ΑΠΟ ΤΗΝ 28η Φεβρουαρίου 2023 μελετώ όσα γράφονται για την τραγωδία των Τεμπών, από όποια πηγή και ό,τι ανιχνεύεται πίσω από τις γραμμές τους. Ακούω, με ευλάβεια, γονείς, συγγενείς, φίλους των αδικοχαμένων. Πιστεύω η Δικαιοσύνη να καταλογίσει ακριβοδίκαια τις ευθύνες και να μη βρεθεί «αλλού», όπως στο Μάτι. Αλλά οι πληγές από μεγάλες απώλειες μένουν ανήκεστες στη συλλογική μνήμη. Δεν επουλώνονται. Δεν θεραπεύονται. Δυστυχώς, επαναλαμβάνονται.

ΓΙΑΤΙ; Επειδή το κράτος δεν κατορθώνει να εγγυηθεί την ασφάλεια της ζωής μας. Στον σεισμό της Πάρνηθας, 1999, οι χάρτινες κατασκευές ισοπεδώθηκαν, σκεπάζοντας 143 ανθρώπους. Θυμηθείτε την πλημμύρα στη Μάνδρα, Νοέμβρη 2017. Στη λάσπη, από τις κατεβασιές ανοικτών ρεμάτων, πνίγηκαν 24 άνθρωποι. Θυμηθείτε τις πυρκαγιές στην Ηλεία, Αύγουστο 2007, που ο ερασιτεχνισμός της εκκένωσης άφησε πίσω του 49 νεκρούς. Και την αποκορύφωση, στο Μάτι, 23 Ιουλίου 2018: Η ανεπάρκεια της κρατικής μηχανής, στον θάνατο 104 άνθρωποι. Ο τότε πρωθυπουργός «περίμενε να κοπάσει ο αέρας την επομένη, να δει τις ζημίες» όταν οι κίτρινοι σάκοι με τα θύματα γέμιζαν ήδη τους νεκροθάλαμους. Επειδή μιλάμε για συγκάλυψη!

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ στα Τέμπη ήρθε από το… πουθενά; Οχι. Είναι η συνέχεια της τραγωδίας στο Μάτι, στη Μάνδρα, στην Πάρνηθα, πιο πίσω, στο ναυάγιο του «Ηρακλείου», στη Φαλκονέρα. Ο κατάλογος μακραίνει κοιτάζοντας την ιστορία μας της επανάληψης λαθών που κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ κράτος συστήθηκε από κοτζαμπάσηδες που έγιναν αγωνιστές και οι αγωνιστές πολιτευτές στο Γαλλικό, Αγγλικό, Ρωσικό κόμμα. Σκοτώνονταν ποιος θα ελέγξει το γκουβέρνο. Το 1825, το πρώτο δάνειο διεκδικούσαν και Μοραΐτες και Στερεοελλαδίτες για να διασφαλιστεί η υπεροχή του ενός στον εμφύλιο! Ο Καποδίστριας προετοιμάστηκε να βάλει αρχές σε ένα κράτος-«λάφυρο» της εκάστοτε φατρίας, που κέρδιζε την εξουσία διορίζοντας, μοιράζοντας οφίκια, «δουλειές» και τα δάνεια -σε χρυσές εγγλέζικες λίρες- κατασπαταλημένα, καταχρεώνοντας τη μικρή Ελλάδα. Τον δολοφόνησαν. Τόλμησε κανείς στα διακόσια χρόνια να ελέγξει το δάσος του λαϊκισμού που φύτρωνε σχεδόν ταυτόχρονα με το ελληνικό κράτος; Γιγαντώθηκε, καθώς ποτιζόταν αδρά από τις κυβερνήσεις που το καλλιεργούσαν για να γραπωθούν στην εξουσία, χαϊδεύοντας ποικιλότροπα τα αφτιά του κόσμου…

ΓΙΑΤΙ ΡΙΧΝΟΥΜΕ στον ΟΣΕ την πέτρα του αναθέματος; Μήπως είναι καθρέφτης της λειτουργίας του κράτους μας; Μήπως λείπουν από θέσεις ευθύνης «σταθμάρχες» που προωθούνται από «παράγοντα» συνδικαλιστή, βουλευτή; Λείπουν έργα που σέρνονται για χρόνια, ανεβάζοντας στον Θεό τους προϋπολογισμούς για να πληρώνει το Δημόσιο τους καπάτσους; Σκεφθείτε, μπορεί υπουργός να μεταθέσει πλεονάζον προσωπικό του Δημοσίου από το κέντρο στην περιφέρεια; Ούτε από το Γουδί στον Πειραιά! Γίνεται αξιολόγηση; Ολοι υπεράριστοι. Πειθαρχική διαδικασία για επίορκους; Με χρόνια και καιρούς. Κι έτσι πορευόμαστε.

Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, παρά την τεράστια προσπάθεια και τις επιτυχίες της κυβέρνησής του, «πληρώνει» το συμπαγές κράτος του δικαιωματισμού, της ανευθυνότητας των υπευθύνων, της χαλαρότητας και της πολιτικής αβελτηρίας, τη συσπείρωση των εχθρών του εκσυγχρονισμού και της αποτελεσματικότητας, των εσωκομματικών «φέουδων» και των συνδικαλιστικών «καπετανάτων».

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: Ανδρουλάκης, Φάμελος, Χαρίτσης, Βελόπουλος και «τ’ άλλα τα παιδιά» θα αναλάβουν το κόστος της, εκ βάθρων, ανασυγκρότησης του κράτους; Δεν είναι όλα τα ανέκδοτα για γέλια… Πολλά προκαλούν καταρράκτη δακρύων…