Πόσω μάλλον που φέτος το κατάφεραν δύο κινηματογραφικές παραγωγές! Η «Μπάρμπι» από τη μία και ο «Οπενχάιμερ» από την άλλη. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ταινίες, με εντελώς διαφορετικά κόνσεπτ, σκηνοθεσία, ηθοποιούς, ατμόσφαιρα, μήνυμα. Η μία στη Δύση, η άλλη στην Ανατολή. Κυριολεκτικά.

Κι όμως, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, και δεκάδες χιλιάδες στην Ελλάδα, ορκίζονται ότι θα δουν και τις δύο. Αν δεν το έχουν κάνει ήδη. Δεν πρόκειται φυσικά περί σύγκρισης των ασύγκριτων, πρώτον, διότι δεν ανήκουν στην ίδια σχολή κινηματογράφου και, δεύτερον, διότι δεν χρειάζεται. Από τη μία, η πιο γνωστή κούκλα των παιδικών μας χρόνων ζωντανεύει σε ένα φαντασμαγορικό, κεφάτο και δροσερό κόσμο στον οποίο, αν ξύσεις το πολύ ροζ της επιφάνειας, βρίσκεις πράγματα από κάτω. Από την άλλη, η αναβίωση μιας ιστορικής ανακάλυψης και ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στην ταραγμένη εποχή του κόσμου πριν και μετά τον Πόλεμο, μέσα από τη βιογραφία του πατέρα της ατομικής βόμβας. Με όλους τους παραλληλισμούς που μπορεί να υπάρξουν ανάμεσα στην ατομική ενέργεια του τότε και την Τεχνητή Νοημοσύνη του σήμερα. Ομως, ας ξαναγυρίσουμε σε αυτό από το οποίο ξεκινήσαμε. Τον κινηματογράφο στην πιο ωραία, την πιο γνήσια, την πιο παραδοσιακή και συνάμα σύγχρονη εκδοχή του.

Το σύνδρομο Barbienheimer, από την απήχηση που έχουν οι ταινίες «Barbie» και «Oppenheimer» στο παγκόσμιο κινηματογραφόφιλο κοινό, είναι μια ανακουφιστική υπενθύμιση της γοητείας του σινεμά. Η παρακολούθηση μιας ταινίας σε μια σκοτεινή αίθουσα -για την ώρα, στην Ελλάδα, ανάμεσα στις μυρωδιές και τους ήχους ενός θερινού κινηματογράφου-, παρέα με αγνώστους με τους οποίους έχεις συνομολογήσει μια άγραφη συμφωνία: να δείτε την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς φωνές, χωρίς να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας, χωρίς να σηκωθείς για να ελέγξεις την κατσαρόλα. Επιτρέπεται μόνο το διάλειμμα για ένα σύντομο ανεφοδιασμό στο κυλικείο. «Επενδύεις, πληρώνεις το εισιτήριο, παίρνεις τα σνακ σου και είσαι εκεί. Εχει κάτι το πολύ ρομαντικό και πάντα θα το έχει», όπως το έθεσε ο χαρισματικός πρωταγωνιστής του «Οπενχάιμερ», Κίλιαν Μέρφι (Καθημερινή της Κυριακής, 27/8/2023).

Εν κατακλείδι, σε ένα δύσκολο καλοκαίρι για όλο τον πλανήτη, η «Μπάρμπι» της Γκρέτα Γκέργουιγκ και ο «Οπενχάιμερ» του Κρίστοφερ Νόλαν είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι που βρίσκονται στο ίδιο σύμπαν. Το δικό μας.