Θα πρέπει να συμβούν κοσμογονικές αλλαγές προς τη θετική κατεύθυνση, που τουλάχιστον τώρα ουδείς είναι σε θέση με ρεαλιστικό τρόπο να περιγράψει ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές, προκειμένου να ανατραπεί αυτή η κατηφορική πορεία και να αποτραπεί η πολυδιάσπαση – όχι μόνο σε επίπεδο στελεχών, αλλά πολύ περισσότερο στη βάση των ψηφοφόρων.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν μπορεί κανείς ακόμα να προβλέψει πώς θα λειτουργήσει το λεγόμενο ένστικτο αυτοσυντήρησης των ολοένα και μειούμενων αριθμητικά οπαδών της πρώην κυβερνώσας αριστεράς, επειδή δεν είναι πια ούτε κυβερνώσα ούτε και αριστερά. Εάν δηλαδή στην πλειονότητά τους θα επιλέξουν να συσπειρωθούν γύρω από τον σημερινό αρχηγό ή κάποιον άλλο πόλο από αυτούς που θα αποχωρήσουν ή εάν θα μετακινηθούν προς άλλες κατευθύνσεις, ανάλογα με τις ιδεολογικές τους καταβολές, άλλοι πιο αριστερά, έτεροι προς το ΠΑΣΟΚ και άλλοι προς τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που εκφράζει σήμερα, πέραν της κεντροδεξιάς, και το παραδοσιακό κέντρο.

ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, είναι βέβαιο πως τα ποσοστά του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύουν να βρεθούν αθροιστικά σε μονοψήφια νούμερα. Τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει, κι αν υπάρξει, ένας πολιτικός φορέας που θα εκφράσει τον χώρο που κάλυπτε μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ που αυτή την ώρα δημοσκοπικά δείχνει να παλεύει για τη δεύτερη θέση με το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη, το οποίο ωστόσο δεν εμφανίζει κι αυτό κάποια ιδιαίτερη δυναμική και η μεταξύ τους μάχη γίνεται στα επίπεδα πέριξ του 12%.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ αν μη τι άλλο και σημειολογικό, σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία η ελληνική οικονομία επιστρέφει στην επενδυτική βαθμίδα, αφήνοντας στο περιθώριο τις ταραγμένες περιόδους των μνημονίων και των περικοπών, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως όλα δείχνουν, να ολοκληρώνει τον κύκλο του, τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή. Ενα κόμμα που υπό την ηγεσία του Αλ. Τσίπρα είχε εκμεταλλευθεί την αγανάκτηση, τον θυμό και την οργή των πολιτών ύστερα από την κατάρρευση της οικονομίας το 2010, και κερδοσκόπησε πολιτικά τάζοντας το σχίσιμο των μνημονίων και την κατάργηση της λιτότητας με ένα νόμο και ένα άρθρο.

ΜΕ ΑΥΤΟ τον τρόπο ο Αλ. Τσίπρας σήμερα εμφανίζεται αποστασιοποιημένος από τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό του κόμματος που ο ίδιος είχε οδηγήσει το 2015 στην εξουσία, συγκυβερνώντας με τους ΑΝ.ΕΛ. και ύστερα από την καταστροφική διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου, υπέγραψε επώδυνο μνημόνιο με φόρους, νέες μειώσεις συντάξεων και μισθών και εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στο υπερταμείο.

ΤΟ 2019, οι πολίτες έστειλαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ρόλο τον οποίο άσκησε με τοξικό και διχαστικό λόγο, χωρίς να αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, για να φθάσουμε στη διπλή εκλογική συντριβή του Μαΐου – Ιουνίου, στην αλλαγή ηγεσίας και στο βάθεμα της κρίσης.