Η παραιτηθείσα πλέον πρωθυπουργός πίστεψε ότι μπορούσε να εφαρμόσει ένα ακοστολόγητο πρόγραμμα μειώνοντας φόρους και αυξάνοντας τις κρατικές δαπάνες. Οι αγορές αντέδρασαν, τα επιτόκια δανεισμού της Βρετανίας εκτινάχθηκαν στα ύψη, η Κεντρική Τράπεζα προχώρησε σε μαζικές κινήσεις απόκτησης ομολόγων προκειμένου να στηρίξει την καταρρέουσα στερλίνα και η Τρας απέλυσε τον υπουργό Οικονομικών της για να διασωθεί, αλλά τελικώς η ίδια έπεσε θύμα της ανεύθυνης πολιτικής της.

Ναι, οι ομοιότητες με την Ελλάδα του 2015 πασιφανείς. Και τότε ο Τσίπρας υποσχόταν παροχές χάρη στο «κοστολογημένο» Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, με το οποίο θα παρακαλούσαν οι δανειστές να μας δώσουν λεφτά, και έξι μήνες μετά η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού με τα επιτόκια των ομολόγων στο 25%, τις τράπεζες κλειστές, τον υπουργό Οικονομικών υπό παραίτηση και την κυβέρνηση να υπογράφει ένα αχρείαστο ως και βαρύ Μνημόνιο φόρων, περικοπών και επιβαρύνσεων.

Τότε ο Τσίπρας ήθελε να κάνει τον πονηρό διαπραγματευτή βάζοντας στο τραπέζι το Grexit. Οι «φωστήρες» της Αριστεράς πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο θα φόβιζαν τους Ευρωπαίους και το Βερολίνο θα άνοιγε το πουγκί του για να κρατήσει την Ελλάδα στο ευρώ. Αλλο που δεν ήθελε ο Σόιμπλε, ο οποίος όχι μόνο αποδέχθηκε την πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. για Grexit, αλλά ως μεγαλόκαρδος είπε στον Βαρουφάκη ότι θα έστελνε 5-6 δισεκατομμύρια για τις πρώτες ανάγκες της Ελλάδας σε τρόφιμα και φάρμακα.

Ο Τσίπρας, υπό το βάρος της τελικής χρεοκοπίας και φοβούμενος τις ποινικές συνέπειες που θα είχε εάν αποφάσιζε επιστροφή στη δραχμή, εγκατέλειψε άρον άρον το «όχι» του δημοψηφίσματος και δέχθηκε να υπογράψει ό,τι έφερε η Μέρκελ.

Και τα δεινά της Βρετανίας ξεκίνησαν από την τυχοδιωκτική απόφαση για δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή της χώρας ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι λαϊκιστές πήραν τον πρώτο λόγο και με ψεύτικες υποσχέσεις, πως τάχα με το Brexit αμέσως θα έρρεαν τα λεφτά για το σύστημα Υγείας και τις συντάξεις, κέρδισαν οριακά το δημοψήφισμα δημιουργώντας ένα δομικό πρόβλημα προσανατολισμού για τη Βρετανία.

Μία από τις 7 ισχυρότερες χώρες στον πλανήτη έπεσε θύμα της δημαγωγίας και από τότε προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι η Βρετανία διαθέτει δικό της νόμισμα, αν και, όπως φάνηκε από τις πρόσφατες εξελίξεις, αυτό δεν στάθηκε ικανό για να αποτρέψει μία οικονομική κρίση, που μέσα σε λίγα 24ωρα μετατράπηκε σε πολιτική θύελλα.

Η Τρας πίστεψε ότι αποτελεί τη μετενσάρκωση της Θάτσερ, μόνο που μπέρδεψε τη σκιά με το ανάστημά της. Την ίδια πλάνη είχε ο Τσίπρας το 2015, θεωρώντας ότι είναι ο μέγας διαπραγματευτής της υφηλίου, τουλάχιστον διασώθηκε πολιτικά με την «κωλοτούμπα» του, αλλά ξοδεύοντας οριστικά το πολιτικό του κεφάλαιο.

Οι οικονομικές πολιτικές και των δύο πολιτικών, εν συντομία τα «Τρασονόμικς» και «Τσιπρονόμικς», στηρίζονταν στα σαθρά θεμέλια ακοστολόγητων προγραμμάτων, που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα, και για αυτό κατέρρευσαν με πάταγο. Η διαφορά είναι ότι στη Βρετανία η περιπέτεια ακόμη δεν έχει τελειώσει, ενώ στην Ελλάδα η λογική επικρατεί γιατί κανείς δεν θέλει να θυμάται τι πέρασε το 2015.