Εντάξει, θα βρίσκεται και στη Βουλή, μπορεί να πετάγεται και μέχρι το Στρασβούργο, όμως μην έχετε καμία αμφιβολία πως η προσοχή του είναι στραμμένη χαμηλά στην οδό Πειραιώς, στα γραφεία της Κουμουνδούρου. Εκεί όπου τις τελευταίες εβδομάδες μαίνεται ένας εμφύλιος πόλεμος. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, εκεί όπου ο πόλεμος συνεχίζεται.

Μπορεί η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη να πυροδότησε εκρήξεις μεγατόνων, όμως πλέον γίνεται απολύτως ξεκάθαρο πως το πεδίο ήταν ήδη ναρκοθετημένο. Προεδρικοί, «Ομπρέλες», 53+, πασοκογενείς, συνιστώσες, τάσεις, υποτάσεις, αντιστάσεις και αμέτρητες άλλες «εσωτερικές φωνές», που μέχρι το «Βατερλώ» των εκλογών του Ιουνίου παρέμεναν στο σκοτάδι, τώρα βγήκαν στο φως. Ισως αυτή να είναι η ειρωνική απάντηση στον γρίφο Κασσελάκη το βράδυ της εκλογής του; «Σήμερα κέρδισε το φως».

Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως πριν από τον Κασσελάκη όλα ήταν μέλι-γάλα. Είναι στατιστικά απίθανο ένας άνθρωπος να προκάλεσε την έκρηξη τόσο πολλών. «Δεν χρειάζεται να υποκρινόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι ένα ενιαίο κόμμα», όπως έγραψε ο Νίκος Καρανίκας ρίχνοντας και το τελευταίο φύλλο συκής από ένα κόμμα του 4% που γιγαντώθηκε στο 36% με μετεγγραφές και μεταδημοτεύσεις που ποτέ δεν κατάφερε να ενσωματώσει. Γι’ αυτό τώρα διαλύεται ακριβώς εις τα εξ ων συνετέθη.

Ηταν, άραγε, τόσο βαριά η σκιά του Αλέξη Τσίπρα που σκέπαζε αυτό το συγκρουσιακό τοπίο; Επιτρέψτε μας να απαντήσουμε αρνητικά για δύο λόγους: Πρώτον, διότι δεν τις σκέπαζε επαρκώς αφού συχνά πυκνά ξέφευγαν από τα στενά κομματικά γραφεία οι διαφωνίες μαζί με τους διαφωνούντες και τους καβγάδες τους. Δεύτερον, διότι άλλη ήταν η συγκολλητική ουσία που τους κρατούσε (σαν) ενωμένους: Ηταν η εξουσία. Οταν αυτή χάθηκε ακόμα και ως προοπτική, χάθηκε μαζί της και ο υπέρτατος σκοπός. Ο σκοπός που αγίαζε τα μέσα, τις ανίερες συμμαχίες και τα τρολ του Διαδικτύου.

Λίγη σημασία έχει, λοιπόν, τι ακριβώς θα κάνει ο Αλέξης Τσίπρας. Αν θα μιλήσει ή αν θα ενδυθεί τον ρόλο του σιωπηλού Νέστορα, αν θα επιστρέψει ή αν θα παραμείνει επίτιμος, αν θα πάρει θέση ή αν θα κινείται ως επιτήδειος ουδέτερος. Διότι οτιδήποτε και αν κάνει ή δεν κάνει, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας έχει τελειώσει τουλάχιστον στον πολιτικό χρονικό ορίζοντα που μπορούμε να διακρίνουμε.

Οι διαγραφές, οι απειλές, οι εκατέρωθεν βαριές κατηγορίες για υπόγεια και παράκεντρα εξουσίας και οι ακόμα πιο βαριοί προσωπικοί χαρακτηρισμοί είναι έως έναν βαθμό εσωτερική υπόθεση ενός κόμματος, που τυπικά παραμένει ακόμα αξιωματική αντιπολίτευση. Ομως, την ίδια στιγμή, αφορούν το πολιτικό σύστημα και την ευρύτερη κοινωνία, αφού ανάμεσα στα όσα οψίμως και ασθμαίνως αποκαλύπτονται υπάρχουν οι σοκαριστικές καταγγελίες για λογαριασμούς-φαντάσματα που κινούνταν από ανθρώπους πέριξ της πρώην ηγετικής ομάδας.

Ας το πούμε απλά: Οι δολοφονίες χαρακτήρα και οι τοξικές, δηλητηριώδεις επιθέσεις που υφίσταντο όσοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης φοράς Αριστερά δεν ήταν προϊόν φαντασίας των «διεφθαρμένων μίντια». Το γεγονός ότι πλέον το παραδέχονται επειδή τα βέλη στρέφονται εναντίον τους μειώνει την αλτρουιστική διάθεση των καταγγελλόντων, όχι όμως και των καταγγελιών.