Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ο Γιώργος Παπανδρέου ακολούθησε μια τεθλασμένη, με λίγο από όλα, πορεία. Περιέφερε την εμπειρία του σε συνέδρια TEDx, επιβεβαίωσε την αλληλεγγύη του σε σοσιαλιστικά fora, εγκατέλειψε το μητρικό -για την ακρίβεια πατρικό- σκάφος, έφτιαξε έναν δικό του δορυφόρο και όταν είδε ότι χανόταν από το πολιτικό σύμπαν, το επανέφερε σε τροχιά ΚΙΝΑΛ. Μέχρι που ο ξαφνικός, αδόκητος θάνατος της Φώφης Γεννηματά τον έκανε να πιστέψει πως μπορούσε να επιστρέψει ως βασικός κυβερνήτης, αλλά το σκάφος ήταν από καιρό αλλού.

Η ΑΠΟΦΑΣΗ του Γιώργου Παπανδρέου να διεκδικήσει την αρχηγία έπεσε σαν ένας κομήτης που εικάζεις ότι ξέρεις την πορεία του, αλλά διά παν ενδεχόμενον λαμβάνεις μέτρα προστασίας. Διότι μπορεί οι εκ των υστέρων προφήτες να καυχώνται πως ήξεραν το αποτέλεσμα, όμως κανείς δεν ήταν απολύτως σίγουρος. Ισως, το πιο εύστοχο και ειλικρινές σχόλιο που ακούστηκε πριν από τις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ να ήταν αυτό του Παύλου Τσίμα: «Την επόμενη ημέρα είτε ένας Παπανδρέου θα έχει νικήσει είτε κάποιος θα έχει νικήσει έναν Παπανδρέου. Το μόνο σίγουρο ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο».

Και έτσι είναι. Η καθαρή νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη έχει πολλαπλές αναγνώσεις και αλυσιδωτές συνέπειες στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό, αφού δημιουργεί νέα δεδομένα στον χώρο της Κεντροαριστεράς και δημιουργεί μια νέα «μόδα ΠΑΣΟΚ». Αλλά ακόμα είναι νωρίς να προδικάσουμε αν θα γοητεύσει ή αν θα απογοητεύσει. Αντιθέτως, δεν είναι καθόλου νωρίς να μιλήσουμε για την «Αλλαγή» που σηματοδοτεί η ήττα Παπανδρέου σε σημειολογικό και συμβολικό επίπεδο, αφού δεν έχασε απλώς ο πρώην πρόεδρος και πρώην πρωθυπουργός, αλλά ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Η συζήτηση για τις φωτιές που σιγοκαίνε ή αργοσβήνουν στα πολιτικά τζάκια της χώρας δεν ήθελε και πολύ για να φουντώσει και να γεμίσει ώρες στα καφενεία και στον τηλεοπτικό αέρα.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ μπήκε στην κούρσα της διαδοχής έχοντας στην πλάτη του δύο μεγάλες εσωκομματικές νίκες, το 2004 όταν πέτυχε να κινητοποιήσει 1 εκατομμύριο πολίτες και το 2007 απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι νίκες αυτές, ακόμα και αν προσθέσουμε τα εύσημα που όντως του αξίζουν για μεταρρυθμίσεις όπως η Διαύγεια, δεν ήταν αρκετές για να απορροφήσουν αυτά που ακολούθησαν. Η ημιτελής, δραματική κυβερνητική θητεία του 2009 που οδήγησε τη χώρα στο πρώτο Μνημόνιο, το διάγγελμα από το Καστελλόριζο, η φράση «κυβερνώ την πιο διεφθαρμένη χώρα του κόσμου», το πολιτικό κραχ από τη δήλωση για δημοψήφισμα, η οικονομική κατάρρευση και στο τέλος η δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ που δεν διέσπασε το ΠΑΣΟΚ αλλά σίγουρα το τραυμάτισε.

ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ, λοιπόν, πολλά χρόνια, τόσα ώστε πλέον ο 69χρονος Γιώργος Παπανδρέου δεν έχει μόνο όνομα βαρύ σαν ιστορία, έχει τη δική του ιστορία. Και επειδή δεν είμαστε στο 1981 ούτε στο 2009 αλλά στο 2021, πολύ μακριά από τις εποχές που τα κόμματα κληροδοτούνταν, οι εκλογές πια κρίνονται με άλλα κριτήρια. Λιγότερο συναισθηματικά, περισσότερο πολιτικά. Και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε φαινομενικά οξύμωρες καταστάσεις. Ολοι μοιάζουν να θέλουν την επιστροφή του παλιού ΠΑΣΟΚ με την αίγλη και τη δυναμική που είχε. Θέλουν τον παπανδρεϊσμό, αλλά όχι τον Παπανδρέου. Συμβαίνουν αυτά.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr