Και τα δύο συστήματα έχουν φανατικούς υποστηρικτές και ορκισμένους πολέμιους. Η λίστα αυξάνει τη δύναμη του προέδρου και της ηγετικής ομάδας, και περιχαρακώνει τα σύνορα ασφαλείας που κάθε επικεφαλής θα ήθελε να έχει γύρω του. Ειδικά σε μεγάλες παρατάξεις όπου οι δελφίνοι καραδοκούν και οι συνιστώσες είναι περισσότερες από τους ψηφοφόρους, είναι ευνόητο ότι θα επιβιώσουν πιο εύκολα οι κάθε λογής «προεδρικοί». Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει και τα θετικά, αφού η ύπαρξη λίστας αφαιρεί ένα πολύ μεγάλο βάρος από τους υποψηφίους, οι οποίοι πρέπει να οργώσουν όλη τη χώρα και να δαπανήσουν τεράστια ποσά κυνηγώντας τις πολυπόθητες ψήφους. Στα θετικά της λίστας είναι επίσης ότι τα κριτήρια επιλογής των υποψήφιων ευρωβουλευτών δεν είναι πλέον η προσέλκυση χιλιάδων προσωπικών ψηφοφόρων στο κόμμα, αλλά η πολιτική και επαγγελματική επάρκεια που πρέπει να υπάρχει στον δύσκολο, απαιτητικό και πολύπλοκο κόσμο των Βρυξελλών.

Η σταυροδοσία, από την άλλη, προσφέρει την τελική επιλογή στο λαό. Τον αναγάγει σε μεγάλο κριτή, που, αν μη τι άλλο, είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Οι πολίτες έχουν τη δύναμη να επιλέξουν εκείνον που επιθυμούν να τους αντιπροσωπεύσει στην Ευρώπη, χωρίς να ασχολούνται με εσωκομματικές ισορροπίες και μικροπολιτικά αλισβερίσια. Αλλά επειδή το νόμισμα έχει δύο όψεις, η αρνητική πλευρά είναι ότι πολλές φορές το κριτήριο που υπερισχύει στον μέσο ψηφοφόρο είναι η αναγνωρισιμότητα. Ετσι, ουκ ολίγες φορές είδαμε να στρογγυλοκάθονται στην καλοπληρωμένη θέση του ευρωβουλευτή άνθρωποι που το μόνο τους διαπιστευτήριο είναι μια τηλεοπτική σειρά. Δύσκολη εξίσωση για γερούς λύτες.