Πριν από λίγο καιρό είχαμε χαρεί όλοι με τη χαρά του 18χρονου Σαϊντού Καμαρά, όταν έγινε δεκτό το αίτημα ασύλου του. Επρεπε, βέβαια, να κινητοποιηθούν άπαντες και να δημοσιοποιηθεί η ιστορία του για να έρθει το αίσιο τέλος. Ο Σαϊντού, που γεννήθηκε στην Γουινέα, πέρασε από Σενεγάλη και Τουρκία μέχρι να φθάσει στην Κάλυμνο και από εκεί στο 1ο Λύκειο του Αγίου Δημητρίου, νιώθει πλέον ασφαλής. Όμως, οι ιστορίες των ασυνόδευτων ανηλίκων που ενηλικιώνονται στη χώρα μας και διεκδικούν μια θέση στην αγκαλιά της Ελλάδας, είναι πολλές.
Ανάμεσά τους και η ιστορία του Σισέ από τη Γουινέα, που έφτασε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2019 και βρέθηκε στον παλιό καταυλισμό της Σάμου. Οταν ενηλικιώθηκε έφυγε από τον ειδικό χώρο για τα ασυνόδευτα παιδιά και συνέχισε να διαμένει με τον υπόλοιπο πληθυσμό στον καταυλισμό. Δεν το έβαλε κάτω, αντίθετα έμαθε και ελληνικά –ξέρει να μιλά συνολικά 8 γλώσσες- και σήμερα φοιτά στη Β΄ τάξη του Πυθαγόρειου Γενικού Λυκείου του νησιού. Όμως, η αίτησή του απορρίφθηκε δύο φορές.
H Οξφόρδη και το σύνδρομο της Κίνας
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κάνει σπουδαία δουλειά ως χώρα για την προστασία και την εκπαίδευση των ανήλικων προσφυγόπουλων. Η σημερινή κυβέρνηση είναι αυτή που ίδρυσε την Ειδική Γραμματεία Προστασίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων, που έβαλε τέλος στην απαράδεκτη παραμονή παιδιών ακόμα και σε αστυνομικά τμήματα, που οργάνωσε τη φιλοξενία τους σε αξιοπρεπείς συνθήκες, που εξασφάλισε το δικαίωμά τους στη μόρφωση.
Οταν όμως ενηλικιώνονται και αφού έχουν αποκτήσει δεσμούς με τη χώρα και τις τοπικές κοινωνίες που ζουν, πώς μπορούμε να τους λέμε να γυρίσουν πίσω; Το θέμα έφθασε στη Βουλή, με την υφυπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου, Σοφία Βούλτεψη, να μιλά με λογική και ευαισθησία. Αφησε ανοικτό το ενδεχόμενο αναδιαμόρφωσης του νομοθετικού πλαισίου, χωρίς όμως να παραβιάζεται η ανεξαρτησία των επιτροπών και κυρίως, χωρίς να ξεχνούν τα ίδια τα μέλη των επιτροπών την ευθύνη που έχουν. Η οποία ευθύνη δεν είναι μόνο διοικητική, αλλά και ανθρώπινη.