ΕΔΩ, όμως, το θέμα είναι πολύ πιο σοβαρό και πολύ πιο ευαίσθητο, καθώς αφορά στα παιδιά μας. Ολοι οι πολίτες αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν δυσλειτουργίες στο εκπαιδευτικό σύστημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως ο κύριος πυλώνας δεν είναι το σχολείο, αλλά τα φροντιστήρια.

ΑΡΑ, το ζητούμενο είναι η αναβάθμιση της μαθησιακής διαδικασίας. Γι’ αυτό και ήδη έχει πεταχτεί στα σκουπίδια το μοντέλο της αποστήθισης. Εχουν αλλάξει τα προγράμματα σπουδών και ο τρόπος εξέτασης στις ενδοσχολικές και Πανελλαδικές εξετάσεις. Γι’ αυτό και ετοιμάζονται νέα βιβλία. Γι’ αυτό και γίνονται διαρκώς επιμορφωτικά σεμινάρια για δασκάλους και καθηγητές. Γι’ αυτό και τα σχολεία μπαίνουν, επιτέλους, στην ψηφιακή εποχή με διαδραστικούς πίνακες σε όλες τις αίθουσες. Εννοείται, βέβαια, πως πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα βήματα.

ΚΑΙ το σημαντικότερο βήμα είναι η ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Δεν γίνεται οι πολίτες να εμπιστεύονται την εκπαίδευση των παιδιών τους σε δασκάλους και καθηγητές που δεν δέχονται να αξιολογηθούν. Βάσει ποιας λογικής συμβαίνει αυτό; Υπάρχει κάποιος που βρίσκεται υπεράνω αξιολόγησης; Κάνουν όλοι σωστά τη δουλειά τους; Κάνουν όλοι λάθος τη δουλειά τους;

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που προσφέρουν τα μέγιστα και κάνουν άριστα τη δουλειά τους. Αυτοί πρέπει να επιβραβευτούν από την Πολιτεία. Με προαγωγή και μεγαλύτερο μισθό.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ εκπαιδευτικοί που κάνουν… όσα πρέπει. Για αυτούς πρέπει να υπάρξει «καρότο και μαστίγιο». Να δοθούν ευκαιρίες και για να βελτιωθούν, αλλά και κίνητρα για να το κάνουν. Γιατί, δυστυχώς, αυτό που συμβαίνει είναι να έχουν όρεξη για να κάνουν πολλά πράγματα, αλλά το «σύστημα» να τους… τραβάει προς τα κάτω.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ και εκπαιδευτικοί που δεν κάνουν για αυτή τη δουλειά. Είναι καταστροφικοί για τους μαθητές. Πρόκειται για δασκάλους και καθηγητές που άραξαν στη μονιμότητα του Δημοσίου και απλώς… πληρώνονται. Ο νόμος προβλέπει την επιμόρφωσή τους. Και, μάλλον, είναι ελαστικός. Μάλλον, η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω. Οσοι δεν κάνουν για αυτή τη δουλειά θα πρέπει είτε να μετατάσσονται σε κάποια άλλη υπηρεσία του Δημοσίου είτε ακόμα και να απολύονται. Δεν γίνεται, όμως, να βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες και να συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο.

ΚΑΤΙ πρέπει να αλλάξει. Δεν γίνεται να αποφασίζουν για το αν θα εφαρμοστεί η αξιολόγηση οι συνδικαλιστές. Δεν γίνεται να καθορίζουν το μέλλον των παιδιών μας οι εργατοπατέρες.