Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Δεν είναι «αντιρώσος», το αντίθετο, σέβεται τη ρωσική κουλτούρα και όπως δήλωσε ο ίδιος επιστρέφοντας στην Αθήνα, για να παρηγορηθεί τις δύσκολες ώρες των βομβαρδισμών σκεφτόταν τα διαβάσματα και ακούσματά του από τον Τολστόι, τον Αϊζενστάιν και τον Σοστακόβιτς.

Ομως, δεν μπορούσε να μείνει άφωνος μπροστά στις τυφλές επιθέσεις κατά αμάχων, όταν ο ίδιος έβλεπε δίπλα του συγγενείς θυμάτων να συλλέγουν ανθρώπινα μέλη, βόμβες να χτυπούν κοινωνικές δομές, το μοναδικό τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας εκτός χώρας να γίνεται συντρίμμια, τη Μαριούπολη να προστίθεται στις πόλεις της φρίκης μαζί με την Γκερνίκα, το Γκρόζνι, το Λένινγκραντ και το Χαλέπι. Και όμως, ένα μέρος του «προοδευτικού κόσμου» κατάπιε την κάμηλο της εισβολής του Πούτιν και διύλισε προηγούμενες δηλώσεις του Ανδρουλάκη, ο οποίος κάλεσε τους επικριτές του να ενώσουν τις φωνές τους για να υπάρξει εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός.

Η σιωπή του πνευματικού κόσμου της χώρας σε όσα συμβαίνουν στη μαρτυρική Ουκρανία, με ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, είναι εκκωφαντική.

Δύο ελληνικά πανεπιστήμια έχουν ανακηρύξει σε επίτιμο διδάκτορα τον Πούτιν και 27 μέρες μετά την έναρξη του πολέμου δεν έχουν αισθανθεί την ανάγκη έστω να επανεξετάσουν την απονομή μιας τόσο σημαντικής διάκρισης σε έναν πολιτικό που εισέβαλε σε γειτονικό κράτος προσβάλλοντας κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου και της σύγχρονης Δημοκρατίας.

Αλλος πανεπιστημιακός, μέσα στην τραγωδία που βιώνει η ανθρωπότητα, βρήκε το κέφι με χυδαία ανάρτησή του να συνδέσει τις Ουκρανές πρόσφυγες με την πορνεία χωρίς να υποστεί την παραμικρή επίπληξη από την Πρυτανεία της σχολής του. Αργότερα, ο ίδιος έσπευσε να δικαιολογηθεί ότι δήθεν ήθελε να καταγγείλει το trafficking. Σε λίγο θα μας εγκαλέσει για fake news για όσα βλέπουν τα μάτια μας, όπως συνηθίζει να κάνει ως τιμητής και κυρίως ως στρατευμένος σε κομματικά μετερίζια.

Οι πανεπιστημιακοί που μάζευαν υπογραφές για τα δίκια του Κουφοντίνα, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα στη φρίκη της εισβολής. Οι καλλιτέχνες που δεν ανέχονταν μύγα στο σπαθί τους για το ΜeΤoo, και καλά έκαναν, τώρα είναι «με τον άνθρωπο» και την παγκόσμια ειρήνη, λες και οι Ουκρανοί χτυπιούνται από εξωγήινους και όχι από τα ρωσικά πυρά. Ο Διονύσης Σαββόπουλος ακόμη ψάχνει τραγουδιστές για να οργανώσει μία συναυλία συμπαράστασης στον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας.

Για αυτό το πέπλο συγκάλυψης που επικρατεί στη χώρα από τους ανθρώπους του πνεύματος και των τεχνών υπάρχει εξήγηση. Αρκετοί από αυτούς βάζουν το κόμμα πάνω από την αλήθεια, λειτουργούν ως υπηρέτες της ιδεοληψίας τους και όχι ως φύλακες των αξιών του ανθρωπισμού, ευαισθητοποιούνται όταν αυτό βολεύει τις πεποιθήσεις τους, παριστάνουν τους ταγούς και τους φάρους όταν με τις θέσεις τους θέλουν να φτιασιδώσουν και να καλύψουν το έρεβος μιας εισβολής. Στην παλίρροια της Ουκρανίας αποκαλύφθηκε πλήρως η γύμνια τους.

Απώλειες για τη δημοσιογραφία

Είχα την τύχη να γνωρίσω τον Νίκο Νικολάου, πραγματικό πρύτανη του οικονομικού ρεπορτάζ, από τα πρώτα βήματα της δημοσιογραφικής μου πορείας, το 1985. Εγώ πρωτοετής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ που μάθαινε «πρακτικά οικονομικά» από τις στήλες της έγκυρης «Εξπρές», εκείνος φτασμένος δημοσιογράφος αλλά πάντα προσηνής με όλους τους νέους συντάκτες, πραγματικός δάσκαλος για όποιον ήθελε να θητεύσει δίπλα του. Το βασικό προσόν του Νικολάου, που έφυγε από τη ζωή το πρωί του Σαββάτου, ήταν ότι «κυνηγούσε το κάτι παραπάνω». Εισήγαγε στον ελληνικό Τύπο την έννοια της πολιτικοοικονομικής ανάλυσης, αντιλαμβανόμενος ότι οι εξελίξεις στην οικονομία δεν είναι απλώς αριθμοί αλλά επηρεάζουν καθοριστικά την πολιτική πορεία του τόπου και κατ’ επέκταση την καθημερινότητα των πολιτών. Εμείς πάντα θα τον θυμόμαστε να μπαίνει στην αίθουσα σύνταξης της οδού Λέκκα φορώντας την κλασική μπεζ καμπαρντίνα και με ένα πονηρό χαμόγελο, που φανέρωνε ότι στη δερμάτινη τσάντα-φάκελο που είχε στο χέρι κρυβόταν το πρώτο θέμα του επόμενου φύλλου της εφημερίδας. Καλό ταξίδι, Νίκο, και σε ευχαριστούμε!

ΥΓ.: Και πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε το σημείωμά μας, άλλη μία απώλεια για τον δημοσιογραφικό κόσμο προστέθηκε τις τελευταίες ώρες. Η Ζέζα Ζήκου, που επίσης ξεκίνησε την καριέρα της από την «Εξπρές» διαπρέποντας στο ναυτιλιακό ρεπορτάζ, έφυγε από τη ζωή ύστερα από αιφνίδιο πρόβλημα υγείας. Η Ζέζα, που προερχόταν από εφοπλιστική οικογένεια αλλά αφοσιώθηκε στη δημοσιογραφία, διακρίθηκε για τη μαχητική της γραφή και το ήθος της. Τα συλλυπητήριά μας στους οικείους της.

Ο Πάνος Αμυράς είναι διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr