Η είδηση από τα ξημερώματα του περασμένου Σαββάτου: «Οι ζημιές που προκλήθηκαν στις υποδομές του Ιδρύματος είναι πολύ μεγάλες. Καταστράφηκαν ολοσχερώς το γραφείο του Νομικού Συμβούλου του Κράτους, το γραφείο του αντιπρύτανη Ακαδημαϊκών Υποθέσεων και Διά Βίου Μάθησης, στο πρώτο επίπεδο του κτιρίου, ενώ εμφανείς είναι οι ζημιές στις εγκαταστάσεις ολόκληρου του επιπέδου».

Οι εικόνες από τους τελευταίους βανδαλισμούς δείχνουν πού κρύβεται μία από τις μεγαλύτερες ανοιχτές πληγές της ελληνικής κοινωνίας. Μια πληγή που συνεχίζει να ντροπιάζει, χρόνια τώρα, όλους όσοι διατηρούν μια διαφορετική εικόνα για την ακαδημαϊκή πραγματικότητα της χώρας. Για τους ανθρώπους που αφήνουν καθημερινά στα αμφιθέατρα κομμάτια από τους εαυτούς τους, τους κόπους που επένδυσαν στην ακαδημαϊκή τους καριέρα, τη θέληση για προσφορά και μετάδοση της γνώσης. Για τους φοιτητές που βρίσκονται εκεί για να σπουδάσουν, να κάνουν όσο γίνεται καλύτερες τις ζωές τους. Για τα παιδιά που έχουν καταθέσει τα εφηβικά τους όνειρα για να μπουν στο Πολυτεχνείο ή αλλού, όχι με κράνη, λοστούς και μολότοφ, αλλά με όνειρα.

Μην κρυβόμαστε διαρκώς πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτές οι εικόνες είναι οι θλιβερές ομολογίες του τραγικού συμβιβασμού όλων μας με μια πραγματικότητα που φοβόμαστε να αλλάξουμε. Ναι, φόβος είναι που τυλίγει τους πάντες. Και όσους έχουν εκλεγεί για να εξασφαλίζουν την ασφάλεια όλων και να προστατεύουν τη δημόσια περιουσία. Ολοι γνωρίζουν τι συμβαίνει. Είναι η νομιμοποιημένη καταστροφική μανία μιας ομάδας κουκουλοφόρων νταήδων που πετάγονται από τα σκοτάδια και ξαναγυρίζουν σε αυτά, σαν να έχουν το δικό τους κράτος. Ενα κράτος λούμπεν όχλου, παρανομίας και παρακμής που επιβάλλει τους κανόνες του στις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων που δεν θέλουν να τους μοιάζουν.

Αν η απανθρακωμένη Πρυτανεία και οι καρβουνιασμένοι χώροι του Πολυτεχνείου δεν είναι τρομοκρατία, τι άλλο είναι;