Να θυμίσουμε μόνο ότι πριν από μερικές εβδομάδες ο Σεργκέι Λαβρόφ είχε προσπαθήσει να υποβαθμίσει την ένταξη Φινλανδίας-Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, λέγοντας πως ούτως ή άλλως συμμετείχαν σε στρατιωτικές ασκήσεις της Συμμαχίας.

Από την άλλη πλευρά, το κατευναστικό «καρότο» Στοκχόλμης και Ελσίνκι προς τη Μόσχα είχε έρθει με τη διαβεβαίωση πως δεν πρόκειται να εγκαταστήσουν μόνιμες νατοϊκές βάσεις στο έδαφός τους, ούτε σκοπεύουν να φιλοξενήσουν πυρηνικά όπλα στα σύνορα της Ρωσίας. Ενταγμένη σε αυτήν την «ευρύτητα πνεύματος» φαίνεται πως είναι και η ρωσική αφωνία για την τουρκική στροφή 180 μοιρών σχετικά με την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας.

Οι Ρώσοι μάλλον το αντιμετώπισαν ως ενδοοικογενειακό νατοϊκό ζήτημα για να μη φέρουν σε δύσκολη θέση τον Τούρκο λυκοσύμμαχό τους – στον οποίο, άλλωστε, κρατούν σφιχτά τα γκέμια για να μην απλώσει περισσότερο τα πόδια του στη Συρία. Σε αυτό το αδιάκοπο, πολυμερές γαϊτανάκι του δούναι και λαβείν, θα ήταν παράλειψη να μην επισημανθεί η αδιαμφισβήτητη επικοινωνιακή νίκη του Ερντογάν, που δημιούργησε την εντύπωση ότι «φινλανδοποιεί» για δεύτερη φορά τη Φινλανδία και για… πρώτη τη Σουηδία.

Η Τουρκία δεν απέκτησε απλώς λόγο σε ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας δύο νατοϊκών χωρών, αλλά με την άρση του εμπάργκο όπλων μπορεί να έλυσε και το πρόβλημα του αεροπορικού εκσυγχρονισμού της, προμηθευόμενη ευέλικτα σουηδικά αεροσκάφη που μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας στο Αιγαίο. Αν μάλιστα ο Ερντογάν ψήσει τον Μπάιντεν να άρει τις επιφυλάξεις του για τα F-16 (ασχέτως αν για καλή μας τύχη το θέμα μπλοκαριστεί στο Κογκρέσο), δικαίως θα μπορούσε να αναφωνήσει κανείς: «Mα ποιος κυβερνάει αυτή τη Συμμαχία;». Πληροφορίες Στόλτενμπεργκ-μπέη εντός καταστήματος…