Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

«Οι ψηφοφόροι του ΑΚΡ δεν έχουν αίσθηση του τι σημαίνει δημοκρατία», δήλωσε ένας τέτοιος «κρυπτόμενος» οπαδός της αντιπολίτευσης στoν απεσταλμένο της ισπανικής «El Pais» στην Τουρκία και συνέχισε: «Μεγάλωσαν σε οικογένειες όπου ο πατέρας ήταν δικτάτορας. Πήγαν σε σχολεία όπου ο δάσκαλος συμπεριφερόταν σαν δικτάτορας. Είχαν στο στρατό ένα διοικητή-δικτάτορα και δουλεύουν σε επιχειρήσεις όπου το αφεντικό διοικεί σαν δικτάτορας». (Αυθόρμητα θυμηθήκαμε το έργο του μακαρίτη δημοσιογράφου Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, «Διατάξτε, κύριε διοικητά», μοναδική πραγματεία για τον τουρκικό στρατό των δεκαετιών ’70 και ’80).

Με κάποια δόση υπερβολής ο Τούρκος οπαδός του «Οχι» περιέγραψε τη σημερινή πραγματικότητα στη χώρα. Κι αυτή υποδηλώνει πως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εκτοπίζει αργά αλλά σταθερά την κυριαρχική φιγούρα του ιδρυτή της νεωτερικής Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, από τη δημόσια σφαίρα και το συλλογικό υποσυνείδητο.

Στους αυτοκινητόδρομους της Μαύρης Θάλασσας (γενέτειρας του Ερντογάν) αλλά και στις εθνικές οδούς της συντηρητικής Ανατολίας, οι γιγαντοαφίσες του Τούρκου προέδρου έχουν πολλαπλασιαστεί μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου. Ο λόγος είναι απλός: Θέλουν να υπενθυμίσουν στους οδηγούς ότι η Τουρκία δεν έχει μόνο έναν πατέρα (Ατατούρκ σημαίνει «πατέρας των Τούρκων») αλλά δύο. «Ο Ταγίπ-μπαμπά μού χάρισε 30.000 λίρες», είπε ένας ταξιτζής στη Μαλάτεια, αναφερόμενος στη μείωση του φόρου αγοράς καινούργιου αυτοκινήτου, που ισχύει από τον Ιανουάριο. «Ο Ταγίπ-μπαμπά έφτιαξε δρόμους και νοσοκομεία. Δουλεύει καλά. Εστρωσε την οικονομία και είναι σκληρός τύπος», συμφώνησε ένας νεαρός φούρναρης από το Μπαϊμπούρτ, στα σύνορα Πόντου-Ανατολίας.

Σημάδια ότι αν μετά το δημοψήφισμα ο Ερντογάν μπει στον πειρασμό να υλοποιήσει αυτό που φοβάται ο Σόιμπλε, θα βρει αρκετούς να τον υποστηρίξουν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου