Φταίει το ότι είμαι πατέρας ενός αγοριού που θέλει πολλά χρόνια ακόμη να πάει στρατό και που μεταξύ σοβαρού και αστείου μας έχει ανακοινώσει ότι θα γίνει πιλότος;  Είναι που, όπως όλη η Ελλάδα, έτσι και εγώ ήταν δύσκολο τις ώρες που προηγήθηκαν να γράψω κάτι γι’ αυτή την τραγωδία; Δεν ξέρω τι είναι. Απλώς δεν μπορούσα!

Τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας θα σβήσουν, έφτασε η ώρα να αφήσουμε τις οικογένειες του Μάριου και του Στάθη να πενθήσουν. Να αποτραβηχτούμε όλοι από αυτούς και να τους αφήσουμε να καταλάβουν το κακό που τους βρήκε. Μπορεί όλοι να συμπάσχουμε, αλλά κανείς μας δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο της μάνας, του πατέρα, των αδελφιών και των συντρόφων των παλικαριών που έχασαν τη ζωή τους, επιτελώντας το καθήκον τους.

Γιατί οι καθημερινές ασκήσεις των πιλότων και όλων των ανδρών και γυναικών των εθνικών δυνάμεων, δεν είναι τίποτα άλλο από μια καθημερινή μάχη. Σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη που ζούμε, η ειρήνη δεν είναι ποτέ κάτι εγγυημένο και πρέπει ανά πάσα στιγμή να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε συμβεί σε αέρα, στεριά και θάλασσα. Και όλα αυτά, τα παιδιά το κάνουν καθημερινά!

Η απώλεια του Μάριου και του Στάθη μάς συγκλόνισε όλους, αλλά δεν πρέπει αν υποκρινόμαστε. Σε λίγο η τραγική είδηση θα αποτελεί παρελθόν για εμάς και μόνο οι οικογένειές τους θα ζουν για πάντα με το πένθος χαραγμένο στην ψυχή τους. Γι’ αυτό έφτασε η στιγμή να σωπάσουμε όλοι! Και αν θέλουμε να κάνουμε κάτι, ας πιέσουμε αυτούς που πρέπει, ώστε να αλλάξουν δραστικά οι αμοιβές όλων αυτών των παιδιών που καθημερινά ρισκάρουν τη ζωή τους υπηρετώντας την πατρίδα.

Φυσικά και το κίνητρό τους για να υπηρετήσουν τις εθνικές δυνάμεις δεν είναι τα 1.000 ή τα 1.200 ευρώ. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο που οι περισσότεροι δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να κλείνουμε τα μάτια σε μία διαχρονική αδικία.