Φωτογραφίες και video ανεβαίνουν από τους «πρωταγωνιστές» με χαιρέκακα ή και πρόστυχα σχόλια. Δεκαπεντάχρονα κραυγάζουν σαν αγρίμια, έχοντας σε κλοιό παιδί που, πεσμένο στο έδαφος, προσπαθεί να σηκωθεί, χωρίς καμία συμπαράσταση, αφού, ως «θεατές», οι συμμαθητές του είναι απασχολημένοι στη βιντεοσκόπηση. Το χειρότερο: Στήνονται «παραστάσεις» και προσκαλούνται μαθητές από άλλα σχολεία για να πάρουν μέρος στην κακοποίηση του θύματος. Κάτι σαν ομαδικό παιχνίδι.

Οι αγριότητες αποτυπώνονται στα κινητά τηλέφωνα και «ανεβαίνουν» ως πράξεις «ηρωικές» και αποδείξεις «μαγκιάς» στα social media. Εξαιρετική η προσπάθεια του υπουργείου Παιδείας με τα ψηφιακά φροντιστήρια μαθημάτων, αλλά θα έλεγα ότι άμεσα προηγούνται μαθήματα για γονείς και εκπαιδευτικούς…

Αναρωτιέμαι αν το υπουργείο Παιδείας, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης εκπονούν έρευνες σε σχολεία, όπου η βία είναι παρούσα. Αν συγκροτήθηκε κοινή επιτροπή και με ψυχολόγους, παιδαγωγούς και προσήκουσες ιδιότητες για να  εξεταστούν έφηβοι που χειροδίκησαν κατά των συμμαθητών τους, να απευθυνθούν σε θύματα, καταγράφοντας τις αντιδράσεις τους, αλλά και να εξετάσουν, από παιδαγωγική άποψη, τη στάση των  εκπαιδευτικών. Μένουν  παρατηρητές, εθελοτυφλούν ή αισθάνονται ότι αφήνονται ανυπεράσπιστοι από το θεσμικό πλαίσιο το οποίο ορίζει τα καθήκοντά τους;

Οταν μαθητές βιαιοπραγούν κατά των καθηγητών τους δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής. Εχουν συνεξεταστεί με τους γονείς τους τα παιδιά που καταφεύγουν στη βία; Εχουν εξεταστεί οι  συνθήκες στο σπίτι τους, οι σχέσεις των γονιών, αλλά και η σχέση με τα παιδιά τους;

Δεν λέω, καλή είναι η πυρίτιδα, αλλά είναι η αρχαιότερη εκρηκτική ύλη, ώστε δεν χρειάζεται να την επανεφεύρουμε: Υποθέτω ότι το υπουργείο Παιδείας έχει ήδη στη διάθεσή του επαρκή δεδομένα, από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αντιμετώπισης του φαινομένου της σχολικής βίας. Μπορεί κοινωνικά περιβάλλοντα και συνθήκες που την εκτρέφουν να διαφέρουν, αλλά οι μέθοδοι αγωγής μπορεί να αποβούν χρήσιμες.

Πρέπει να απασχολεί την Πολιτεία πώς γενιές χωρίς πειθαρχία, αλληλεγγύη, κουλτούρα και πολιτική αγωγή θα διαχειριστούν το μέλλον τους, το μέλλον της χώρας. Μεγάλη η συζήτηση και επώδυνη, αλλά πρέπει να έρθει στο Κοινοβούλιο, ώστε να μην αφήνονται -ασύδοτοι- οι πολιτικοί των άκρων να προσεταιρίζονται τη νεολαία, χρησιμοποιώντας γλώσσα κολακείας, απαιδευσίας, πατριδοκαπηλίας και επικίνδυνου λαϊκισμού.

Το πολιτικό κόστος δεν πρέπει να μετρήσει για την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας στην αντίδραση που θα βρει η επιβολή ενός σχολικού προγράμματος απαιτήσεων έναντι καθηκόντων, αλληλοκατανόησης, συνεργατικότητας, διαλόγου πολιτικής αγωγής.

Η βίαιη σχολική καθημερινότητα απορρίπτει πανηγυρικά όσες δικαιολογίες αναφέρονται. Η «ζούγκλα του ψηφιακού πίνακα» δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ανεκτή στην εκπαίδευση.