Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΓΙΑΤΙ επέλεξε λοιπόν ο Εμ. Μακρόν αυτόν τον «άκομψο» τρόπο για να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους αρνητές, ότι όχι μόνο θα τους «τσαντίσει», αλλά δεν θα μπορούν να πάνε και πουθενά; Ασφαλώς οι επικείμενες εκλογές στη Γαλλία παίζουν το ρόλο τους και ο Μακρόν διάλεξε τη σύγκρουση. Μέσα σε μια περίπου χαοτική κατάσταση που έχει προκαλέσει η πανδημία στην Ευρώπη, ο Γάλλος πρόεδρος επιλέγει τη σύγκρουση με τον ανορθολογισμό, ο οποίος έχει βρει πρόσφορο έδαφος την ανησυχία που προκαλεί ο Covid-19 και οι μεταλλάξεις του. Ενας ανορθολογισμός που δεν αφορά μόνο στην πανδημία. Αφορά ήδη και αφορά και εν δυνάμει στο σύνολο της κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής ζωής στην Ε.Ε. Ο Εμ. Μακρόν, σαν γνήσιος ηγέτης που είναι, κάνει μια δύσκολη επιλογή, όπως κάνουν και όλοι οι μεγάλοι ηγέτες που έγραψαν Ιστορία. Συγκρούεται ανοιχτά -στα όρια του «τσαμπουκά»- με τον δόλιο ανορθολογισμό, επενδύοντας σε μια ισχυρή συμμαχία με τον ορθολογισμό. Ο οποίος είναι και η μόνη ελπίδα της Ευρώπης, όταν με το καλό ξεμπερδέψει με την πανδημία.

Η ΗΓΕΤΙΚΗ αντίδραση του Εμ. Μακρόν εκδηλώνεται σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με τις αδυναμίες της, την αναποφασιστικότητά της και την κακώς νοούμενη πολιτική των ισορροπιών. Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά στην πρόκληση της απελευθέρωσης από παραλυτική 16ετία του «Μερκελισμού». Μπορεί να αφήσει πίσω της μια μακρά περίοδο κατά την οποία στάθηκε αμήχανα και αμυντικά σε όλες τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετώπισε: Από την οικονομική κρίση του 2010 μέχρι το μεταναστευτικό και την αντιμετώπιση της πανδημίας και το άτυπο «κόψιμο» χρήματος, προκειμένου να στηριχθούν οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, οι εργαζόμενοι και η ίδια η οικονομία. Σε όλες τις περιπτώσεις η Ευρώπη αντέδρασε με καθυστέρηση και «μεσοβέζικα».

ΜΕΤΑ την αποχώρηση της Αν. Μέρκελ, ο Εμ. Μακρόν, που έχει προϊδεάσει ήδη ότι θέλει μια «άλλη Ευρώπη», με ενιαία αμυντική και εξωτερική πολιτική, με πιο καθαρή στάση στο μέγα πρόβλημα του μεταναστευτικού -χωρίς νταραβέρια με τον Ερντογάν κάτω από το τραπέζι-, με πράσινη ενεργειακή πολιτική κι ένα πιο χαλαρό κι ευέλικτο Σύμφωνο Σταθερότητας, αδράζει την ευκαιρία. Η οποία μπορεί να είναι και από τις τελευταίες της Ευρώπης, που έχει χάσει ήδη μεγάλο έδαφος στη σκακιέρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Και φιλοδοξεί, χωρίς περιστροφές, να είναι ο ηγέτης αυτής της «άλλης Ευρώπης».

ΕΧΕΙ την τύχη να έχει δίπλα του τον Μ. Ντράγκι, ο οποίος κινείται ήδη στην ίδια γραμμή. Υπάρχει και ο νέος Καγκελάριος της Γερμανίας, Ολ. Σολτς, ο οποίος, έστω και διστακτικά, δείχνει έτοιμος να τραβήξει μια «κόκκινη γραμμή» με τον παραλυτικό μερκελισμό στη μετα-Μέρκελ Ε.Ε. Εχει συμμάχους, επίσης, σημαντικούς Ευρωπαίους ηγέτες, κυρίως του Νότου (Σάντσεθ, Μητσοτάκης, Κόστα κ.λπ.) -αλλά όχι μόνο-, οι οποίοι έχουν βρεθεί ήδη στην πρώτη γραμμή για την αλλαγή της γηράσκουσας πληθυσμιακά και πολιτικά Ευρώπης.

ΜΕ ΤΟΝ Εμ. Μακρόν λοιπόν και την επιλογή του για σύγκρουση. Και με τον συνειδητά επιλεγμένο «τσαμπουκά» του. Κόντρα στον επικίνδυνο ανορθολογισμό, που ανοίγει μια τεράστια μαύρη τρύπα και απειλεί να καταπιεί την Ευρώπη. Και μαζί με τον ορθολογισμό και την τολμηρή πολιτική βούληση να αλλάξει αυτό που, αν δεν αλλάξει, είναι καταδικασμένο να «πεθάνει». Αργότερα ή γρηγορότερα.

«ΝΟΛΕ», ΕΧΑΣΕΣ!

Ενας τόσο σπουδαίος τενίστας. Με τεράστιο ταλέντο και αυθεντικό ταπεραμέντο. Με τόσο πλούσιο φιλανθρωπικό έργο. Ενας από τους big three του παγκόσμιου τένις, μαζί με τον Φέντερερ και τον Ναδάλ. Ενας ήρωας για εκατομμύρια μικρούς και μεγάλους θαυμαστές του τένις. Ο Νόβακ («Νόλε») Τζόκοβιτς, το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης. Πήγε στη Μελβούρνη ανεμβολίαστος για να παίξει στο Αυστραλιανό Grand Slam πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να παρακάμψει το τείχος προστασίας που έχουν χτίσει οι Αυστραλοί με μύριες όσες θυσίες και με αποτέλεσμα να είναι μια από τις χώρες που έχουν τα υψηλότερα ποσοστά εμβολιασμού παγκοσμίως.

Πήγε στη Μελβούρνη ο «Νόλε» κουβαλώντας στις αποσκευές του, εκτός από τις μαγικές ρακέτες του, και τα εντυπωσιακά ρούχα, την αλαζονεία του super star. Αλλά και την υπερφίαλη βαλκανική μαγκιά ότι με τη φήμη μου, τον παρά μου και την αναγνωρισιμότητά μου μπορώ να συντρίψω τα πρωτόκολλα, να παρακάμψω τις αρχές και τους κανόνες τους, και να παίξω, παρ’ ότι ανεμβολίαστος.

Εσπασε όμως τα μούτρα του, πέφτοντας πάνω σε ένα λαό που εξαγριώθηκε με την προκλητική απαίτησή του να παίξει με «ειδική άδεια εξαίρεσης». Και σε έναν πρωθυπουργό, τον Σκοτ Μόρισον, ο οποίος με τη στάση του απέδειξε ότι τιμά την εντολή του, αλλά και εξήγησε γιατί η Μελβούρνη, μια πόλη 5.000.000 κατοίκων, έχει μόνο 2.500 κρούσματα και μόλις 200 διασωληνωμένους. Και σε κόντρα με την Tennis Australia, τη διοργανώτρια Ομοσπονδία, η οποία δεν ήθελε να λείπουν από το «ταμείο» οι εισπράξεις, λόγω της συμμετοχής του Νο1 στον κόσμο. Η «ειδική» βίζα του Ν. Τζόκοβιτς δεν έγινε δεκτή και μέχρι τη Δευτέρα ή την Τρίτη, που θα εκδικαστεί κανονικά το αίτημα της απέλασής του, θα παραμείνει σε ένα ξενοδοχείο καραντίνας.

Δεν ξέρω τελικά τι θα γίνει, αν και μοιάζει πάρα πολύ δύσκολο να μη γίνει αυτό που είχε πει ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας («θα μπει στο πρώτο αεροπλάνο και θα γυρίσει πίσω»). Ομως, ακόμα κι αν παίξει ο «Νόλε», ακόμα κι αν πάρει ξανά την κούπα, όπως την πήρε πέρσι, θα έχει χάσει. Την παγκόσμια υποστήριξη και τον σχεδόν καθολικό θαυμασμό των αναρίθμητων φίλων του τένις. Θα έχει χάσει και την αξιοπρέπειά του. Οπως τη χάνει καθένας που θέλει να παραβιάσει την αρχή της ισότητας απέναντι στο νόμο.

Η ΚΑΚΗ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Οταν στην αρχή της πανδημίας, τον Μάρτιο του 2020, η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσουν και τα σχολεία, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρήθηκε έντονα. Οπως έντονα διαμαρτυρήθηκε για το… πρόωρο άνοιγμα των σχολείων μόλις 45 μέρες μετά, όταν άνοιξαν ξανά στις 27 Απριλίου 2020!

Οταν τον Αύγουστο του 2021 η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι τα σχολεία θα άνοιγαν κανονικά στις 7 Σεπτεμβρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για καταστροφική επιλογή. Τα σχολεία άνοιξαν τότε χωρίς να υπάρξει στοιχειωδώς σοβαρό πρόβλημα.

Στις 3 Δεκεμβρίου ο Αλ. Τσίπρας, μετά από συναντήσεις με τα προεδρεία της ΟΛΜΕ, της ΟΙΕΛΕ και της ΔΟΕ, ζήτησε κλείσιμο των τμημάτων με το πρώτο κρούσμα για τρεις μέρες.

Ανεξαρτήτως των εκάστοτε επιδημιολογικών δεδομένων, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αντίθετη με την απόφαση της κυβέρνησης, όπως και τώρα. Ενώ όλη η Ευρώπη ανοίγει τα σχολεία, ο ΣΥΡΙΖΑ, βάζοντας εξωπραγματικούς όρους, κινδυνολογεί και πάλι, παίζοντας με την αγωνία των παιδιών και των οικογενειών τους. Ακόμα και στην πολιτικά δύσκολη Ισπανία, που κυβερνάται από κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον σοσιαλιστή Σάντσεθ, κατάφεραν να καταλήξουν σε ομοφωνία για το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου