Περισσότερο από τα έργα έχω δει τα κεφάλια άλλων τουριστών και έχω κυνηγηθεί σαν πρόβατο σε κοπάδι με τους φύλακες των μουσείων να κάνουν τα τσοπανόσκυλα, ώστε να μη στεκόμαστε μπροστά στα έργα για να έρθουν καινούργιοι τουρίστες.

Με πιο εξοργιστική τακτική αυτή που έχουν στις σημαντικές ιταλικές καθολικές εκκλησίες, που τα ζωγραφικά έργα βρίσκονται στο ημίφως, με ένα κορδόνι να κρατάει σε απόσταση τους τουρίστες, που για να τα δουν πρέπει να ρίξουν κάποια κέρματα σε ένα κουτί. Τότε το φως στους πίνακες ανάβει, μένει αναμμένο ας πούμε για 30 δευτερόλεπτα και για να συνεχίσεις να το βλέπεις πρέπει να ξαναρίξεις κέρμα. Για να δω τον πίνακα «Το κάλεσμα του Αγίου Ματθαίου» του Καραβάτζιο στην εκκλησία Σαν Λουίτζι ντε Φραντσέζι στη Ρώμη έχω ρίξει περισσότερα κέρματα από όσα στα φλιπεράκια του Δομάζου στην πλατεία Βικτωρίας.

Ο κόσμος δεν βλέπει αξιοθέατα. Τραβάει σέλφι μπροστά στα αξιοθέατα για να λέει ότι τα είδε. Η αλλαγή ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60 όταν τα μέσα μαζικής μεταφοράς άρχισαν να φτηναίνουν. Αυτοί που ο κόσμος γνώριζε σαν περιηγητές έγιναν τουρίστες. Καταναλωτές εμπειριών και εικόνων που επάνω τους στήθηκε μια βιομηχανία. Με αυθεντικά τοπικά φαγητά αλλά χωρίς τις γεύσεις του τόπου. Με σουβενίρ κατασκευασμένα στις πρώτες δεκαετίες του τουρισμού στην Ιαπωνία και αργότερα στην Κίνα. Και με οργανωμένα γκρουπ που η σχέση τους με τον τόπο περιγράφεται από τον τίτλο μιας ταινίας του 1969 «Εάν είναι Πέμπτη, πρέπει να είναι το Βέλγιο».

Η κατάσταση με τον μαζικό τουρισμό ξέφυγε την τελευταία δεκαετία. Οταν με τα φτηνά αεροπορικά εισιτήρια και το Airbnb κάθε διαθέσιμος χώρος μεταβλήθηκε σε ξενοδοχείο. Το θέμα δεν είναι μόνο αν οι μόνιμοι κάτοικοι νιώθουν κομπάρσοι σε ένα σόου φολκλόρ αλλά ότι όταν ο ανεξέλεγκτος τουρισμός καταστρέψει ένα μέρος, θα το παρατήσει. «Πήγα στην Αθήνα. Τι να σου πω, χάλια. Δεν μπορείς να προχωρήσεις από τους τουρίστες». Με την ειρωνεία αυτός που το λέει να είναι τουρίστας.

Λύσεις υπάρχουν. Από τον ελεγχόμενο αριθμητικά τουρισμό μέχρι την αυστηρή φορολόγηση των Airbnb. Ο χρόνος δεν είναι πολύς και τα μέτρα πρέπει να είναι άμεσα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο

Αυτός που είχε την ιδέα να προωθήσει τον Στέφανο Κασσελάκη για πρόεδρο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα περάσει στην ιστορία. Δίπλα στο όνομα του Ντικ Πάουλ που έβαλε τον Τζον Γουέιν να παίξει τον Ταμερλάνο και άγνωστο παραγωγό που είπε στην Εφη Θώδη να τραγουδήσει το «I love you baby». Μέχρι, όμως, να αποκαλυφθεί ο δημιουργός, ο κόσμος μπορεί να απολαμβάνει το δημιούργημα. Ιδιαίτερα την περασμένη εβδομάδα, που θα μπορούσε να λέγεται «Εβδομάδα των μεγάλων διαγραφών».

Με τις σφαγές να ξεκινάνε με τη διαγραφή του Τζουμάκα. Η οποία όσο και να είναι αντεχόταν, αφού το όνομά του είναι γραμμένο ακόμα και σε ομπρέλες παραλίας του ΠΑΣΟΚ. Οι διαγραφές που συντάραξαν ήταν του Νίκου Φίλη, του Πάνου Σκουρλέτη και του Δημήτρη Βίτσα. Σαν να βγάζεις τρεις ρηγάδες από την τράπουλα και μετά να θέλεις να παίξεις πρέφα.

Το επόμενο πρωί μετά τη διαγραφή είχα συναντήσει τυχαία έναν πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ. «Σε διέγραψε;» τον ρώτησα. «Δεν ξέρω αλλά δεν νομίζω. Στο Μαϊάμι τέτοια ώρα κοιμούνται».

Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ένα παλιό ανέκδοτο. Οι στρατηγοί μιας νοτιοαμερικανικής δικτατορίας συναντιούνται και ο αρχηγός του επιτελείου λέει: «Τα μεγάλα γυμνάσια αναβάλλονται. Ο στρατιώτης μας είναι άρρωστος». Στον ΣΥΡΙΖΑ στρατιώτες και αξιωματικοί είναι όλο και λιγότεροι.

ΟΙ… ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28^ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Για την 28^η Οκτωβρίου το γράφω κάθε χρόνο. Είναι η επέτειος που μεταπολιτευτικά άντεξε στις πιο έντονες επιθέσεις της αριστεράς για να υποβιβαστεί η σημασία της. Και να αντικατασταθεί από τη 12^η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας, ώστε να μπορεί να συνδυαστεί με τον ΕΛΑΣ αντί για την 28η Οκτωβρίου που παρά την προσπάθεια να περάσει ότι το είπε ο λαός για τους Ελληνες το λέει πάντα ο Ιωάννης Μεταξάς.

Το ΟΧΙ της 28^ης Οκτωβρίου έχει κάποια στοιχεία που ο Ελληνας αμέσως καταλαβαίνει. Την οργισμένη αντίδραση όταν κάποιος ξεπέρασε τα όρια. Και τις λέξεις που δεν αφήνουν περιθώρια για συζήτηση. Κάτι σαν το Μολών Λαβέ, που ο πολιτικός σχολιαστής Dan Carlin είχε πει ότι κάθε σεναριογράφος του Χόλιγουντ θα «πέθαινε» για να έχει γράψει μια τέτοια ατάκα.

Το ΟΧΙ έχει κάτι το απόλυτα ελληνικό. Την απλότητα της εικόνας του Μεταξά με τη ρόμπα του να παίρνει την ιστορική απόφαση και τους Ελληνες να ακολουθούν.

Το αυθεντικό γελοιοποιεί και δεν γελοιοποιείται από κάποιους ανόητους που στα χρόνια της κρίσης προσπάθησαν να λοιδορήσουν τις παρελάσεις. Και το «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» θα θυμίσει στους Ελληνες ότι η 28^η Οκτωβρίου πάντα θα υπάρχει.