ΤΟ δημογραφικό, όμως, αποτελεί το κορυφαίο πρόβλημα της χώρας, καθώς συνδέεται άμεσα με την πραγματική οικονομία, το έλλειμμα εργαζομένων και το ασφαλιστικό, καθώς η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων θα γίνει δραματική στις επόμενες δεκαετίες. Αρα, πρέπει να ληφθούν ακόμα πιο ισχυρά μέτρα στήριξης για τις οικογένειες. Το κράτος οφείλει να μαζέψει δαπάνες από άλλους τομείς και να επενδύσει στη στήριξη των οικογενειών.

ΤΑ έξοδα των οικογενειών με παιδιά είναι πολλαπλάσια σε σχέση με τα νοικοκυριά που δεν έχουν. Και αυτά τα έξοδα δεν αφορούν μόνο στα πρώτα χρόνια της ζωής των παιδιών, αλλά αντιθέτως αυξάνονται όσο αυτά μεγαλώνουν. Οι καθημερινές ανάγκες σε τρόφιμα, ένδυση, υπόδηση, φροντιστήρια ξένων γλωσσών και μαθημάτων σχολείου εκτινάσσουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε δισεκατομμύρια για να μοιραστούν. Αλλά υπάρχει και η πραγματικότητα. Π.χ. επίδομα τέκνων λαμβάνουν περίπου 700.000 οικογένειες, κάτι το οποίο φανερώνει πως τουλάχιστον άλλες τόσες δεν λαμβάνουν ενίσχυση λόγω των οικονομικών κριτηρίων που υπάρχουν. Στην ουσία, οι οικογένειες της μεσαίας τάξης αποκλείονται από τέτοιου είδους επιδοματικές πολιτικές.

 ΣΥΜΦΩΝΑ με την τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ, στην Ελλάδα οι φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις για μια οικογένεια χωρίς παιδιά ανέρχονται στο 38,5% του εισοδήματος και πέφτουν μόλις στο 37,5% για μια οικογένεια με δύο παιδιά. Ο αντίστοιχος μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι στο 34,8% και πέφτει στο 29,5%.

 ΠΑΡΑ τις μεγάλες μειώσεις σε φόρους και εισφορές που έχουν υλοποιηθεί από το 2019 έως σήμερα από την κυβέρνηση της Ν.Δ., οι επιβαρύνσεις τρώνε σημαντικό μέρος του εισοδήματος των πολιτών. Στην ουσία η «παροχή» του κράτους σε μια οικογένεια με δύο παιδιά εξαντλείται σε μία μόλις ποσοστιαία μονάδα φοροελαφρύνσεων. Το πιο σοκαριστικό είναι πως σε σχέση με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ ένας άγαμος στην Ελλάδα επιβαρύνεται με 3,7 μονάδες σε φόρους και εισφορές, ενώ μια οικογένεια με δύο παιδιά με 8 ολόκληρες μονάδες.

 ΕΝΑΣ πρώτος στόχος για τη στήριξη των οικογενειών με παιδιά και την αντιμετώπιση του δημογραφικού θα μπορούσε να ήταν η μείωση των φορολογικών βαρών στον μέσο όρο του ΟΟΣΑ. Δηλαδή, να μη δοθούν έξτρα επιδόματα, αλλά να ελαττώσει το κράτος τις ετήσιες απαιτήσεις του, κάτι που συνάδει άλλωστε και με τη νέα ευρωπαϊκή νόρμα για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.

 ΑΥΤΟ, ίσως, να είναι και το πιο δίκαιο μέτρο, καθώς το κάθε νοικοκυριό θα ελαφρύνεται ανάλογα με τα εισοδήματα που δηλώνει, χωρίς περαιτέρω κόφτες από περίπλοκα κριτήρια.