Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Στις 17 Ιουλίου, στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο αστοχεί στη διαδικασία των πέναλτι και η Βραζιλία κατακτά το τρόπαιο. Ο εθνικός ήρωας της Ιταλίας γίνεται μοιραίος για τη χώρα του. Μήπως ο Μπάτζιο ήταν άχρηστος; Ολοκλήρωσε την καριέρα του ύστερα από δέκα χρόνια και ακόμα θεωρείται από τους κορυφαίους του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Πριν από τρία χρόνια η Εθνική Βραζιλίας ταπεινώθηκε με 7-1 από τη Γερμανία μέσα στην έδρα της. Το όνειρο ενός ολόκληρου λαού για το Μουντιάλ έσβησε με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο. Τι σήμαινε αυτή η ήττα; Πως οι Βραζιλιάνοι δεν ξέρουν μπάλα; Πως δεν θα ξανακατακτήσουν Μουντιάλ;

Η ΙΣΤΟΡΙΑ των ομάδων και των αθλητών γράφεται μέσα από νίκες και ήττες, γκολ και αυτογκόλ, θριάμβους και αποτυχίες, τίτλους και αποκλεισμούς. Είναι απόλυτα λογικό πως ο Εσκομπάρ έπρεπε να ζει και πως κανείς δεν θα έπρεπε να υποχρεώσει τον Μπάτζιο να γυρίσει… κωπηλατώντας από τις ΗΠΑ στην Ιταλία. Στην Ελλάδα έχει χαθεί το μέτρο. Οι πρόεδροι των ομάδων επειδή βάζουν χρήματα θεωρούν πως μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Να πληρώνουν διαιτητές, να στήνουν ματς, να απειλούν με φουσκωτούς παίκτες, προπονητές, διαιτητές, δημοσιογράφους, να έχουν στρατούς με «μισθοδοτούμενους» χούλιγκαν.

ΒΑΖΟΥΝ πάνω από όλα την υστεροφημία τους και τις επιχειρηματικές κόντρες τους. Μπορεί να είναι ευεργέτες των συλλόγων τους, να έχουν επενδύσει εκατομμύρια, αλλά αυτό που αγαπούν οι φίλαθλοι είναι η ομάδα. Οι πρόεδροι έρχονται και φεύγουν. Αν θέλουν να τους δοξάζουν, ας φτιάξουν μια νέα ομάδα με το… ονοματεπώνυμό τους. Πιστεύουν οι σημερινοί ιδιοκτήτες πως το 2050 οι πιτσιρικάδες θα θυμούνται ποιος ήταν πρόεδρος του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ ή του Ολυμπιακού όταν πήρε την πρώτη Ευρωλίγκα; Μπορεί να το ψάξουν στο Google, αλλά πιθανότατα δεν θα τους ενδιαφέρει.

ΤΟ ΠΛΗΓΜΑ που δέχτηκε το brand name του Παναθηναϊκού σε όλη την Ευρώπη είναι τεράστιο. Μια ομάδα που έχει κατακτήσει έξι Eυρωλίγκες και την τελευταία εικοσαετία πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι παράλογο να «τιμωρείται» με το πούλμαν της ντροπής. Οπως είναι παράλογα όσα συμβαίνουν στα εγχώρια ποδοσφαιρικά ντέρμπι όπου κυριαρχούν τα επεισόδια και ο εκφοβισμός. Πώς είναι δυνατόν στα ευρωπαϊκά ματς οι χούλιγκαν να κάθονται σαν «κυρίες» που παρακολουθούν όπερα και στο ελληνικό πρωτάθλημα να σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους;

ΟΣΑ λεφτά κι αν βάζουν οι ιδιοκτήτες, πρέπει να κατανοήσουν πως οι ομάδες στην πραγματικότητα ανήκουν στο λαό τους. Ας δουν τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στο ΝΒΑ. Ας δουν τα ντέρμπι Ρεάλ – Μπαρτσελόνα. Πρέπει να καταλάβουν πως αν δεν κάνουν ελκυστικό το προϊόν όπως στο εξωτερικό τα γήπεδα είτε θα παραμένουν άδεια είτε θα θυμίζουν πεδίο μάχης. Ετσι και το επίπεδο θα ανεβάσουν και οι σύλλογοι θα βγάλουν χρήματα. Και όλοι οι φίλαθλοι θα έχουν να πουν έναν καλό λόγο παραπάνω και για τους προέδρους.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου