Εν έτει σωτηρίω 2024 υπάρχουν μόνο δύο χώρες στον κόσμο όπου το διαζύγιο εξακολουθεί να είναι παράνομο. Η μία το Βατικανό (καμία έκπληξη) και η άλλη οι Φιλιππίνες, που τελούν ακόμη υπό τη βαριά σκιά της Καθολικής Εκκλησίας. Το παράδοξο είναι ότι ενώ το 12% του μουσουλμανικού πληθυσμού των Φιλιππίνων έχει εδώ και χρόνια δικαίωμα να χωρίζει, το 88% του χριστιανικού εξακολουθεί να ταλαιπωρείται από καταπίεση και αναχρονισμούς.

Εστω και καθυστερημένα, τον Μάιο έγινε ένα μεγάλο βήμα από τη Βουλή των Αντιπροσώπων στη Μανίλα. Ο ιστορικός νόμος που ψήφισε (Absolute Divorce Act) επιτρέπει το διαζύγιο ύστερα από πενταετή πραγματική διάσταση των συζύγων ή διετή νομική, μαζί με κάποιες άλλες αιτίες (ακυρότητα του γάμου, εγκατάλειψη, απιστία). Ως τώρα υπήρχαν κάποιες μεσοβέζικες και υποκριτικές ρυθμίσεις, που απαγόρευαν ωστόσο την έκδοση διαζυγίου: Ο «νομικός χωρισμός» επέτρεπε στους συζύγους να ζουν χωριστά, αλλά χωρίς δικαίωμα να διαζευχθούν και να ξαναπαντρευτούν.

Η ακυρότητα του γάμου, δηλαδή η κήρυξή του ως μη γενόμενου, απαιτούσε χρόνο και χρήμα. Σημαντικό βήμα εκσυγχρονισμού έκανε πρόσφατα το Ανώτατο Δικαστήριο των Φιλιππίνων, νομιμοποιώντας τα διαζύγια Φιλιππινέζων με ξένους που εκδόθηκαν στο εξωτερικό και ας αφορούν μόνο το 1% των κατοίκων. Η ουσία είναι ότι η Καθολική Σύνοδος των Φιλιππίνων εξακολουθεί να διαμαρτύρεται επηρεάζοντας αρκετά μέλη της Γερουσίας, που καλείται να κυρώσει με τη σειρά της τον νόμο για να τεθεί σε ισχύ. Δύσκολα όμως αυτό θα γίνει πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές του ερχόμενου Μαΐου, που θα αλλάξουν τη σύνθεση του δεύτερου νομοθετικού σώματος. Ως τότε οι «αλύτρωτοι» Φιλιππινέζοι περιμένουν και ελπίζουν.