ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ της δικτατορίας κιόλας στην Ελλάδα, όταν έγιναν οι πρώτες μεγάλες εκκαθαρίσεις στελεχών και υπαλλήλων του τότε ΣΕΚ (Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους) στήθηκαν τα πρώτα «μαγαζάκια» εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων ανθρώπων κολλητών του καθεστώτος. Από τότε πέρασε σχεδόν μισός αιώνας γεμάτος υπόνοιες, κατηγορίες, τερατώδεις ιστορίες για μεγάλα «φαγοπότια», αντιπροσωπευτική εικόνα μιας Ελλάδας όπου η λέξη «ρεμούλα» έμοιαζε να έχει βγει από αγνό μαθητικό ημερολόγιο.

ΕΝΑ ΑΠΟ τα θεμελιώδη λάθη; Οταν ολόκληρη η Ευρώπη επένδυε στην κατασκευή νέων δικτύων για την ανάπτυξη σιδηροδρομικών δικτύων υπερυψηλών ταχυτήτων, η Ελλάδα επέλεξε να αναβαθμίσει το υπάρχον. Αυτό του 19ου αιώνα… Εύκολα φαντάζεται κανείς τι ακολούθησε και τι είδους μηχανισμοί στήθηκαν και λειτούργησαν υποδειγματικά. Κάτι που κάνει την πιθανή διασύνδεσή τους με το οργανωμένο έγκλημα και τις μεταφορές παράνομων φορτίων να μοιάζει με φυσιολογική εξέλιξη.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ της δεκαετίας του 2000, ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδας (ΟΣΕ) είχε χρέος που ξεπερνούσε τα 10 δισ. ευρώ. Κατά την περίοδο 2002-2008, το χρέος του ΟΣΕ αυξανόταν με έναν εκπληκτικό μέσο ετήσιο ρυθμό 55%. Και η χαρακτηριστική κορύφωση. Το 2010, σε μία σύσκεψη στο υπουργείο Υποδομών, ο Πολ Τόμσεν κρατούσε στα χέρια του έναν φάκελο με όλα τα χρέη του ΟΣΕ. Αφού του εξηγούσαν ότι το ελληνικό σιδηροδρομικό δίκτυο είναι μια τερατώδης μηχανή παραγωγής χρεών, πέταξε τον φάκελο κάτω και φώναξε «Ε, κλείστε τον επιτέλους». Πού να ήξερε κιόλας ότι ο οραματιστής θεμελιωτής του ελληνικού σιδηροδρόμου, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ήταν αυτός που εκστόμισε στη Βουλή, το 1893, την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν…». Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν τον κόσμο. Ούτε και οι εθνικές τραγωδίες.