Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Λίγες μέρες νωρίτερα είχα γράψει στη στήλη μου -«ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»- ένα ευπρεπές και συμπαθητικό σχόλιο, βλέποντάς τον να πίνει καφέ με τη Μαργαρίτα Παπανδρέου στο γωνιακό καφέ της Βαλαωρίτου. Η Μαργαρίτα μιλούσε έντονα. Ο Κάρολος έδειχνε να απαντά με τρόπο ήπιο και γλυκό. Αυτό που κυριαρχούσε τις μέρες εκείνες στην επικαιρότητα ήταν η επιστροφή, τέλος Οκτώβρη, του Ανδρέα από το Χέρφιλντ και η πρόσκλησή του στη Δήμητρα Λιάνη να τον ακολουθήσει στο κατέβασμα της σκάλας του αεροπλάνου. Ηταν αυτή η χειρονομία με την οποία ο Ανδρέας πέρασε τη μετέπειτα σύζυγό του στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία της χώρας. Συμπέρανα, λοιπόν, ότι η Μαργαρίτα εξέφραζε τα παράπονά της και έγραψα τι σημαίνει να έχεις καλούς φίλους στη δύσκολη ώρα.

Οταν φτάσαμε πρόσωπο με πρόσωπο, χαιρετώντας με, μου είπε ότι με χαρά θα κερνούσε ΚΑΙ εμένα καφεδάκι ελληνικό. Το καφεδάκι έγινε γευματάκι. Καθίσαμε σε μια άκρη, κι ενώ περίμενα να μου πει κάτι για το σχόλιό μου -πλην του «ΚΑΙ μένα»- εκείνος μου μίλησε για τα Γιάννενα και τις βόλτες του στη μαγευτική Λίμνη, για το μπαλκόνι του στην Ασκληπιού και τα λουλούδια που φύτευε κάθε εποχή. Για Μαργαρίτα, για Ανδρέα ούτε λέξη. Ετσι, γίναμε φίλοι. Μετά με καλούσε πότε πότε με δυο τρεις ακόμη στο σπίτι του – παρών ο φίλτατός μου Αντώνης Λιβάνης. Κάποτε, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και «μετσοβόνε», μας διάβασε ποιήματά του. Στο μικρό διαμέρισμά του έπρεπε να βρεις καρέκλα άδεια για να καθίσεις, καθώς τα βιβλία έφταναν στο ταβάνι.

Ο Κάρολος, από την είσοδό του στη Βουλή, το 1977, ως βουλευτής Ιωαννίνων, είχε περάσει στα ΜΜΕ ως εξαιρετικά ευγενής, μετριοπαθής πολιτικός που απέφευγε τις εντάσεις. Πίστευε ότι ήταν πολυτέλεια για τον υπουργό Εξωτερικών να κατατρίβεται σε κομματικές διαμάχες. Ο ρόλος του έπρεπε να είναι συμβιβαστικός, ώστε να επιτυγχάνεται η ομοψυχία στα εθνικά θέματα. Ετσι πορεύτηκε και νομίζω πως αυτή η στάση του ήταν εκείνη που οδήγησε τις πολιτικές ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας να τον εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας επί δύο πενταετίες. Τον είχα συναντήσει δυο τρεις φορές στα Γιάννενα, αφού έφυγε από το Προεδρικό Μέγαρο. Τον βάραιναν τα χρόνια και έσκυβε λίγο, αλλά πάντα με χρωματιστή γραβάτα και χαμόγελο στα χείλη. Εγώ έτσι θέλω να τον θυμάμαι.

Η σύγχρονη πολιτική Ιστορία, είμαι βέβαιη, θα αφιερώσει στον υπουργό Εξωτερικών, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, πολλές σελίδες για την πολύχρονη εθνική προσφορά του, την ανιδιοτελή. Και πάνω από όλα, θα γράψει γι’ αυτόν: Ενας καλός άνθρωπος. Ενας έντιμος πατριώτης. Ενας ευπατρίδης πολιτικός.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου