή, τη ρώτησαν «τι ακριβώς είπε;» και αυτή απάντησε: «Παρακαλώ να μην παρερμηνεύουμε τα λεγόμενα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως». Είναι ακριβώς αυτό που λέμε: Οι επιδέξιες παρερμηνείες θέλουν και επιδέξιους… παρερμηνευτές.