Στην ευρύτερη εικόνα που ωθείται από τα ΜΜΕ να διαμορφώσει ο πολίτης για το πολιτικό σύστημα, εμφανίζονται σημεία καμπής και κόπωσης. Ακόμη κι αν η τελευταία δημοσκόπηση είναι «ελεγχόμενη», λόγω Αυγούστου, δεν παύει να αποτυπώνει γενικευμένη απογοήτευση των πολιτών. Μπορεί ο Κασσελάκης να εκτελεί, εδώ κι ένα χρόνο, πρόγραμμα φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ, είτε από την ανατριχιαστική ανικανότητά του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ηγεσίας είτε επειδή η επιλογή του εδράστηκε στο δόγμα της μίας χρήσης.

Με ένα λόγο, αυτά που κατατρύχουν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η απόδοση των επιχείρων της επιδίωξης των διαδόχων Τσίπρα: Εκαναν λάθος στην επιλογή, επειδή έπεσαν έξω στις εκτιμήσεις τους ότι ο Κασσελάκης, αμαθής, ξενόφερτος προς την ελληνική κοινωνία, καθολικά ανιστόρητος και παντελώς άσχετος με την Αριστερά, ωστόσο πληθωρικός σε λαϊκίστικες παρόλες, με εξάρσεις ενός παρωχημένου πατριωτισμού, πολλά υποσχόμενος ως ευεργέτης παμπλούσιος και προ πάντων εκπρόσωπος της woke ατζέντας, δεν θα ήταν μόνον εργαλείο για το ξεσκαρτάρισμα των διαδόχων αλλά και εύκολα χειραγωγήσιμος από την κομματική ελίτ. Πρωτίστως, με ημερομηνία λήξεως.

Θαρρώ πως άριστα είχε περιγράψει, το 1972, τον τύπο «Κασσελάκη» ο Διονύσης Σαββόπουλος, ως: «άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά/ γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι, δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά/ και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει.

Υποσχόταν πως ήταν αυτός που θα τα αλλάξει όλα. Συστηνόταν ως «Στέφανος», σε αδιαμεσολάβητη σχέση με τους οπαδούς. Δήλωνε πως ήταν το νέο, το φρέσκο, με το εφαρμοστό μπλουζάκι, που θα εξανάγκαζε στις ευρωεκλογές τον Μητσοτάκη να του παραδώσει την εξουσία. Η είσοδός του στο Μαξίμου, δεδομένη. Ετρεχαν τα σάλια των οπαδών να τον βλέπουν με τον σύζυγο να γυμνάζεται, να δείχνει διαβίωση πολυτελή -Κολωνάκι, Σπέτσες, Ν. Υόρκη-, να γλεντάει στη Μύκονο και στο Παρίσι, να δίνει άφθονη γκλαμουριά στα παραπολιτικά σχόλια, βάφοντας με χρυσόσκονη τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά «το κεραμεούν και φαύλον, το απατηλόν» έχει κοντά ποδάρια. «Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά/ μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αφτί μας/ γιατί έμοιαζε με αλήθεια η κάθε του ψευτιά/ κι ακούγοντάς τον, ησύχαζε η ψυχή μας». Δεν είναι ότι καταβυθίζεται η αξιωματική αντιπολίτευση και -δυστυχώς- κάποιοι αφελείς χαίρονται. Είναι που ο Κασσελάκης άνοιξε μια μαύρη χοάνη που μπορεί να καταπιεί τα κόμματα: Αναξιολόγητα, άκριτα, εκδικητικά. Και μετά, το χάος. Σαν σε πολιτική αμερικανική ταινία…