Γράφει πολύ λιγότερα από όσα γνωρίζει για τη συγκλονιστική υπόθεση της εξάρθρωσης της 17Ν. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει την εικόνα των νεκρών ανθρώπων από τρομοκρατικές ενέργειες που ο ίδιος είχε αντικρίσει και είχε σταθεί μπροστά τους.

Της Βιργινίας Κωνσταντίνου, που δολοφονήθηκε κατά την έκρηξη βόμβας που είχαν βάλει οι Λαϊκοί Επαναστατικοί Πυρήνες, στις 27 Απριλίου 1999, στο ξενοδοχείο «Ιντερκοντινένταλ». Του Βρετανού στρατιωτικού ακολούθου Στήβεν Σόντερς (δολοφονήθηκε από τη 17Ν στις 8 Ιουνίου 2000). Των δολοφονημένων από τον εμπρησμό με μολότοφ της Μαρφίν στις 5 Μαΐου 2010, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, εγκύου 4 μηνών, του Επαμεινώνδα Τσάκαλη και της Παρασκευής Ζούλια. Του υπασπιστή του, Γιώργου Βασιλάκη, στις 20 Ιουνίου 2010, με φάκελο- βόμβα που προοριζόταν για τον ίδιον. «Ενας άλλος άνθρωπος είχε δολοφονηθεί στη θέση μου», «μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου», γράφει. Ενώ για τη Μαρφίν λέει: «Θεωρώ κηλίδα για τη δημοκρατία και ντροπή τη μη εξιχνίαση του εγκλήματος αυτού και τη μη απόδοση δικαιοσύνης».

Είναι αυτονόητο ότι αναλαμβάνει και το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί γι’ αυτήν την «ντροπή». Αναλύοντας τη διαδικασία υπό την οποία εξαρθρώθηκε η 17Ν, στέκεται ιδιαιτέρως στο επικοινωνιακό κομμάτι. Στις προσπάθειες να πειστεί η ελληνική κοινωνία ότι επρόκειτο για δολοφόνους και όχι για «λαϊκούς τιμωρούς που αποφάσιζαν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει». Η τρομοκρατία και οι βίαιες ενέργειες που συνδέονται με ιδεολογικούς ή θρησκευτικούς λόγους δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστούν. Αυτό που μπορεί, όμως, να αλλάξει είναι η αποδοχή που απολαμβάνουν αυτές οι ενέργειες από ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Και από ό,τι φαίνεται αλλάζει…